Ανεξάντλητα αποθέματα ενέργειας και φιλοδοξίας έφεραν τον Νικολά Σαρκοζί στην προεδρία της Γαλλίας. Τώρα που συμπλήρωσε 100 ημέρες στην εξουσία (συμπεριλαμβανομένων των διακοπών του, σε στυλ υπερκινητικού επιχειρηματία, στο Νιου Χαμσάιρ), είναι ώρα να κάνουμε έναν πρώτο απολογισμό και να δούμε πού οδηγεί όλη αυτή η ενέργεια.
Οι διακοπές του Σαρκοζί προσφέρονται ως σημείο αφετηρίας. Θα ήταν αδιανόητο για τον προκατόχό του να επιλέξει για την καλοκαιρινή του αναψυχή τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη μακρά σταδιοδρομία του, και με ιδιαίτερη σφοδρότητα μετά την εισβολή του Τζορτζ Μπους στο Ιράκ, ο Ζακ Σιράκ τοποθέτησε την αντίθεσή του στην αμερικανική «υπερ-υπερδύναμη» (hyperpuissance) στην καρδιά της γαλλικής εξωτερικής πολιτικής. Ενας κόσμος με μία μόνη υπερδύναμη είναι επικίνδυνος, έλεγε ο κ. Σιράκ, ο οποίος συμπεριφερόταν ωσάν το ράπισμα της Αμερικής για την αλαζονεία της να ήταν μέρος της αποστολής της Γαλλίας.
Ο κ. Σαρκοζί εμφανίζεται αξιοθαύμαστα απελευθερωμένος από παρόμοιες εμμονές. Αν ο κ. Σιράκ κοίταζε την Αμερική με ένα μείγμα φθόνου και αποδοκιμασίας, ο κ. Σαρκοζί φαίνεται να τρέφει ανυπόκριτο θαυμασμό για τη χώρα και τον λαό της. Διέκοψε τις διακοπές του στο Νιου Χαμσάιρ για γεύμα με τον κ. Μπους. Η ατμόσφαιρα μεταξύ των δύο ανδρών ήταν πιο θερμή από εκείνη κατά τη συνάντηση του Αμερικανού προέδρου με τον παγερό Γκόρντον Μπράουν, στην πρώτη επίσκεψη του τελευταίου στις ΗΠΑ, μετά την ανάληψη του πρωθυπουργικού αξιώματος στη Βρετανία.
Ακόμη καλύτερα, ο κ. Σαρκοζί δεν φαίνεται να φοβάται τις ιδέες που κυκλοφορούν πάνω από τον Ατλαντικό. Στο Ελιζέ, υπό τη νέα διεύθυνσή του, ο «αγγλοσαξονικός καπιταλισμός» δεν είναι συνώνυμο της κατάχρησης ισχύος και της κοινωνικής αναλγησίας. Ο κ. Σαρκοζί μοιάζει να πιστεύει ότι η Γαλλία μπορεί να μάθει ένα-δύο πράγματα από τις ΗΠΑ για την επιχειρηματικότητα και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Ακόμη και η Wall Street Journal, η οποία συνήθως δυσφορεί με οτιδήποτε θυμίζει Γαλλία, αυτή τη φορά επιδόθηκε σε ένα σπάνιο εγκώμιο του κ. Σαρκοζί, με αφορμή την ομιλία του, την εβδομάδα που πέρασε, για τη γαλλική εξωτερική πολιτική. Εκεί ο Γάλλος πρόεδρος τόνισε ότι δεν πρόκειται να επιτρέψει στο Ιράν να αποκτήσει πυρηνική βόμβα, ότι δεν θα διακινδυνεύσει την ασφάλεια του Ισραήλ και ότι θα ενισχύσει τη στρατιωτική παρουσία της Γαλλίας στο Αφγανιστάν.
Ολα αυτά ακούγονται ευχάριστα, αλλά ο κ. Σαρκοζί έχει την άνεση να τα λέει καθώς οι σημερινές συνθήκες κάνουν πιο εύκολο για τη Γαλλία να είναι σύμμαχος των ΗΠΑ. Εν τέλει, η απόφαση του κ. Σιράκ να κρατήσει τη Γαλλία έξω από τον πόλεμο στο Ιράκ εξυπηρέτησε τα συμφέροντα της χώρας του. Τώρα που τα αδιέξοδα στο Ιράκ κάνουν την Αμερική να φαίνεται λιγότερο «υπερ- υπερδύναμη», ο κ. Σαρκοζί έχει την πολυτέλεια της μεγαλοθυμίας. Εξ άλλου, είναι εύκολο να εκφωνεί κανείς λόγους. Τι γίνεται όμως στην πράξη;
Τολμηρές κινήσεις
Στο εσωτερικό, ο κ. Σαρκοζί πήρε μέτρα φιλελευθεροποίησης της άκαμπτης αγοράς εργασίας. Αλλά η φήμη του ως μεταρρυθμιστή επλήγη με τις επιθέσεις του εναντίον της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Ο κ. Σαρκοζί πρέπει να πάψει να κατηγορεί το ισχυρό ευρώ για τα προβλήματα της γαλλικής οικονομίας και να αφήσει τις επιχειρήσεις να παίρνουν μόνες τις αποφάσεις τους.
Στην εξωτερική πολιτική, η Γαλλία έχει το πλεονέκτημα ότι δεν υπέστη φθορά από τον πόλεμο στο Ιράκ, πράγμα που επιτρέπει στον νέο υπουργό Εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ, να επιχειρεί μεσολάβηση μεταξύ της Χεζμπολάχ και των φιλοδυτικών δυνάμεων στον Λίβανο, όπως και μεταξύ των αντιμαχόμενων πλευρών στο Ιράκ. Αλλά υπάρχουν δύο πιο σημαντικές, τολμηρές κινήσεις με τις οποίες ο κ. Σαρκοζί θα έκανε τη διαφορά. Πρώτον, η επιστροφή της Γαλλίας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, από το οποίο την έβγαλε ο Ντε Γκωλ. Και δεύτερον, η απόσυρση των αντιρρήσεων για την πλήρη ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μέχρι τώρα, παρότι χαμήλωσε τους τόνους, παραμένει σταθερός αντίπαλος της τουρκικής ένταξης. Βρισκόμαστε, όμως, μόλις στην αρχική φάση μιας προεδρίας που προμηνύεται συναρπαστική, για τη Γαλλία και τον κόσμο.