ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Ο πληθυσμός της γκρίζας φάλαινας του Ειρηνικού, που εθεωρείτο ότι αναπληρώθηκε πλήρως παρά τις επιπτώσεις της φαλαινοθηρίας, δεν είναι παρά κλάσμα των ιστορικών του επιπέδων σύμφωνα με επιστημονική έκθεση. Η επιστημονική ομάδα ανέλυσε δείγματα DNA από 42 γκρίζες φάλαινες και μελέτησε τις γενετικές διαφοροποιήσεις που εμφανίζουν για να υπολογίσει τους πληθυσμούς κατά το παρελθόν. Οι γενετικές διαφοροποιήσεις στο DNA των φαλαινών έδειξαν ότι οι παλαιότεροι πληθυσμοί ήταν κατά πολύ μεγαλύτεροι από τις 22.000 γκρίζες φάλαινες που κολυμπούν σήμερα στον ωκεανό, σύμφωνα με την έρευνα των Ωκεανολόγων του Πανεπιστημίου Στάνφορντ και του Πανεπιστημίου της Ουάσιγκτον, που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ.
Η μελέτη έδειξε ότι πριν από την έναρξη της συστηματικής φαλαινοθηρίας στις αρχές του 19ου αιώνα, υπήρχαν περίπου 96.000 γκρίζες φάλαινες στον Ειρηνικό ωκεανό, ενώ ο αριθμός αυτός μπορεί να έφθανε μέχρι και τις 118.000 ή να κυμαινόταν γύρω στις 76.000. Αυτό σημαίνει ότι η σημερινή μέτρηση φέρνει τον πληθυσμό του γιγάντιου θηλαστικού σε ποσοστό 19% με 29% εκείνου του παρελθόντος.
Η γκρίζα φάλαινα τρέφεται «φιλτράροντας» μεγάλες ποσότητες νερού μέσα στο στόμα της, αποκομίζοντας μικροοργανισμούς και ασπόνδυλα με τη μέθοδο αυτή. Η γκρίζα φάλαινα κολύμπησε για πρώτη φορά στους ωκεανούς της γης πριν από 20 εκατομμύρια χρόνια.
«Ο πληθυσμός γκρίζων φαλαινών είναι ένας από τους ελάχιστους των θηλαστικών αυτών που εθεωρούντο ότι αναβίωσαν εντελώς μετά τη φαλαινοθηρία. Με άλλα λόγια, πιστεύαμε ότι υπάρχουν σήμερα όσες γκρίζες φάλαινες υπήρχαν και τις εποχές πριν από το κυνήγι τους» λέει η Υδροβιολόγος του Πανεπιστημίου Στάνφορντ, Λιζ Ατλερ. «Οταν, όμως, μελετήσαμε τις γενετικές τους διαφοροποιήσεις, ανακαλύψαμε πολύ μεγαλύτερο εύρος διαφορών από όσο περιμέναμε, πράγμα που σημαίνει ότι οι φάλαινες που υπήρχαν παλιότερα στον Ειρηνικό ωκεανό είναι πολύ περισσότερες από όσες υπάρχουν εκεί σήμερα» καταλήγει η δρ Ατλερ.
Ο θαλάσσιος γίγαντας κυνηγήθηκε μέχρι τα όρια της εξαφάνισης, με τον πληθυσμό του να φθάνει στις λίγες χιλιάδες άτομα, στα τέλη του 19ου αιώνα και μέχρι τη δεκαετία του 1920. Η γκρίζα φάλαινα εξαφανίσθηκε εδώ και αιώνες από τον Ατλαντικό ωκεανό, ενώ πολλοί ειδικοί θεωρούν υπεύθυνη τη φαλαινοθηρία γι’ αυτό.
Η γκρίζα φάλαινα μεταναστεύει κατά μήκος των ακτών της Βόρειας Αμερικής στον Ειρηνικό ωκεανό, από τις θάλασσες της Αρκτικής έως τις λιμνοθάλασσες της χερσονήσου Μπάχα του Μεξικού. Εξασφάλισε το όνομά της από τους γκρι λεκέδες που έχει στη ράχη της.
Φθάνει σε μήκος τα 14 μέτρα και σε βάρος τους 40 τόνους, ενώ χάρη στη συνήθειά της να τρέφεται στον πυθμένα, βοηθά πολλά άλλα είδη ψαριών να τραφούν, αφού έχει ανακατέψει τη λάσπη.