Πέρασε μια ζωή σαν παραμύθι και αυτή, πάντα στο κέντρο, κάτω από τα φώτα των προβολέων υπήρξε η καλή, πανέμορφη νεράιδα. Η Γκρέις Κέλι, πριγκίπισσα του Μονακό, ταλαντούχα ηθοποιός, στοργική μητέρα και πιστή σύζυγος πάνω απ’ όλα, ήταν από τα πρώτα χρόνια της νεότητάς της μέχρι και την τελευταία της ημέρα σύμβολο της γυναικείας Κομψότητας, Χάρης και Φινέτσας.
Η πριγκίπισσα του Μονακό απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα του σκανδαλοθηρικού Τύπου, ήταν το πρότυπο χιλιάδων νεαρών κοριτσιών, υπήρξε η Απόλυτη γυναίκα. Ηταν μια πολυσύνθετη προσωπικότητα που με τον απρόσμενο χαμό της σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. Πάνω απ’ όλα, η Γκρέις Κέλι ήταν μια ξεχωριστή προσωπικότητα που δεν μπορεί να παρομοιασθεί ή να συγκριθεί με καμία άλλη. Η Γκρέις Πατρίσια Κέλι γεννήθηκε στη Φιλαδέλφεια των ΗΠΑ, στις 12 Νοεμβρίου του 1929, τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του Τζακ και της Μάργκαρετ Κέλι. Πολύ προτού αποκτήσει τους πριγκιπικούς της τίτλους στο πλάι του Ρενιέ, η μικρή Γκρέις και τα αδέλφια της ζούσαν στη Φιλαδέλφεια το δικό τους αμερικανικό όνειρο.
Στο θέατρο από τα 12
Ηδη από τα σχολικά της χρόνια την είχε κερδίσει η… κομψότητα και δεν ήταν λίγες οι φορές που σε κοινωνικές εκδηλώσεις της περιοχής έκανε το μοντέλο, ενώ μόλις 12 χρόνων συμμετείχε στο πρώτο της θεατρικό έργο. Αυτό ήταν και το γεγονός που καθόρισε τη μετέπειτα πορεία της καθώς από τη στιγμή που ανέβηκε στη σκηνή την κέρδισε διά παντός η υποκριτική, αρχικά στο θέατρο και μετά στον κινηματογράφο.
Οταν αργότερα δεν κατάφερε να μπει σε κολέγια της επιλογής της, αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει τίποτα, πλέον, που να την εμποδίζει από το να κυνηγήσει το όνειρό της. Ετσι εγγράφεται το 1947 στην Αμερικανική Ακαδημία Υποκριτικής Τέχνης. Παρακολουθεί τα μαθήματα και παράλληλα εργάζεται σαν μοντέλο.
Δεν χρειάστηκε και πολύς χρόνος και ένα μικρό πέρασμα από τα τηλεοπτικά πλατό ήταν αρκετό ώστε η Γκρέις να γοητεύσει και να κερδίσει το Χόλιγουντ. Οι ρόλοι διαδέχονταν ο ένας τον άλλο, και από το High Noon, το Dial M for Murder, το catch a Thief, High Society και πολλά άλλα φτάνουμε στο Country Girl, για την ερμηνεία της στο οποίο κερδίζει Οσκαρ καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας.
Η κινηματογραφική της επιτυχία ήταν και αυτή που τη φέρνει κοντά στον πρίγκιπα της ζωής της, τον Ρενιέ Γ του Μονακό.
Γνωρίστηκαν τον Απρίλιο του 1955 όταν η Γκρέις ως μέλος αντιπροσωπείας των ΗΠΑ επισκέπτεται το Φεστιβάλ Καννών και της ζητείται να φωτογραφηθεί στα ανάκτορα του Μονακό με τον μετέπειτα σύζυγό της. Αυτή η τυχαία συνάντηση ακριβώς είναι η αρχή του παραμυθιού.
Ο γάμος της με τον πρίγκιπα Ρενιέ στις 19 Απριλίου του 1956 απλώς επισφραγίζει έναν τρόπο ζωής στον οποίο η Γκρέις είχε ήδη συνηθίσει.
Η γαμήλια τελετή είχε τότε θεωρηθεί ο «γάμος του αιώνα». Δεκάδες εστεμμένες κεφαλές από όλο τον κόσμο, αλλά και υπέρλαμπροι αστέρες του κινηματογράφου προσήλθαν στον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου για να τιμήσουν τους μελλόνυμφους.
Στο ρόλο της μητέρας
Οριστικός ρόλος για την Γκρέις, όμως, ήταν ως απεδείχθη αυτός της μητέρας. Ετσι, ο ερχομός της πριγκίπισσας Καρολίνας (εννιά μήνες και τέσσερις ημέρες από την ημέρα του γάμου) σηματοδοτεί τον διά παντός αποχαιρετισμό των λαμπρών προβολέων του Χόλιγουντ. Το 1962, όταν ο Χίτσκοκ της προσέφερε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του «Μάρμι», η Κέλι θέλησε να επιστρέψει στα γνωστά της λημέρια.
Ο Ρενιέ φαίνεται ότι της επέτρεψε να κάνει ό,τι θέλει. Αντίθετη άποψη, όμως, είχε η μονεγασκική κοινή γνώμη, που δεν ήθελε την πριγκίπισσα να εκτίθεται. Υπό τις πιέσεις της η Γκρέις αναγκάστηκε να πει όχι. Πολύ αργότερα, όμως, κατάφερε να διεκδικήσει το δικαίωμα στην ανάγνωση ποιημάτων στο θέατρο καθώς και το σχολιασμό σε σειρά ντοκιμαντέρ με τίτλο «The Children of Theater Street». (Τα παιδιά της Οδού Θεάτρου)
Η πριγκίπισσα Γκρέις, εξάλλου, ήταν ίσως το πιο αγαπημένο παιδί του σκανδαλοθηρικού Τύπου της εποχής, στο στόχαστρο του οποίου βρέθηκε από τα πρώτα κιόλας χρόνια της κινηματογραφικής της ζωής. Το κοινό που δεν χόρταινε να την απολαμβάνει στους διάφορους ρόλους πέθαινε για να μάθει τις ερωτικές της περιπέτειες. Κατά καιρούς, τα περιοδικά είχαν αναφερθεί στις σχέσεις με όλους τους αστέρες του κινηματογράφου, είτε ήταν πραγματικές είτε όχι.
Η σχέση της που έκανε τους αναγνώστες του λαϊκού Τύπου να μην μπορούν να χορτάσουν τα αναγνώσματα, ήταν αυτή με τον Σάχη της Περσίας. Οι δυο τους γνωρίστηκαν το 1949, κατά την επίσημη επίσκεψή τους στις ΗΠΑ.
Υποτίθεται ότι ο μονάρχης του σημερινού Ιράν έλουζε κυριολεκτικώς της Γκρέις με αδάμαντες, ζαφείρια και μαργαριτάρια, τα οποία ωστόσο του επεστράφησαν πίσω εκτός από μερικά κομμάτια τα οποία η πανέμορφη πριγκίπισσα του Μονακό χάρισε στις παρανύμφους της την προηγουμένη του γάμου της με τον Ρενιέ.
Βασίλισσα της κομψότητας
Πάνω απ’ όλα όμως η Γκρέις ήταν η βασίλισσα της γυναικείας κομψότητας και φινέτσας. Αντίθετα από τις ηθοποιούς σεξοβόμβες της εποχής όπως η Μέριλιν Μονρόε και η Μπριζίτ Μπαρντό, η Γκρέις κράτησε τον ερωτισμό της μακρά από τα αδιάκριτα βλέμματα του κοινού και επέμεινε στην προβολή της οικείας εικόνας του κοριτσιού της διπλανής πόρτας, με το ολόφρεσκο πρόσωπο της μαθητριούλας.
Και αν κάτι χαρακτήρισε την ενδυματολογική της παρουσία αυτά ήταν τα πανάκριβα αξεσουάρ. Ανάμεσά τους και η θεόρατη τσάντα του οίκου Hermes που πήρε το όνομά της.
Ο ξαφνικός θάνατός της έγινε και αυτός βορά στα αδηφάγα σκανδαλοθηρικά περιοδικά που προσπάθησαν να βρουν κάποιο τρομερό μυστικό στην όλη υπόθεση, όπως λόγου χάρη ότι οδηγούσε το αυτοκίνητο η μικρότερη κόρη της, η πριγκίπισσα Στεφανί. Και πράγματι δεν είναι άξιο απορίας. Η Γκρέις, όταν βρισκόταν εν ζωή, αποδεχόταν ότι λόγω της θέσης της και της παλαιότερης καλλιτεχνικής της δραστηριότητας, δεν ήταν δυνατόν παρά κάθε στιγμή της να φωτίζεται από τα φλας εκατοντάδων φωτογραφικών φακών και από την αμείλικτη φαντασία ακόμα περισσότερων αρθρογράφων. Ετσι -δυστυχώς- και ο θάνατός της.