Ο πόλεμος είναι αγώνας ισχύος στον ακρότατο βαθμό ωμότητας, όπου διακυβεύεται η μοίρα εθνών και αυτοκρατοριών, γι’ αυτό και οι στρατηγοί που τον καταστρώνουν είναι πάντα καταδικασμένοι «να υποτάσσουν την απαισιοδοξία της γνώσης στην αισιοδοξία της βούλησης», όπως θα ‘λεγε ο Αντόνιο Γκράμσι. Από αυτόν τον κανόνα δεν θα μπορούσε να ξεφύγει ο στρατηγός Ντέιβιντ Πετρέους, γενικός διοικητής των αμερικανικών δυνάμεων στο Ιράκ, στην πολύκροτη έκθεση που παρουσίασε στο Κογκρέσο, την περασμένη Δευτέρα.
Τι κι αν η αμερικανική και η διεθνής κοινή γνώμη έχουν πεισθεί για το ατελέσφορο ενός πολέμου που έχει ήδη ξεπεράσει σε διάρκεια οποιονδήποτε άλλο στην ιστορία των ΗΠΑ, με μόνη εξαίρεση εκείνον του Βιετνάμ; Η φιλοσοφία του Πετρέους, όπως και κάθε στρατιωτικού καριέρας, τον υποχρεώνει να πιστέψει ότι τα «παιδιά του» και τα αεροπλάνα του μπορούν να κάνουν θαύματα, αρκεί μόνο να του δώσουν τα δύο απλά πράγματα που ζητάει: χρόνο και χρήμα. Είναι η ίδια επαγγελματική φιλοσοφία που έχει πείσει τη συντριπτική πλειονότητα των Αμερικανών στρατιωτικών ότι ο πόλεμος στο Βιετνάμ μπορούσε κάλλιστα να έχει κερδηθεί (μήπως δεν κέρδιζαν όλες τις τακτικές μάχες με τους Βιετκόγκ;) αν οι «γραφειοκράτες της Ουάσιγκτον», υπό την πίεση των ασπόνδυλων φιλειρηνιστών, δεν τους έδεναν τα χέρια. Η διάβρωση του «πνεύματος του πολεμιστή» από τη μαλθακότητα του καταναλωτή και τον καιροσκοπισμό του πολιτικάντη, αυτή και μόνη αυτή είναι η αιτία που εξηγεί το παράδοξο του ανίκητου στρατού, που βαδίζει από νίκη σε νίκη μέχρι την τελική… ήττα!
Οι έξι ώρες της κατάθεσης Πετρέους στο Κογκρέσο θα μπορούσαν να συνοψιστούν στα εξής: Η αύξηση των αμερικανικών δυνάμεων κατά 30.000 άνδρες, από τις αρχές του 2007, αποδίδει. Η βία στο Ιράκ υποχωρεί, καθώς φύλαρχοι σουνίτες και πρώην μπααθικοί που χθες μας πολεμούσαν, τώρα συμμαχούν μαζί μας εναντίον της Αλ Κάιντα. Αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο, η νίκη θα είναι δική μας. Αν όμως αρχίσουμε τώρα την αποχώρηση, θα τινάξουμε στον αέρα τις επιτυχίες που με τόσο κόπο και αίμα δρέψαμε. Δώστε μας άλλους έξι μήνες και ας επανεξετάσουμε την κατάσταση τον Μάρτιο του 2008. Αν όλα πάνε όπως τα υπολογίζουμε, θα μπορέσουμε να αποσύρουμε γύρω στους 30.000 άνδρες ώς τον Ιούλιο του 2008.
Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι, πεντέμισι χρόνια μετά την έναρξη ενός πολέμου που ήδη έχει στοιχίσει τη ζωή περίπου 3.800 Αμερικανών στρατιωτών, οι ΗΠΑ θα έχουν στο Ιράκ 130.000 άνδρες, όσους είχαν, δηλαδή, και προ της αύξησης του Ιανουαρίου. Η αλύγιστη αισιοδοξία του στρατηγού καταλήγει σε κάτι τόσο παρήγορο όσο και ο γνωστός μύθος του Χότζα, που πρόσθεσε στην ήδη ασφυκτικά γεμάτη καλύβα του χωρικού το βόδι, για να το βγάλει στη συνέχεια και να του προσφέρει την ψευδαίσθηση μιας κάποιας άνεσης χώρου.
Δυστυχώς για τον Πετρέους, αρκετοί αναλυτές του αμερικανικού Τύπου θυμήθηκαν ότι εξίσου αισιόδοξος ήταν και στις 26 Σεπτεμβρίου 2004, όταν η εφημερίδα WashingtoPost δημοσίευσε άρθρο του για την κατάσταση στο Ιράκ, έξι εβδομάδες πριν από τις ενδιάμεσες εκλογές για το Κογκρέσο – μια σαφέστατη πολιτική παρέμβαση υπέρ του Μπους και των Ρεπουμπλικανών. Υπεύθυνος για την εκπαίδευση και τον εξοπλισμό των ιρακινών στρατευμάτων εκείνη την εποχή, ο Πετρέους διαπίστωσε «απτή πρόοδο» στην εξόντωση του αντάρτικου, στο αξιόμαχο του ιρακινού στρατού και στην εθνική συμφιλίωση, χάρη και στη «θαρραλέα» πολιτική ηγεσία του Ιράκ.
Τόσο «απτή» ήταν η πρόοδος, που δυόμισι χρόνια αργότερα χρειάστηκε η αποστολή άλλων 30.000 Αμερικανών στρατιωτών για μια πολύμηνη εκστρατεία με στόχο την ανακατάληψη της… Βαγδάτης από τις σουνιτικές και σιιτικές πολιτοφυλακές! Οταν άρχιζε αυτή η εκστρατεία, τον περασμένο Μάρτιο, ο πρόεδρος Μπους ζητούσε από το Κογκρέσο διορία έξι μηνών, μέχρι τον Σεπτέμβριο. Τώρα που η διορία εξέπνευσε, ζητάει μέσω του Πετρέους άλλους έξι μήνες, μέχρι την άνοιξη του 2008, και μετά βλέπουμε. Οχι αδικαιολόγητα, οι New York Times, με κύριο άρθρο τους, κατηγόρησαν τον Αμερικανό πρόεδρο για «πολιτική δειλία του χειρότερου είδους», υποστηρίζοντας ότι «κρύβεται πίσω από τον Πετρέους».
Και αυτή τη φορά, η παρέμβαση του στρατηγού ήρθε σε μια κρίσιμη, για τον Μπους και το κόμμα του, πολιτική συγκυρία. Η συζήτηση στο Κογκρέσο άνοιξε τη στιγμή που άρχιζε και επίσημα η εκστρατεία για τις εκλογές του 2008, με το σύνολο σχεδόν των Δημοκρατικών, αλλά και ένα ορισμένο τμήμα «ανταρτών» των Ρεπουμπλικανών, να αναζητούν εναγωνίως αλλαγή πορείας στο Ιράκ. Από τη σκοπιά αυτού του «εσωτερικού», πολιτικού πολέμου στην Ουάσιγκτον, η παρέμβαση Πετρέους υπήρξε επιτυχής: Κατάφερε να σταματήσει την «αιμορραγία» στο στρατόπεδο των Ρεπουμπλικανών, χαρίζοντας στον πρόεδρο Μπους άλλο ένα εξάμηνο για να δοκιμάσει τη στρατηγική του.
Οι δημοσκοπήσεις
Πόσο χρήσιμη μπορεί να αποβεί αυτή η παράταση μένει να αποδειχθεί. Δημοσκόπηση του Ασοσιέιτεντ Πρες φέρνει το 59% των Αμερικανών να θεωρεί «αποτυχία» τον πόλεμο στο Ιράκ και το 57% να πιστεύει ότι ήταν εξαρχής λάθος. Αλλη δημοσκόπηση των τηλεοπτικών δικτύων ABC και ΒΒC έδειξε ότι το 61% των Ιρακινών πιστεύει ότι η κατάσταση από πλευράς ασφαλείας χειροτέρεψε μετά την αύξηση των αμερικανικών στρατευμάτων (έναντι 11% εκείνων που θεωρούν ότι βελτιώθηκε) και ότι το 57% θεωρεί δικαιολογημένες τις επιθέσεις εναντίον Αμερικανών στρατιωτών. Μεταξύ των σουνιτών -οι οποίοι, κατά τον Πετρέους, στρέφονται στο πλευρό των Αμερικανών- το ποσοστό αυτό φτάνει το… 93%!