Το επίκεντρο του σεισμού της Δευτέρας εντοπίζεται στα σύνορα του οροπεδίου Κουίνγκ – Θιβέτ και της λεκάνης του Σετσουάν. Το ρήγμα Λονγκμενσάν διατρέχει τα γεωλογικά αυτά σύνορα, σπρώχνοντας το οροπέδιο προς τη λεκάνη. Ο γεωλόγος του Πανεπιστημίου του Πόρτσμουθ, Τζον Ουέιλι, εκτιμά ότι ο σεισμός αποτέλεσε υπενθύμιση των αρχέγονων κινήσεων του φλοιού της Γης. «Πριν από 45 εκατ. χρόνια, η Ινδία άρχισε να συγκρούεται με το νότιο άκρο της Ασίας. Εκτοτε, συνέχισε τη βόρεια πορεία της, με ρυθμό 5 εκατοστών τον χρόνο. Εκτός από το να δημιουργήσει τα Ιμαλάια, η πίεση της Ινδίας οδήγησε και σε διασπορά υλικών μακριά από το θιβετιανό οροπέδιο. Στην περιοχή του Σετσουάν, τα άκρα του οροπεδίου υποχώρησαν, υπό την πίεση πιο σκληρών πετρωμάτων και δημιούργησαν τον τρομερό σεισμό», λέει ο δρ Ουέιλι.
Ο σεισμολόγος του Βρετανικού Γεωδυναμικού Ινστιτούτου, Μπράιαν Μπάπτι, λέει ότι «η τεκτονική πλάκα του Σετσουάν είναι από τις πλέον ενεργές στον κόσμο. Γνωρίζουμε από ιστορικά στοιχεία και από τις παραμορφώσεις που παρατηρούμε στο υπέδαφος ότι η περιοχή μπορεί να δώσει πολύ μεγάλα σεισμικά γεγονότα».
Ο Στίβεν Εντουαρντς, καθηγητής Δημόσιας Διοίκησης ειδικευμένος στις φυσικές καταστροφές στο Πανεπιστημιακό Κολέγιο του Λονδίνου, εκτιμά ότι οι τεράστιες αποκλίσεις στους αριθμούς των θυμάτων, που εμφανίσθηκαν τις πρώτες ώρες του σεισμού στα κινεζικά μέσα ενημέρωσης, αποδεικνύουν την απόλυτη σύγχυση που συνοδεύει τις μεγάλες φυσικές καταστροφές.
Η περιοχή υπέστη καταστροφικό σεισμό τον Αύγουστο του 1933. Το επίκεντρο του σεισμού ήταν τότε κοντά στην πόλη Ντιεξί, 55 χλμ. βορειοδυτικά από το επίκεντρο του σεισμού της Δευτέρας. Ο σεισμός, ισχύος 7,5 Ρίχτερ, του 1933 κατέστρεψε ολοσχερώς την πόλη και τα γύρω χωριά, προκαλώντας κατολισθήσεις και τον θάνατο 9.000 κατοίκων.
Ο σεισμός της Καλιφόρνια, το 1989, είχε μέγεθος 6,9 Ρίχτερ, εκείνος του Κόμπε, το 1995, είχε μέγεθος 7,2, ο σεισμός της Δυτικής Τουρκίας, το 1999, ήταν της τάξεως των 7,4 Ρίχτερ και ο σεισμός της Πάρνηθας, το 1999, έφθανε τα 5,8 Ρίχτερ σε ισχύ.