Οι τέσσερις ετήσιες σύνοδοι κορυφής της Ενωσης αποτελούν την κορυφαία πολιτική εκδήλωση στην Ευρώπη, αλλά και το εφαλτήριο κάθε νέας φιλοδοξίας και προσπάθειάς της. Δεν είναι όλες εξίσου σημαντικές, μερικές όμως έχουν μείνει στην ιστορία είτε για τη σημασία των όσων αποφασίσθηκαν είτε για την ένταση των συγκρούσεων, τη μάχη χαρακωμάτων, αμοιβαίων εκβιασμών και, τελικά, αμοιβαίων υποχωρήσεων. Μερικές από τις σημαντικότερες συνόδους:
– Σύνοδος του Μάαστριχτ (Ολλανδία, Δεκέμβριος 1991). Απέδωσε την ομώνυμη, σχεδόν θρυλική πια «Συνθήκη του Μάαστριχτ» που δημιούργησε την «Ευρωπαϊκή Ενωση» και μεταξύ πολλών άλλων δρομολόγησε το ευρώ.
– Σύνοδος της Νίκαιας (Δεκέμβριος 2000). Κράτησε τέσσερις ημέρες συμπεριλαμβανομένης της τελικής μαραθώνιας συνεδρίασης 18 ωρών και οδήγησε στη Συνθήκη της Νικαίας, που ισχύει σήμερα. Σημαδεύθηκε και από έναν από τους πλέον εξωφρενικούς συμβιβασμούς στην ευρωπαϊκή ιστορία: ο Βέλγος πρωθυπουργός Γκι Φέρχοφσταντ αρνιόταν να δεχθεί ότι η χώρα του θα είχε μια ψήφο λιγότερη από ό,τι η (κατά 50% μεγαλύτερη) Ολλανδία, αλλά τελικά αντήλλαξε την ψήφο αυτή με την υπόσχεση όλες οι σύνοδοι κορυφής να διεξάγονται στις Βρυξέλλες.
– Σύνοδος Κοπεγχάγης (Δεκέμβριος 2002). Ανοιξε την πόρτα για τη μετατροπή, μέσα σε λίγα χρόνια, της Ευρώπης των «15» σε Ευρώπη των «27». Μεγάλο θύμα της συνόδου η Τουρκία, που κατέφθασε μετά φανών, λαμπάδων και δεκάδων νεαρών με μπλουζάκια με την ημισέληνο δίπλα στην ευρωπαϊκή και, κατόπιν επιμονής του Γάλλου προέδρου Ζακ Σιράκ, απεχώρησε με άδεια τα χέρια.
– Εκτακτη Σύνοδος Φεβρουαρίου 2003. Τη συγκάλεσε η ελληνική προεδρία της Ενωσης για να αντιμετωπισθεί η βαθύτατη κρίση που δημιούργησε στην Ευρώπη η επικείμενη, τότε, αμερικανική εισβολή στο Ιράκ και ο… ραμσφελντικός διαχωρισμός της Ευρώπης σε «παλαιά» που δεν ακολουθεί τη Ουάσιγκτον και «νέα» που συστρατεύεται, απειλώντας προς στιγμήν την πολιτική συνοχή της Ενωσης.
– Σύνοδος Ιουνίου 2006. Η μεγάλη μάχη του προϋπολογισμού της περιόδου 2007-2013, έληξε με τον Βρετανό πρωθυπουργό Τόνι Μπλερ να αντιμετωπίζεται περίπου ως Αρχων του Σκότους από τους ομολόγους του, λόγω της απόλυτης άρνησής του να παραχωρήσει το παραμικρό, της απόλυτης επιμονής του να διεκδικήσει το μέγιστο και της επιτυχίας του σε αμφότερα.
– Σύνοδος Ιουνίου 2007, Βρυξέλλες. Στην τελική διαπραγμάτευση για τη Συνθήκη της Λισσαβώνας, η Πολωνία, εκπροσωπούμενη από τους διδύμους Καζίνσκι, πρόεδρο και πρωθυπουργό, πολέμησε για πολλές ώρες, με τα πλέον παράλογα επιχειρήματα, για να επιτύχει την ισοδυναμία της στο Συμβούλιο Υπουργών με τη Γερμανία, χωρίς τελικά να το πετύχει.