Επιμονή των ΗΠΑ στο εμπάργκο εναντίον της Κούβας δεν πείθει κανένα, σε σημείο μάλιστα που να μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι απομονωμένη σε αυτήν την υπόθεση είναι η Ουάσιγκτον και όχι η Αβάνα. Αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι όταν το θέμα τέθηκε πέρυσι σε ψηφοφορία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, μόλις τρεις χώρες ψήφισαν υπέρ της διατήρησης του εμπάργκο: η Αμερική, το Ισραήλ και το Παλάου. Τα υπόλοιπα 185 κράτη-μέλη του Οργανισμού καταψήφισαν. Η απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να χαλαρώσει τους περιορισμούς στη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και προσώπων μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας σηματοδοτεί αλλαγή πλεύσης. Ωστόσο, δεν πρέπει να υπερβάλλουμε για τη σημασία της. Το εμπάργκο δεν αίρεται, όπως σχολίασε άλλωστε και ο Φιντέλ Κάστρο.
Η πολιτική των ΗΠΑ τα τελευταία 50 χρόνια όχι μόνον απέτυχε, αλλά, παραδόξως, ενίσχυσε και τη θέση των αδελφών Κάστρο. Η απειλή των Γιάνκηδων έδωσε την αφορμή στο καθεστώς να θέσει υπό τον πλήρη έλεγχό του κάθε πτυχή της ζωής των Κουβανών, από την οικονομία μέχρι τη διακίνηση των ιδεών και τις μετακινήσεις των πολιτών. Με την απόφασή του για υιοθέτηση νέας προσέγγισης, ο κ. Ομπάμα δεν εξασφάλισε μόνο τη θερμή του υποδοχή στην Παναμερικανική Σύνοδο που διεξάγεται αυτό το Σαββατοκύριακο στο Τρινιντάντ. Δίνει επίσης κίνητρα τόσο στην κυβέρνηση, όσο και στον λαό της Κούβας, να βγουν από την απομόνωσή τους. Με αυτόν τον τρόπο βοηθάει πολύ περισσότερο τους Κουβανούς απ’ ό,τι έκαναν οι αδιάλλακτες πολιτικές των προκατόχων του.