Αν για τα βιβλία της υδροβιολογίας η λέξη «άλγη» περιγράφεται απλώς σαν τα μικροσκοπικά υδρόβια φυτά (μικροφύκη) που επιπλέουν στις λίμνες ή τα ποτάμια και έχουν μία χαρακτηριστική μορφή καφεπράσινης «γλίτσας», για τους κατοίκους της Βενετίας μέχρι πρόσφατα σήμαινε έναν περιβαλλοντικό εφιάλτη. Αλλωστε, τα τελευταία χρόνια, αυτή η «γλίτσα» εξαπλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερη έκταση των καναλιών που διασχίζουν την ιταλική πόλη, δημιουργώντας έτσι ένα παχύ στρώμα πάνω στο νερό το οποίο όχι μόνο αλλοιώνει την τουριστική εικόνα της περιοχής, αλλά και δημιουργεί έντονη δυσοσμία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Τώρα όμως, υιοθετώντας μία σειρά από πρωτοποριακές τεχνολογίες, τα μικροφύκη που κατακλύζουν την πιο ιστορική λιμνοθάλασσα της Μεσογείου θα μετατραπούν σε μία νέα, και πολλά υποσχόμενη, ανανεώσιμη πηγή ενέργειας. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις αρχές της Βενετίας, θα αξιοποιηθούν ώστε στο λιμάνι της Βενετίας να κατασκευασθεί το πρώτο εργοστάσιο στον κόσμο το οποίο θα χρησιμοποιεί τέτοιους υδρόβιους μικροοργανισμούς για να παράγει ηλεκτρική ενέργεια σε εμπορική κλίμακα. Καταλήγοντας τον περασμένο Μάρτιο σε συμφωνία με την αμερικανική εταιρεία Solena και την ιταλική Enalg, οι αρχές της πόλης ανακοίνωσαν μάλιστα ότι η συγκεκριμένη εγκατάσταση θα είναι έτοιμη να λειτουργήσει μόλις το 2011. Μία εγκατάσταση που θα παράγει 40 megawatt ενέργειας, η οποία θα υπερκαλύπτει τις ανάγκες των κτιρίων και των υπόλοιπων υποδομών του λιμανιού. Ετσι, αξιοποιώντας περίπου το 80% του παραγόμενου ρεύματος για την τροφοδοσία κρουαζιερόπλοιων και φορτηγών πλοίων, οι υπεύθυνοι εκτιμούν ότι θα μπορέσουν να αποσβέσουν ένα μέρος από τα 200 εκατομμύρια ευρώ που θα κοστίσει το εργοστάσιο. Οσο επαναστατική θα είναι αυτή η μονάδα παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας στην τεχνολογία της τόσο πρωτοποριακή θα είναι και στη μορφή της, θυμίζοντας ένα απέραντο ενυδρείο.
Εξάλλου, τα μικροφύκη τον τελευταίο καιρό έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων απ’ όλο τον κόσμο για τη δημιουργία υποκατάστατων του πετρελαίου για τα οποία δεν θα απαιτείται να δεσμευτούν καλλιεργήσιμες εκτάσεις οι οποίες κανονικά προορίζονται για την παραγωγή τροφίμων – όπως συμβαίνει με τη βιοαιθανόλη και το βιοντίζελ που προέρχονται από ποικιλίες καλαμποκιού, φοινικέλαιου ή σόγιας. Επίσης, τα μικροφύκη έχουν κι άλλα πλεονεκτήματα: δεν χρειάζονται εύφορα εδάφη ούτε και πόσιμο νερό για να καλλιεργηθούν, ενώ η παραγωγή τους σε καύσιμα μπορεί να υπερβεί έως και κατά 400% την παραγωγή βιοκαυσίμων από τις συμβατικές καλλιέργειες. Ωστόσο, μέχρι σήμερα, κανένα ερευνητικό ινστιτούτο ή εταιρεία στον κόσμο δεν έχει βρει τον τρόπο ώστε να μπορούμε να «φουλάρουμε» τα ντεπόζιτά μας με καύσιμα παραγόμενα από μικροφύκη – τουλάχιστον με καύσιμα των οποίων το κόστος θα είναι συγκρίσιμο με τη βενζίνη ή το ντίζελ που προέρχονται από τον παλιό καλό… «μαύρο χρυσό». Γι’ αυτό και, από πολλούς ειδικούς, εργοστάσια σαν αυτό στη Βενετία θεωρούνται ένα ενδιάμεσο στάδιο με το οποίο μπορούμε ήδη να εκμεταλλευτούμε τα πλεονεκτήματα της άλγης πριν φτάσουμε στην εποχή όπου τα μικροφύκη θα αξιοποιούνται σαν μικρές… πετρελαιοπηγές. Παράγοντας ηλεκτρική ενέργεια αντί για υποκατάστατα του πετρελαίου, οι υπεύθυνοι της εγκατάστασης υποστηρίζουν ότι παρακάμπτουν όλα αυτά τα βήματα που κάνουν τη συγκεκριμένη τεχνολογία μη ανταγωνιστική οικονομικά. «Από τη στιγμή που υπάρχει επάρκεια σε άλγη, η διαδικασία αυτή μπορεί να αποδίδει έως και το 75% της ενέργειας που καταναλώνει», γράφουν χαρακτηριστικά οι ειδικοί.
