Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό των προϊόντων γνώσης είναι το μηδαμινό κόστος αναπαραγωγής. Μια ταινία που κόστισε ένα δισ. δολάρια, μπορεί να αναπαραχθεί από ένα DVD εγγραφής των 40 ευρώ. Ελεύθερα λειτουργικά ανοικτού κώδικα τύπου Linux, δωρεάν εγκυκλοπαίδειες συνεργατικού χαρακτήρα τύπου Wikipedia, δωρεάν προγράμματα πλοήγησης όπως το Chrome της Google- όλα αυτά φωνάζουν ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα: Οτι η ανθρώπινη εργασία και επινοητικότητα επιτρέπουν σήμερα την ελεύθερη πρόσβαση του κοινού σε ένα τεράστιο πλούτο πνευματικών προϊόντων, καθιστώντας τη μετατροπή τους σε εμπορεύματα πρακτικά δύσκολη και κοινωνικά παρασιτική.
Η αντίδραση του συστήματος δεν είναι άλλη από τη θέσπιση Δρακόντειων νόμων κατά της «πειρατείας», σε διεθνές και εθνικό επίπεδο- από τη διαβόητη συνθήκη TRIPS, που υποχρεώνει τις χώρες της Αφρικής να πληρώνουν πανάκριβα τα φάρμακα για το AIDS, μέχρι τον πρόσφατο νόμο HADOPI της κυβέρνησης Σαρκοζί που δημιουργεί ειδική αστυνομία εναντίον της παραβίασης του copyright στο Διαδίκτυο. Μια πρακτική που θυμίζει τα διαβόητα enclosures, την περίφραξη και τον βίαιο σφετερισμό της κοινοτικής γης από τους επιχειρηματίες με την υποστήριξη του κράτους, στην Αγγλία της «πρωταρχικής συσσώρευσης κεφαλαίου», τον 17ο και τον 18ο αιώνα.
Απέναντι σ’ αυτή την προσπάθεια συγκροτείται ήδη κάτι σαν διεθνές κίνημα για την ελεύθερη πρόσβαση στην πληροφορία και τη γνώση. Μια από τις εκφάνσεις του ήταν το (ουδόλως ριζοσπαστικό, κατά τα άλλα) Κόμμα των Πειρατών, στη Σουηδία, που πήρε 7,1% στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Υπέρ της ελεύθερης πρόσβασης τάχθηκαν και φωνές του κατεστημένου, όπως ο εκλιπών πατριάρχης του νεοφιλελευθερισμού, Μίλτον Φρίντμαν και το βρετανικό περιοδικό Economist- προφανώς, διότι θεωρούν ότι η μονοπώληση στρατηγικής σημασίας προϊόντων γνώσης από μια μικρή ομάδα επιχειρηματιών της Πληροφορικής θα είναι σε βάρος του συνόλου των επιχειρηματιών και τελικά του ίδιου του συστήματος.
