«Το Σοσιαλιστικό Κόμμα πρέπει να εξαφανιστεί. Κανείς ή σχεδόν κανείς δεν τολμά να το ομολογήσει. Ομως, όλος ή σχεδόν όλος ο κόσμος το ξέρει. Το κόμμα του Λεόν Μπλουμ και του Ζαν Ζορές χάνει και τα τελευταία σπαράγματα της ψυχής του». Η συντελιακή αυτή εκτίμηση ανήκει στο φιλόσοφο Μπερνάρ Ανρί-Λεβί και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Journal du Dimanche», την περασμένη Κυριακή. «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν πρέπει να εξαφανιστεί, πρέπει όμως να αλλάξει εκ βάθρων. Συμφωνώ σε πολλά με τον Ανρί – Λεβί, έχω αντίληψη της παρακμής του Σ. Κ., δεν συμφωνώ όμως με τη διάγνωση», απάντησε χθες σε συνέντευξή του στον «Monde» ο Πιέρ Μοσκοβισί, πρώην υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.
Πικρές αντεγκλήσεις
Μεταξύ των δυο συνεντεύξεων μεσολάβησαν ημέρες πικρών αντεγκλήσεων μεταξύ συντρόφων και ένα άρθρο στους «Financial Times» του δημάρχου του Εβρί, Μανουέλ Βαλς, που πόνεσε ιδιαίτερα την ηγεσία του κόμματος. «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα κινδυνεύει να πεθάνει», προειδοποιεί ο Βαλς, εκπρόσωπος της νέας γενεάς σοσιαλιστών, κήρυκας της ριζικής μεταβολής του κόμματος, και επικριτής της προέδρου Μαρτίν Ομπρί, η οποία του ζήτησε με ανοιχτή επιστολή, λίγο πριν δημοσιευτεί το άρθρο του στους «F. T.» να πάψει τις επικρίσεις, διαφορετικά να φύγει από το κόμμα. «Πάψτε να καλείτε σε συλλογικό αυτοχειριασμό», ζητούν εναγωνίως σοσιαλιστές βουλευτές σε ανακοίνωσή τους πριν από λίγες ημέρες. «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Γαλλίας, συνεχιστής των κορυφαίων της ευρωπαϊκής Αριστεράς, έρμαιο του αδελφοκτόνου σπαραγμού, αγωνίζεται για τη ζωή του, αφήνοντας το Νικολά Σαρκοζί χωρίς αντιπολίτευση», συνοψίζει την κατάσταση το Ρόιτερς σε ανάλυσή του.
Οι Γάλλοι σοσιαλιστές δεν είναι οι μόνοι χαμένοι. Οπως απέδειξαν οι ευρωεκλογές η κρίση απλώνεται σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή αριστερά ή κεντροαριστερά. Ομως το κόμμα που κυβέρνησε μόνο του ή συγκυβέρνησε με την κεντροδεξιά στη Γαλλία, φαίνεται να μη συνήλθε ποτέ από τη συντριπτική ήττα στις προεδρικές του 2002, όταν ο Λιονέλ Ζοσπέν ηττήθηκε από τον Ζαν Μαρί Λεπέν και έμεινε εκτός δεύτερου γύρου, με αποτέλεσμα να νικήσει με 78% ο Ζακ Σιράκ, ως εγγυητής της δημοκρατίας απέναντι στο Εθνικό Μέτωπο. Το πυροτέχνημα της Σεγκολέν Ρουαγιάλ γρήγορα έσβησε, και αμέσως μετά τη νίκη του το 2007, ο Νικολά Σαρκοζί αποστέρησε το Σοσιαλιστικό Κόμμα από εξέχοντα στελέχη του, το σημερινό υπουργό Μπερνάρ Κουσνέρ, τον Ζακ Λανγκ, τον Ντομινίκ Στρος Καν. Εκτοτε οι σοσιαλιστές έχουν διαιρεθεί σε φατρίες και ομάδες, που προτείνουν και αντιπροτείνουν, κάνοντας το κόμμα να θυμίζει Πύργο της Βαβέλ. Η δύσκολη αναρρίχηση της Μαρτίν Ομπρί στην ηγεσία του κόμματος πέρσι το χειμώνα σφραγίστηκε από έριδες και από την οξύτατη αντιπαράθεση με την άλλη διεκδικήτρια του τίτλου, την Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Σήμερα, παρά τη μεγάλη συζήτηση γύρω από το «Σχέδιο ανανέωσης του Σοσιαλιστικού Οράματος», παρά τα έκτακτα συνέδρια και παρασυνέδρια, ο αριθμός των μελών του Σ. Κ. διαρκώς συρρικνώνεται, καθώς η απουσία δυναμικής ηγεσίας, ικανής να διαμορφώσει νέα ιδεολογία και να παρασύρει τον κόσμο, δημιουργεί πολιτικό κενό, που σπεύδουν να καλύψουν οι Πράσινοι του Ντανιέλ Κον Μπεντίτ και το Αντικαπιταλιστικό Κόμμα του «πρώην» τροτσκιστή Ολιβιέ Μπεζανσενό. Παρά λίγο στις ευρωεκλογές οι Πράσινοι να κλέψουν τη δεύτερη θέση και να γίνουν αυτοί αξιωματική αντιπολίτευση.
Αποθέματα δυνάμεων
«Το Σοσιαλιστικό Κόμμα νοσεί βαρέως, αυτό είναι κοινός τόπος. Ομως δεν είναι νεκρό, του μένουν αποθέματα δυνάμεων για να συνέλθει. Χρειάζεται όμως αντικειμενική εκτίμηση των προβλημάτων, ώστε να βρεθεί ο τρόπος να βγει από την κρίση», γράφει γεμάτος ελπίδα στον «Monde» ο καθηγητής της Σχολής Πολιτικών Επιστημών των Παρισίων, Πατρίκ Μαρτέν – Ζενιέ. Το απάνθισμα «δολοφονικών φράσεων» προερχόμενων από συντρόφους, που δημοσιεύει η ίδια εφημερίδα, δεν αφήνει πολλές ελπίδες για γρήγορη σωτηρία.
