Ανοίγουν σε λίγες ημέρες τα σχολεία και η Ευρωπαϊκή Ενωση ξαγρυπνά με τον φόβο της νέας γρίπης. Αυτό το φθινόπωρο, εκτός από τα πρωτοβρόχια, φέρνει μαζί του και το φόβο του δεύτερου κύματος του λοιμώδους νοσήματος. Ατελείωτες συζητήσεις και ανταλλαγή επιχειρημάτων για το κατά πόσο τα σχολεία θα πρέπει να κλείσουν εφόσον παρουσιαστεί αλματώδης αύξηση των κρουσμάτων.
Οι Ευρωπαίοι ανησυχούν για την υγεία τους και κυρίως για την υγεία των παιδιών τους. «Ναι, τα σχολεία να κλείσουν» λένε οι μισοί, «όχι, να μην κλείσουν» λένε οι άλλοι μισοί, «κάντε ό, τι θέλετε» απαντά η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας.
Εμβολιασμοί και σχέδια, μαγνητοφωνημένα μαθήματα και αποστειρωμένα παιχνίδια δημιουργούν μία νέα πραγματικότητα για τα παιδιά, μια καθημερινότητα, υπό νέους όρους, στην Ε. Ε. που νοιάζεται.
Την ίδια στιγμή, ωστόσο, που η Ευρώπη των 27 εταίρων καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες -και πάρα πολλά εκατομμύρια ευρώ- για να διασφαλίσει, κατά το δυνατό, την υγεία των κατοίκων της, ένα κομμάτι της αργοπεθαίνει. Οχι από κάποια ασθένεια, από έναν επικίνδυνο εξωτικό ιό, που εντυπωσιάζει, πανικοβάλλει και μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Ενα κομμάτι της Ε. Ε. πεθαίνει από… πείνα.
Οπως ανακοινώθηκε σε ειδικό συνέδριο για θέματα διατροφής που πραγματοποιείται αυτές τις ημέρες στην Βιέννη, περισσότερα από τριάντα εκατομμύρια πολίτες των κρατών-μελών της Ευρώπης των 27 υποσιτίζονται.
Ειδικότερα τα στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το Πανεπιστήμιο της Βιέννης δείχνουν ότι το 5 έως 15% του συνολικού πληθυσμού της Ε. Ε., το 40% των νοσηλευομένων σε νοσοκομεία και το 60% των ατόμων τρίτης ηλικίας που φιλοξενούνται σε οίκους ευγηρίας στα κράτη της Ενωμένης Ευρώπης δεν καταναλώνουν την ποσότητα τροφής που θα έπρεπε (περί ποιότητας… ούτε κουβέντα).
Μάλιστα, όπως υπογραμμίζουν οι ειδικοί, το «κόστος του υποσιτισμού, όσον αφορά την επιβάρυνση της υγείας, την επιμήκυνση του χρόνου νοσηλείας κ. ο. κ. είναι τριπλάσιο από αυτό της καταπολέμησης της παχυσαρκίας. Στην πραγματικότητα, η Ε. Ε. έχει στην καρδιά της μια μικρή Μπιάφρα για την οποία αδιαφορεί.
Είναι εύκολο να εμφανίζεται ένα κράτος πρόθυμο να προστατεύσει τους πολίτες του. Είναι εύκολο να αυτοδιαφημίζονται οι μηχανισμοί του εκμεταλλευόμενοι απειλές που πιθανώς να μας κρύβει το μέλλον. Είναι εύκολο μία κυβέρνηση να διατυμπανίζει ότι «φροντίζει» τους πολίτες. Είναι, ωστόσο, πολύ πιο δύσκολο να λειτουργεί μεθοδικά, χωρίς τυμπανοκρουσίες και να λαμβάνει κάθε αναγκαίο μέτρο για να προστατεύει όχι μόνο σήμερα και αύριο, αλλά πάντα τους πιο αδύνατους, τους ξεχασμένους, τους ασθενείς. Ισως αν συνέβαινε αυτό η Ε. Ε. να μην μετρούσε τριάντα εκατομμύρια υποσιτισμένους.