Για τους λάτρεις του μηχανοκίνητου αθλητισμού ήταν μία μάλλον ασυνήθιστη κούρσα: οι ρόδες των μηχανών δεν στρίγκλιζαν πάνω στην άσφαλτο καθώς επιτάχυναν από το σημείο εκκίνησης, ο αέρας δεν μύριζε βενζίνη, ενώ τα δίκυκλα μόλις που ακούγονταν τη στιγμή που συναγωνίζονταν ποιο θα μπει πρώτο στην επόμενη στροφή. Αλλωστε, ο συγκεκριμένος αγώνας -το Tourist Trophy eXtreme Grand Prix (TTXGP) – οργανώθηκε ακριβώς ώστε να έχει όσο το δυνατόν μικρότερη επιβάρυνση στο περιβάλλον. Και πέρασε στην Ιστορία σαν το πρώτο «εναλλακτικό» Grand Prix που έγινε ποτέ, με αγωνιστικές μοτοσικλέτες μηδενικών ρύπων οι οποίες κινούνταν με τη βοήθεια ηλεκτρικών κινητήρων.
Το ράλι διεξήχθη τον Ιούνιο στη νήσο του Μαν, ένα μικρό νησί στα ανοιχτά της Βρετανίας, ενώ σε αυτό συμμετείχαν δεκαπέντε ομάδες οι οποίες προέρχονταν από έξι διαφορετικές χώρες. Η διαδρομή, μάλιστα, που ακολούθησαν οι ηλεκτρικές μοτοσικλέτες ήταν η ίδια με αυτήν στην οποία αναμετρούνται τα βενζινοκίνητα αγωνιστικά στο ετήσιο «Tourist Trophy» που οργανώνεται κάθε χρόνο στο Μαν – ένα λαβύρινθο από στενούς ορεινούς δρόμους και περίπου 200 στροφές, συνολικού μήκους 60 χιλιομέτρων. Κάτι που όχι μόνο δεν έκανε τα περισσότερα ηλεκτροκίνητα αγωνιστικά να εγκαταλείψουν τον αγώνα την ώρα της εξέλιξής του, όπως προέβλεπαν πολλοί, αλλά και προσέδωσε στην κούρσα τη συναρπαστική πλοκή που μέχρι σήμερα μόνο οι αναμετρήσεις των συμβατικών δικύκλων μπορούσαν να προσφέρουν. Εξάλλου, ο νικητής κατάφερε να καλύψει αυτά τα 60 χιλιόμετρα σε 26 λεπτά, με μέση ταχύτητα 140 χλμ. /ώρα.
Πιο φειδωλοί
Αρκεί όμως αυτή η ταχύτητα ώστε διοργανώσεις όπως το TTXGP να αποσπάσουν τα φώτα της δημοσιότητας από τα κλασικά σιρκουί – παρ’ όλο που, για παράδειγμα, στο «Tourist Trophy» οι μοτοσικλέτες με τους κινητήρες εσωτερικής καύσης ξεπερνούν σε ταχύτητα τα 320 χλμ. /ώρα; Ναι, απαντάει ο Paul Brandon, καθηγητής από το πανεπιστήμιο του Kingston, το οποίο συμμετείχε με ένα αυτοσχέδιο όχημα στο ράλι. Υπό την προϋπόθεση, όμως, συνεχίζει, ότι θα λάβουμε υπόψη το γεγονός πως οι ηλεκτροκινητήρες είναι πιο φειδωλοί στην κατανάλωση ενέργειας, εκτός από το ότι δεν παράγουν καθόλου ρύπους.
Οχι ότι τα ηλεκτρικά μοντέλα δεν έχουν ακόμη μειονεκτήματα τα οποία πρέπει να επιλυθούν -με κυριότερο τα συγκριτικά λίγα χιλιόμετρα που μπορούν να διανύσουν με μία μόνο φόρτιση. Αν μάλιστα προσθέσει κανείς το γεγονός ότι κάθε επαναφόρτιση διαρκεί τουλάχιστον τέσσερις ώρες, εύκολα καταλαβαίνει γιατί μεγάλες βιομηχανίες κατασκευής δικύκλων ακόμη διστάζουν να επενδύσουν στην ηλεκτροκίνηση. «Ωστόσο, η ενέργεια που μπορούν να αποθηκεύσουν οι μπαταρίες αυξάνεται σταθερά κατά 8% κάθε χρόνο», αντιτείνει το περιοδικό Technology Review, «κάτι που σημαίνει ότι, ακόμη κι αν δεν μεσολαβήσουν κάποιες σημαντικές καινοτομίες, σε περίπου μία εικοσαετία οι ηλεκτρικές μηχανές θα μπορούν να συναγωνιστούν τα βενζινοκίνητα μοντέλα». Εξάλλου, κούρσες σαν το TTXGP θα μπορούσαν να επισπεύσουν αυτή την προοπτική, αφού ο ανταγωνισμός για τη νίκη θα λειτουργήσει σαν καταλύτης για τις «σημαντικές καινοτομίες» που επικαλείται το αμερικανικό περιοδικό. Και επίσης, θα μπορούσαν να αποτελέσουν έναν αποτελεσματικό τρόπο διαφήμισης της τεχνολογίας: δύο από τις πρώτες επιχειρήσεις που δήλωσαν συμμετοχή στο σιρκουί στη νήσο του Μαν ήταν οι εταιρείες Mission και MotoCzysz, οι οποίες αναμένεται να λανσάρουν την επομένη τριετία στις ΗΠΑ δύο ηλεκτρικές μοτοσικλέτες – μεγαθήρια που θα επιτυγχάνουν τελικές ταχύτητες της τάξης των 240 χλμ. /ώρα. Πάντως, πριν τέτοια μοντέλα κάνουν την εμφάνισή τους στους αμερικανικούς δρόμους, είναι σίγουρο ότι τα ηλεκτροκίνητα δίτροχα θα πολλαπλασιάσουν τις εμφανίσεις τους στις πίστες των Grand Prix. Λίγες ημέρες μετά το TTXGP, η Διεθνής Ομοσπονδία Μοτοσικλέτας (FIM) ανακοίνωσε την πρόθεσή της να διοργανώσει ένα νέο πρωτάθλημα για ηλεκτρικές μοτοσικλέτες, το οποίο θα ξεκινήσει από το 2010.
Πολλές εταιρείες στην… εκκίνηση
Την ώρα που μερικές εταιρείες σχεδιάζουν να κυκλοφορήσουν ηλεκτρικές μοτοσικλέτες με τελικές ταχύτητες και επιταχύνσεις οι οποίες ελάχιστα έχουν να ζηλέψουν από τα συμβατικά δίκυκλα, άλλες επιχειρήσεις ετοιμάζουν τα δικά τους ηλεκτροκίνητα μοντέλα τα οποία, αν και λιγότερο εντυπωσιακά σε επιδόσεις, φιλοδοξούν να αντικαταστήσουν τα βενζινοκίνητα δίτροχα. Εξάλλου, πολλοί ειδικοί θεωρούν πως τέτοιες λύσεις -και όχι τα ηλεκτρικά αγωνιστικά- είναι αυτές που θα αξιοποιήσουν στο έπακρον το γεγονός ότι οι ηλεκτροκινητήρες είναι φιλικοί προς το περιβάλλον. Ετσι, για παράδειγμα, οι εταιρείες Zero και Brammo ετοιμάζονται να λανσάρουν στις ΗΠΑ δύο ηλεκτρικές μοτοσικλέτες οι οποίες, πέρα από το ότι δεν εκπέμπουν ρύπους, είναι και απολύτως αθόρυβες, με συνέπεια να μειώνουν την ηχορρύπανση. Καθώς, μάλιστα, οι αστικές μετακινήσεις συνήθως δεν ξεπερνούν τα μερικά δεκάδες χιλιόμετρα σε ημερήσια βάση, οι κάτοχοί τους δεν θα συναντήσουν δυσκολίες από το γεγονός ότι η αυτονομία των δύο μοντέλων δεν ξεπερνάει τα 75 χλμ. Επίσης, στο κυκλοφοριακό κομφούζιο που συνήθως επικρατεί στους δρόμους, ελάχιστοι οδηγοί θα νιώσουν ότι μία ηλεκτροκίνητη μηχανή μειονεκτεί, αναπτύσσοντας τελική ταχύτητα 90 χλμ. /ώρα. Εκεί που θα νιώσουν, ωστόσο, όλοι να μειονεκτεί είναι στο υψηλό κόστος αγοράς της.