Πυκνή ομίχλη καλύπτει τα της διαδοχής του Κινέζου προέδρου Χου Ζιντάο, ο οποίος πιστεύεται ότι θα εγκαταλείψει την ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος και του κράτους μέχρι τα τέλη του 2012, ύστερα από θητεία δέκα χρόνων. Εικάζεται ευρέως ότι ο Χου προτίθεται να παραδώσει τη σκυτάλη στον 53χρονο αντιπρόεδρο της χώρας, Σι Τζιπίνγκ. Πολλοί στο Πεκίνο περίμεναν ότι ο Σι θα εκλεγόταν αντιπρόεδρος της Κεντρικής Στρατιωτικής Επιτροπής κατά την τακτική σύνοδο της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ. Κίνας, την περασμένη εβδομάδα. Κάτι τέτοιο θα του άνοιγε τον δρόμο για τα ύπατα πολιτειακά και κομματικά αξιώματα, όπως είχε γίνει και στην περίπτωση του Χου. Ωστόσο, ο αξιωματούχος της κεντρικής Κομματικής Σχολής, Γουάνγκ Τσαντζιάγκ, δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι το ζήτημα της εκλογής νέων μελών της Στρατιωτικής Επιτροπής δεν υπήρχε καν στην ημερήσια διάταξη της συνόδου του ανώτατου κομματικού οργάνου. Το γεγονός αυτό ρίχνει σκιές αμφιβολίας στην υπόθεση της διαδοχής, αν και ο Τσαντζιάγκ δήλωσε ότι πρέπει να αναμένεται η εκλογή νέων μελών της Στρατιωτικής Επιτροπής στο προσεχές μέλλον – πιθανόν, λίγο μετά τον εορτασμό των 60 χρόνων από την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας, την 1η Οκτωβρίου.
Γιος αναπληρωτή πρωθυπουργού, βετεράνου του ανταρτοπολέμου που διεξήγαγαν οι κομμουνιστές υπό τον Μάο, ο Τζιπίνγκ συνοδεύεται από τη φήμη του μαχητικού πολέμιου της διαφθοράς και του ανθρώπου που φέρνει σε πέρας δύσκολες αποστολές, από τον γενικό συντονισμό των προετοιμασιών για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 μέχρι την αντιμετώπιση του καταστροφικού σεισμού στην επαρχία Σιτσουάν.
Ο Χου Ζιντάο τοποθέτησε τον Τζιπίνγκ γραμματέα της πολύ ισχυρής κομματικής οργάνωσης Σαγκάης, αφού καθαίρεσε τον Τσεν Λιανγκού, τον οποίο βάρυναν κατηγορίες περί διαφθοράς. Εικάζεται ωστόσο ότι η αντικατάσταση είχε και πολιτικό χαρακτήρα, καθώς ο Λιανγκού ήταν προστατευόμενος του προηγούμενου ηγέτη της Κίνας, Ζιανγκ Ζεμίν. Αν και ο Χου διαδέχθηκε ομαλά τον Ζιανγκ -η πρώτη ομαλή αλλαγή ηγεσίας μετά τον θάνατο του Μάο- πήρε κάποιες αποστάσεις από την έντονα φιλελεύθερη οικονομική πολιτική του προκατόχου του, ρίχνοντας βάρος στην άμβλυνση των ανισοτήτων με το σύνθημα για μια «κοινωνία της αρμονίας».