ΛΟΝΔΙΝΟ. Η βρετανική μόδα μπορεί να μην έχει τη βαρύτητα του Μιλάνου ή τη φινέτσα του Παρισιού, αλλά σημειώνει μεγάλη επιτυχία στο θέμα της ποικιλίας. Είναι το μόνο κέντρο μόδας όπου διαφορετικές εθνικότητες εμφανίζονται τακτικά στην πασαρέλα, και όχι σαν μία τυχαία συμβολική κίνηση.
Η ειρωνεία είναι ότι όσο μεγαλύτερη ποικιλία αποκτά το Λονδίνο τόσο περισσότερο οι εικόνες της «παλιάς Αγγλίας» μοιάζουν να συγκινούν τους σχεδιαστές. Αυτό ταιριάζει ειδικά στον Πολ Σμιθ, ίσως τον πιο επιτυχημένο οικονομικά και σε διεθνές επίπεδο από όλους τους ανεξάρτητους Βρετανούς σχεδιαστές.
Για το φθινόπωρο, παρουσίασε μια συλλογή που ήταν διαποτισμένη με ένα τουριστικό ειδύλλιο ανάμεσα σε ρούχα εξοχής από τουίντ και στο κυνήγι αλεπούς. Ομως, ο κ. Σμιθ είναι ειδικευμένος στο να ανατρέπει τα κλισέ με εξυπνάδα και ειρωνεία – και αυτή τη σεζόν με χαριτωμένη σεξουαλικότητα. Το σακάκι ιππασίας εμφανίστηκε όχι μόνο σαν το «κυνηγετικό ροζ» φράκο που έκλεισε το σόου, αλλά επίσης σε φωτεινό κίτρινο και τουίντ με κορσέ από κάτω και στενά εσώρουχα ή μια φούστα που δένει πίσω. Πράσινα καλσόν με εικόνες σκύλων και αλόγων ολοκλήρωσαν το παιχνιδιάρικο κάντρι στυλ.
Ο κ. Σμιθ είπε ότι εμπνεύστηκε από ένα τζάκετ που είχε αγοράσει σε μια υπαίθρια αγορά στο Portobello Road, το οποίο τον έβαλε στη διαδικασία να σκεφτεί πώς θα ντύνονταν τα παιδιά με αριστοκράτες γονείς τη δεκαετία του ’70. Οπως συμβαίνει πάντα με μια κολεξιόν Πολ Σμιθ, η ραφή ήταν το πιο πειστικό στοιχείο. Αλλά υπήρχε και μια εκκεντρική λήψη σε μια κροσέ πάτσγουορκ κουβέρτα και μια ψηφιακή ερμηνεία από μουντά φλόραλ μοτίβα.
Ο οίκος πλεκτών Pringle of Scotland γιορτάζει τα 195 χρόνια του. Και με την Κλερ Γουέιτ Κέλερ, την creative director του Pringle, η επωνυμία φέρει το στολίδι μιας σχεδιάστριας που κάνει το πλεκτό να δείχνει φρέσκο και μοντέρνο, ενώ την ίδια στιγμή διατηρεί την κληρονομιά του.
Για το φθινόπωρο, αυτό συμπεριλάμβανε ένα κασμιρένιο φόρεμα πλεγμένο με νήμα, το οποίο, όταν διαλυόταν στο πλύσιμο, παρήγαγε γεωμετρικό διχτυωτό που έμοιαζε απολύτως αυθεντικό.
Πιο παραδοσιακά πλεκτά περιείχαν και ένα έξτρα λάιτ φόρεμα – μπλούζα σε στυλ Aran και πουλόβερ που αγκάλιαζαν το σώμα. Αφαιρετικά αιθέρια παντελόνια, σε σκοτσέζικο στυλ, εμπνευσμένα από τις αδιάβροχες μπότες και πράσινα βελούδινα ντραπέ φορέματα, έφεραν έναν στυλάτο, σκοτσέζικο αέρα στη συλλογή.
Η Νικόλ Φαρί εμφύσησε σικ αυστηρότητα στο γαλλοβρετανικό αθλητικό στυλ, ισιώνοντας τους ώμους στα αγαπημένα καμηλό παλτό, συνδυασμένα συχνά με λουστρίνι και παίζοντας με ασύμμετρες φόρμες. Ορισμένα από αυτά τα τυχαία αποτελέσματα παραέγιναν καλλιτεχνικά. Ποιος θέλει να φοράει μια φούστα που μαζεύεται στη μέση σαν σάκος; Αλλά η κ. Φαρί -που έχει τιμηθεί με Legion D’ Honneur από τη γενέτειρά της Γαλλία για τις υπηρεσίες της στη μόδα- κράτησε μια καλή ισορροπία ανάμεσα στην τέχνη και την πραγματικότητα.
Ο Μάριος Σουάμπ ξαναεπισκέφθηκε τις αυστριακοελληνικές ρίζες του, με έμφαση στο τυρολέζικο στυλ. Κομμένα σακάκια ή στρογγυλεμένα πάνω από το στομάχι ή με παραδοσιακά τυρολέζικα σταυρωτά κορδόνια ενσωματωμένα σε χάιτεκ μόδα. Το κόνσεπτ ήταν ενδιαφέρον, αλλά μήπως αυτός ο σχεδιαστής που σκέφτεται το σώμα ξέχασε το κάτω μέρος; Οι σούπερ κοντές φούστες έμοιαζαν σαν ένας τεμπέλικος τρόπος να ολοκληρωθεί το όραμα του κ. Σουάμπ.
Ο Nathan Jenden προσπάθησε να έρθει κοντά στο αφρικανικό πνεύμα που έδωσε στο σόου του τόση ενέργεια την προηγούμενη σεζόν. Αλλά τη δεύτερη φορά υπήρχε κάτι αλλόκοτο στο να ζευγαρώνεις μοντέλα με παρεμφερή έθνικ καταγωγή, ντυμένα με μοτίβα ζέμπρας ή λεοπάρ, ή στην περίπτωση ενός βραδινού φορέματος, μια τίγρη της οποίας τα τεράστια ψηφιακά μάτια ξεπρόβαλαν από τη γραμμή της μόδας. Υστερα από εννιά χρόνια σαν σχεδιαστής για την Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ στη Νέα Υόρκη, ο κ. Jenden επιστρέφει στο Λονδίνο. Ισως ο εύκολος τρόπος που αγκαλιάζει αυτή η πόλη διαφορετικές πολιτιστικές κληρονομιές να τον κάνει να σκεφτεί ξανά για τα καπέλα με κρόσια, μια φούστα με γρασίδι με πρασινόμαυρα φτερά παγονιού και μουσική με αφρικανικό ρυθμό – σαν να έπρεπε να σφυρηλατήσει το θέμα και στην πατρίδα.