Τελικά, η Love Parade είχε ελάχιστη σχέση με την αγάπη και δεν ήταν πια παρέλαση. Στην πρώτη παρέλαση, το 1989, 150 άνθρωποι χοροπηδούσαν στο Δυτικό Βερολίνο υπό τους ήχους της τέκνο από ένα και μόνο λεωφορείο Φολκσβάγκεν. Εφέτος, εκατοντάδες χιλιάδες συνέρρευσαν σ’ ένα εγκαταλελειμμένο σιδηροδρομικό σταθμό εμπορευμάτων του Ντούισμπουργκ, στη γερμανική περιοχή του Ρουρ. Η προσπάθειά τους να μπουν στον συναυλιακό χώρο είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν 21 άτομα και περισσότερα από 500 να τραυματιστούν. Η τραγωδία θα επισκιάζει οποιαδήποτε μελλοντική Love Parade, είπε ο Ράινερ Σάλερ, ο διοργανωτής της. Οπότε η εκδοχή του Ντούισμπουργκ ήταν και η τελευταία.
Εισαγγελική έρευνα
Οι εισαγγελείς εξετάζουν τι πήγε στραβά στις 24 Ιουλίου και είναι αυτοί οι οποίοι θα αποδώσουν ευθύνες για εγκληματική αμέλεια. Οι προειδοποιήσεις αγνοήθηκαν, σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου και οι υπηρεσίες δεν συνεργάστηκαν. Η είσοδος γινόταν από μία και μόνη ράμπα, όπου είχε σχηματιστεί ένας ανθρώπινος θρόμβος. Οι διοργανωτές της εκδήλωσης δεν κατάφεραν να τον διαλύσουν. Το σύστημα ελέγχου του πλήθους «κατέρρευσε», σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών της Βόρειας Ρηνανίας – Βεστφαλίας. Το πάρτι συνεχίστηκε. Αν το σταματούσαν, θα εδημιουργείτο μεγαλύτερος πανικός.
Η Love Parade ήταν μέρος της μεταβιομηχανικής αλλαγής του Ρουρ. Η περιοχή υπήρξε το καπνισμένο κέντρο της γερμανικής βιομηχανίας άνθρακα και χάλυβα, αλλά η εξόρυξη έχει ατονήσει πια και ο χάλυβας χρειάζεται πολύ λιγότερα εργατικά χέρια. Η περιοχή του Ρουρ, ως εκ τούτου, επιχειρεί να επανεφεύρει τον εαυτό της, αν και η αλλαγή παραμένει ατελής. Η ανεργία στο Ντούισμπουργκ βρίσκεται στο 13,3%, διπλάσιο από τον μέσο όρο στη Δυτική Γερμανία. Εφέτος, οι 53 δήμοι του Ρουρ απαρτίζουν συλλογικά την «πολιτιστική πρωτεύουσα» της Ευρώπης. Προσφέρουν πληθώρα εκθέσεων, συναυλιών και άλλων εκδηλώσεων και επαναπροσδιορίζονται ως κέντρα δημιουργικότητας.
Η πρώτη διοργάνωση της Love Parade πραγματοποιήθηκε λίγους μήνες πριν από την πτώση του Τείχους του Βερολίνου από μια νεολαία που είχε εκκολαφθεί στα βερολινέζικα μπαρ. Η ιδέα ήταν να διακηρύξουν ότι «είμαστε διαφορετικοί», όπως λέει ο Ρόλαντ Χίτσλερ, κοινωνιολόγος, ο οποίος έχει παρακολουθήσει όλες τις εκδηλώσεις από το 1996. Η «αγάπη» ήταν η συντομογραφία της ανεκτικότητας για όλους και συχνά για όλα. Η παρέλαση παρουσιαζόταν ως πολιτική διαδήλωση. Αυτό υποχρέωνε την πόλη να παράσχει ασφάλεια και να αναλάβει την εκκαθάριση του χώρου της εκδήλωσης, καθώς ο αριθμός όσων συνέρρεαν είχε ξεπεράσει το εκατομμύριο στα τέλη της δεκαετίας του 1990.
Μετασχηματισμός
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 οι Βερολινέζοι το βαρέθηκαν, η νεολαία είχε αλλάξει κι ένα δικαστήριο είχε αποφανθεί ότι η παρέλαση δεν είναι πολιτική συγκέντρωση, οπότε οι οι εμπνευστές της δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν οικονομικά. Τότε ανέλαβε ο κ. Σάλερ, ο οποίος είδε σ’ αυτήν ένα όχημα για την προώθηση της κύριας επιχείρησής του, των γυμναστηρίων McFit. Η μετακίνηση στην περιοχή του Ρουρ το 2007 ολοκλήρωσε τον μετασχηματισμό της παρέλασης από μια περιθωριακή εκδήλωση, σε «λαϊκό φεστιβάλ», μια χορευτική εκδοχή του Octoberfest, όπως λέει ο κ. Χίτσλερ. Το 2008, 1,6 εκατ. άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Ντόρτμουντ και σε αντίθεση με τους Βερολινέζους, συμμετείχε όλη η πόλη. Αλλά το Μπόχουμ, η πόλη όπου επρόκειτο να οργανωθεί πέρυσι η εκδήλωση, αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να δεχθεί τόσο μεγάλο πλήθος ανθρώπων και την ακύρωσε. Αν έκανε το ίδιο και το Ντούισμπουργκ.