Μια χώρα που για πολλά χρόνια ήταν στην περιφέρεια της Ευρώπης, η Τουρκία, θα διαδραματίσει το 2011 σημαντικότερο από τον συνηθισμένο ρόλο της. Ενας λόγος είναι ότι η Τουρκία θα είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη μεγάλη οικονομία της Ευρώπης για δεύτερη χρονιά (η ανάπτυξη για το 2010 ήταν σχεδόν 6%). Μάλιστα, είναι πιθανό, στον κόσμο όλο, να την ξεπεράσουν μόνον η Κίνα, η Ινδία και ορισμένες μικρότερες αναδυόμενες αγορές.
Αυτή η οικονομική επιτυχία θα φέρει το μετριοπαθές ισλαμικό κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (Justice and Development – AKP) του Ταγίπ Ερντογάν σε μία ακόμα εκλογική νίκη το καλοκαίρι του 2011, έπειτα από εκείνες του 2002 και του 2007, αν και η πλειοψηφία του πιθανόν να συρρικνωθεί και πάλι.
Μετά μία επανεκλογή, ο κ. Ερντογάν θα αποφεύγει όλο και περισσότερο τις αναφορές στην Ε. Ε. Αντιθέτως, τόσο αυτός όσο και ο υπουργός των Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, θα τονίζουν τους νέους δεσμούς τους με τον αραβικό κόσμο, το Ιράν και τους άλλους γείτονές τους, συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας. Ο πειρασμός θα είναι να υπερεκτιμήσουν τη δυνατότητα της Τουρκίας να γίνει μία περιφερειακή δύναμη.
Η πολιτική του κ. Νταβούτογλου για «μηδενικά προβλήματα με τους γείτονες» αναμφίβολα οδηγεί την Τουρκία σε μία θέση επιρροής στον αραβικό κόσμο και στα Βαλκάνια. Αν κοιτάξουμε την εικόνα της Ευρώπης έναν αιώνα πριν, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για νεοοθωμανική πολιτική. Ωστόσο, οι ιστορικοί υπενθυμίζουν πώς η οθωμανική αυτοκρατορία, για πολλά χρόνια «ο ασθενής της Ευρώπης», κατέρρευσε μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η Τουρκία δεν έχει γνήσια εναλλακτική λύση, εκτός από την Ευρώπη, όπως ο κ. Ερντογάν και οι συνάδελφοί του θα ανακαλύψουν το 2011. Γρήγορα θα «ξεφτίσει» η γοητεία που ασκούν η επέκταση του εμπορίου με τη Συρία και το Ιράκ, η ηρωοποίηση στον αραβικό κόσμο για τις επικρίσεις εναντίον του Ισραήλ ή τα παιχνίδια ενεργειακής πολιτικής με τη Ρωσία. Το μισό περίπου εμπόριο της Τουρκίας εξακολουθεί να γίνεται με την Ευρώπη.
Και όποιος θέλει να μεταρρυθμίσει και να εκσυγχρονίσει την Τουρκία πρέπει να κοιτάζει μπροστά, προς μία φιλελεύθερη, δημοκρατική Ευρώπη και όχι πίσω, προς μία αρτηριοσκληρωτική, μη δημοκρατική Μέση Ανατολή.