Στα 51 του χρόνια, ο Κρίστιαν Βουλφ έγινε, τον περασμένο Ιούλιο, ο νεότερος πρόεδρος της Γερμανίας. Εχοντας ανέβει ένα ένα τα σκαλοπάτια, από τη νεολαία του χριστιανοδημοκρατικού CDU μέχρι το ανώτατο (αν και μάλλον διακοσμητικό) πολιτειακό αξίωμα, ο πρώην πρωθυπουργός της Κάτω Σαξονίας φιγουράριζε ως εκπρόσωπος της κεντρώας, φιλελεύθερης μερίδας του κόμματος. Καθολικός το θρήσκευμα, δεν δίστασε να σκανδαλίσει τα συντηρητικά ήθη, όταν χώρισε για να παντρευτεί μία κατά 15 χρόνια νεότερή του με ένα τατουάζ στον δεξιό ώμο που έγινε ιδιαίτερα αγαπητό στα ταμπλόιντ.
Ο επονομαζόμενος «Κένεντι του Λάινε» (από το ποτάμι που διασχίζει το Αννόβερο, πρωτεύουσα της Κάτω Σαξονίας) προκάλεσε τη σκληρά δοκιμαζόμενη από τη λιτότητα μερίδα της κοινωνίας και με ορισμένες άλλες επιλογές που δεν προδίδουν ακριβώς σπαρτιάτικο πνεύμα: Πήγε διακοπές στην έπαυλη του φίλου του μεγαλοεπιχειρηματία Κάρστεν Μάσμαγερ, στη Μαγιόρκα, και κανόνισε να εφοδιάζεται καθημερινά με ψωμί στο προεδρικό μέγαρο, στο Βερολίνο, από τον αγαπημένο του φούρνο, στο Αννόβερο. Ωστόσο, η πιο ουσιαστική, πολιτικά, παρέμβασή του που προκάλεσε δικαιολογημένα μεγάλη, δημόσια συζήτηση, ήταν η ομιλία του για την επέτειο των είκοσι χρόνων από τη γερμανική ενοποίηση.
Η ομιλία Βουλφ προκάλεσε πραγματικό σοκ με την κεντρική παραδοχή της: Είκοσι χρόνια μετά την ενοποίηση, η Γερμανία δεν έχει καταφέρει ακόμη να γίνει «ένας λαός». Μπορεί το πολιτιστικό χάσμα μεταξύ δυτικής και ανατολικής Γερμανίας ώς ένα βαθμό να γεφυρώθηκε (αν και το οικονομικό παραμένει), ωστόσο η Γερμανία οφείλει να πετύχει «μια δεύτερη ενοποίηση», αυτή τη φορά ανάμεσα στους αυτόχθονες και τη μεγάλη, αυξανόμενη μάζα των μουσουλμάνων (κυρίως Τούρκων και Αράβων) μεταναστών. Η αρμονική συνύπαρξη στο πλαίσιο μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας αποτελεί περισσότερο μύθο των Πρασίνων και των Σοσιαλδημοκρατών παρά πραγματικότητα, παραδέχθηκε ο Γερμανός πρόεδρος.
Προχωρώντας ακόμη περισσότερο, δήλωσε ότι «το Ισλάμ ανήκει κι αυτό στη Γερμανία», όσο ανήκει ο Χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός – μια θέση που προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από τη χριστιανική Δεξιά, αλλά και από την κοσμική, ριζοσπαστική Αριστερά που καταλόγισαν στον Γερμανό πρόεδρο ότι δεν αφήνει κανένα χώρο για να αναπνεύσει το 40% των μη θρησκευομένων. Σε κάθε περίπτωση, η ομιλία του Βουλφ ανέδειξε τις βαθιές, εσωτερικές ανασφάλειες που κατατρέχουν τη Γερμανία, ρίχνοντας σκιές αμφιβολίας στον ηγεμονικό της ρόλο.