Εξήντα χρόνια μετά τον θάνατο του σπουδαίου λογοτέχνη Λουί-Φερντινάν Σελίν, η Γαλλία ασχολείται και πάλι μαζί του, με αφορμή την πρωτοβουλία του υπουργού Πολιτισμού Φρεντερίκ Μιτεράν (ανιψιού του Φρανσουά Μιτεράν) να συμπεριλάβει τον Σελίν σε κατάλογο λογοτεχνών που θα τιμηθούν φέτος.
Σε άρθρο της στην ειδησεογραφική ιστοσελίδα rue89. com, το οποίο μεταφράζεται παρακάτω, η Κλοέ Λεπρένς σχολιάζει την απόφαση του Γάλλου υπουργού, αλλά και την υπαναχώρηση του συνήθως τολμηρού κ. Μιτεράν στις αρχές αυτής της εβδομάδας, υπό το βάρος της κατακραυγής. Το όνομα του Σελίν θα παραμείνει έτσι για πάντα ταυτισμένο με το καθεστώς του Βισί και τη συνεργασία με τον Γερμανό ναζί κατακτητή. Η προσχώρηση του Σελίν στον ναζισμό δεν εκπλήσσει, λόγω των ακραίων αντισημιτικών του θέσεων, που παρουσιάζονται γλαφυρά στο βιβλίο του «Μπαγκατέλες για Μία Σφαγή», απόπειρα υποβάθμισης του Ολοκαυτώματος και εμφάνισης των Εβραίων ως βλαβερών ζωυφίων.
Η οργή του πνευματικού κόσμου της Γαλλίας δεν αφορά ασφαλώς την ποιότητα των έργων του Σελίν, η οποία αναγνωρίσθηκε ήδη από την εποχή του. Την περασμένη Παρασκευή, ο κ. Μιτεράν παρουσίασε μικρό εγχειρίδιο με τον περίφημο κατάλογο. Ανάμεσα στον Κλοβίς και τον Μπλεζ Σαντράρς, εμφανιζόταν το όνομα του Σελίν. Στον πρόλογο του σύντομου έργου, η αρμόδια επιτροπή γράφει: «Είναι δύσκολο, αλλά συναρπαστικό να συντάσσει κανείς κατάλογο ανθρώπων που αξίζουν τιμές. Αυτών, δηλαδή, των οποίων η ζωή, το έργο, η ηθική υπόσταση και οι αξίες που αντιπροσωπεύουν αναγνωρίζονται σήμερα σαν άριστες».
Αμεση υπήρξε η αντίδραση του Σερζ Κλαρσφέλντ, του Γάλλου «κυνηγού ναζί» και προέδρου της Ενωσης Τέκνων Εκτοπισμένων Εβραίων (FFDJF). Σε επιστολή του στο όνομα της οργάνωσης, ο Κλαρσφέλντ γράφει: «Η Δημοκρατία οφείλει να προστατεύει τις αξίες της. Ο Φρεντερίκ Μιτεράν οφείλει να μην καταθέσει τα συμβολικά του άνθη στο μνήμα του Σελίν, όπως ο Φρανσουά Μιτεράν υποχρεώθηκε να μην καταθέσει πια άλλα στεφάνια στον τάφο του στρατάρχη Φιλίπ Πετέν».
Η διένεξη γύρω από τον Σελίν δεν είναι καινούργια. Παρότι ορισμένα από τα έργα του διδάσκονται εδώ και είκοσι χρόνια στα γαλλικά λύκεια, η πολεμική γύρω από την κληρονομιά του μοιάζει να μην έχει εγκαταλείψει τη δεκαετία του 1950. Η έντονη αυτή συζήτηση θα προκαλούσε, όμως, σίγουρα την ικανοποίηση του ίδιου του Σελίν, που έγραφε: «Μάθετε να έχετε άδικο. Ο κόσμος είναι γεμάτος ανθρώπους που έχουν δίκιο και γι’ αυτό με αποκαρδιώνει».
Η απελευθέρωση βρίσκει τον Σελίν -και τον αγαπημένο του γάτο, τον Μπεμπέρ- κυνηγημένο στη Γερμανία και μετά στη Δανία. Το γαλλικό δικαστήριο εγκλημάτων πολέμου αρνείται να αναγνωρίσει την ιδιαιτερότητα του μεγάλου λογοτέχνη και κακού ιδεολόγου, για να τον καταδικάσει σ’ ένα χρόνο φυλάκιση, σε βαρύ χρηματικό πρόστιμο, στη δήμευση του ημίσεος της περιουσίας του και στην ασαφή αλλά οδυνηρή ποινή της «εθνικής ντροπής». Ο δικηγόρος του Σελίν και μετέπειτα υποψήφιος πρόεδρος της άκρας Δεξιάς Ζαν-Λουί Τιξιέ-Βινιανκούρ, εξασφαλίζει αμνηστία για τον Σελίν το 1951.
Το 1952, ο εκδοτικός οίκος Gallimard εκδίδει τα τελευταία του τρία βιβλία, μεταξύ τους και το περίφημο «Ταξίδι στην Ακρη της Νύχτας», αλλά και τα εμπρηστικά αντισημιτικά φυλλάδιά του από τα τέλη της δεκαετίας του 1930, όπως το «Μπαγκατέλες» και το ρυπαρό «Σχολή Πτωμάτων» (1938), στο οποίο καταγγέλλει έναν «εβραιοποιημένο κόσμο» γράφοντας: «Οι Εβραίοι είναι τέρατα, υβρίδια, αποτυχημένοι που πρέπει να εξαφανισθούν. Ο Εβραίος ουδέποτε υπέστη καταπίεση από τον Αριο. Καταπιέστηκε μόνος».