Ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν πριν από λίγες εβδομάδες ότι η απελπισμένη απόπειρα αυτοκτονίας ενός Τυνήσιου μανάβη τον Δεκέμβριο του 2010 θα πυροδοτούσε ανεξέλεγκτες αλυσιδωτές αντιδράσεις, με πρώτη κατάληξη την πτώση τού μέχρι πρότινος πανίσχυρου άνδρα του αραβικού κόσμου. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, η παραίτηση του επί 30 χρόνια προέδρου της Αιγύπτου να είναι μόνο ένας σταθμός σε μια γενικότερη ανακατάταξη του πολιτικού χάρτη της Μέσης Ανατολής.
Ο Μοχάμεντ Χόσνι Σαΐντ Μουμπάρακ γεννήθηκε το 1928 σε χωριό στο Καφρ ελ Μεσέλα. Μετά τη συμπλήρωση των γυμνασιακών σπουδών, πήγε στη Στρατιωτική Ακαδημία του Καΐρου, από όπου αποφοίτησε το 1949. Τον ίδιο χρόνο μετατάχθηκε στην Ακαδημία της πολεμικής αεροπορίας. Υπηρέτησε σε διάφορες μονάδες, μεταξύ άλλων και σε σμήνος μαχητικών Spitfighter και ως εκπαιδευτής στην Ακαδημία έως το 1959. Συνέχισε την εκπαίδευσή του στη Σοβιετική Ενωση, στη σχολή χειριστών της Μόσχας, στην αεροπορική βάση Καντ στην Κιργισία και στη Στρατιωτική Ακαδημία Φρούντζε. Το 1972 έγινε αρχηγός Α/ΓΕΑ και υφυπουργός Αμυνας. Διακρίθηκε το 1973 ως ιθύνων νους στον σχεδιασμό της αιφνιδιαστικής επίθεσης εναντίον των Ισραηλινών στη χερσόνησο του Σινά, στις αρχές του πολέμου του Γιομ Κιπούρ.
Το 1979, ο Χόσνι Μουμπάρακ διορίζεται αντιπρόεδρος της Δημοκρατίας από τον Ανουάρ Σαντάτ. Επακολουθεί η συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, τον Μάρτιο του 1979, βάσει της οποίας η Αίγυπτος αναγνώρισε το κράτος του Ισραήλ και το Ισραήλ αποχώρησε από το Σινά. Τον Οκτώβριο του 1981 ο Ανουάρ Σαντάτ δολοφονείται στη μοιραία παρέλαση στο Κάιρο. Τον διαδέχεται ο Μουμπάρακ. Πιστός στην πολιτική του Σαντάτ, θα παραμείνει προσδεδεμένος στο άρμα της Δύσης, σε περιόδους εξαιρετικά ταραγμένες, όπως είναι η κρίση του Λιβάνου στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και ο πόλεμος στον Περσικό Κόλπο το 1991. Θα εμφανιστεί αντίθετος προς τον πόλεμο των ΗΠΑ κατά του Ιράκ, το 2003.
Θα γλιτώσει από έξι -κατά μιαν άλλη εκδοχή δέκα- δολοφονικές απόπειρες, θα εφαρμόσει σκληρότατη πολιτική έναντι των ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων. Στη διάρκεια της προεδρίας του, κυρίως στη δεκαετία του ’90, αλλά και στην τρέχουσα, η Αίγυπτος θα συγκλονιστεί από βομβιστικές επιθέσεις εναντίον τουριστών και τουριστικών θερέτρων.
Οι αντίπαλοί του τον κατηγορούν ότι εγκαθίδρυσε ένα προσωποπαγές απολυταρχικό καθεστώς, που εξέθρεψε τις ελίτ και τη διαφθορά εις βάρος των αναρίθμητων φτωχών σε μια χώρα 80 εκατομμυρίων κατοίκων. Του προσάπτουν επίσης ότι στόχος του ήταν η δυναστεία Μουμπάρακ.
Το ποτήρι ξεχείλισε όταν πρότεινε τον γιο του Γκαμάλ ως διάδοχο. Υπαναχώρησε τότε, αλλά στις εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου «θριάμβευσε» με 98% και με όλες τις 400 έδρες του Κοινοβουλίου. Το φιτίλι άναψε με την εξέγερση στην Τυνησία και την εκδίωξη του προέδρου Μπεν Αλί στις 14 Ιανουαρίου. Στις 24 του μήνα, οι Αιγύπτιοι βγαίνουν μαζικά στους δρόμους, ζητώντας την παραίτηση του Μουμπάρακ. Στις 27 στο Κάιρο φτάνει ο Μοχάμεντ ελ Μπαραντέι, κάτοχος του Νομπέλ Ειρήνης, ως αρχηγός της αντιπολίτευσης. Το επόμενο διήμερο η εξέγερση γενικεύεται στα αιγυπτιακά αστικά κέντρα, ο Μουμπάρακ ρίχνει τον στρατό στους δρόμους και αρνείται να παραιτηθεί. Η πλατεία Ταχρίρ του Καΐρου γίνεται ο πυρήνας της εξέγερσης. Στις 29 Ιανουαρίου, ο Μουμπάρακ διαλύει την κυβέρνηση και ορίζει αντιπρόεδρο της Δημοκρατίας τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών, τον Ομάρ Σουλεϊμάν. Ο στρατός ανακοινώνει ότι δεν θα επιτεθεί εναντίον των διαδηλωτών, που δεν πτοούνται ούτε από την απαγόρευση κυκλοφορίας. Την 1η Φεβρουαρίου, ο Μουμπάρακ ανακοινώνει ότι θα παραιτηθεί στη λήξη της θητείας του, τον Σεπτέμβριο. Ενα εκατομμύριο Αιγύπτιοι ξαναβγαίνουν στους δρόμους. Στις 5 Φεβρουαρίου, ο Γκαμάλ Μουμπάρακ παραιτείται από πρόεδρος του κυβερνώντος κόμματος, στις 6 η αντιπολίτευση και οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι συμφωνούν με την κυβέρνηση για την εκπόνηση οδικού χάρτη. Στις 10 Φεβρουαρίου ο αμετάπειστος Μουμπάρακ μοιάζει έτοιμος να παραιτηθεί. Ο κόσμος αγριεύει την επομένη. Ο Μουμπάρακ παραιτείται και ο Σουλεϊμάν ανακοινώνει ότι στρατιωτικό συμβούλιο θα αναλάβει τη διακυβέρνηση.