Οταν οι πεζοναύτες αποβιβάστηκαν στην Ιβο Τζίμα στις 19 Φεβρουαρίου 1945, δεν είχαν πλήρη γνώση των περίτεχνων αμυντικών έργων που είχαν φτιάξει οι Ιάπωνες, είχαν ωστόσο αρκετές πληροφορίες για να νιώθουν ανήσυχοι οι διοικητές. Ο βαρύς προπαρασκευαστικός βομβαρδισμός δεν κατέστρεψε τις οχυρώσεις και όσοι βρίσκονταν εντός των οχυρώσεων παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό σώοι και αβλαβείς. Οταν αποβιβάστηκαν, οι πεζοναύτες ανακάλυψαν ότι τα αμυντικά έργα του εχθρού ήταν κρυμμένα πίσω από μια ασπίδα ηφαιστειακού βράχου. Μέχρι το απόγευμα, ολόκληρη η ακτογραμμή βομβαρδιζόταν από το πυροβολικό. Την προέλαση περιέπλεξε ακόμη περισσότερο η στάχτη, η οποία παρεμπόδιζε την κίνηση των οχημάτων. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι πεζοναύτες να πρέπει να φτάσουν στο εσωτερικό πεζή, χωρίς προστασία από τεθωρακισμένα. Για τους περισσότερους από αυτούς, οι καθημερινές τους κινήσεις μετρούνταν σε γιάρδες παρά σε μίλια. Οποτε ένας πεζικάριος έβρισκε ένα πολυβολείο ή την είσοδο μιας σπηλιάς, συνήθως προσπαθούσε να τα κρατήσει υπό τα πυρά πολυβόλου μέχρις ότου να φτάσει μια ομάδα με φλογοβόλα και να εκτοξεύσει ναπάλμ προκειμένου οι αμυνόμενες δυνάμεις να αποτεφρωθούν ή να πεθάνουν από ασφυξία. Μάλιστα, η στιγμή που οι πεζοναύτες κατέλαβαν το όρος Σουριμπάτσι στις 23 Φεβρουαρίου απαθανατίστηκε στη βραβευμένη με Πούλιτζερ φωτογραφία των κατακτητών να υψώνουν την αστερόεσσα στην κορυφή. Η νήσος κατελήφθη πλήρως στις 16 Μαρτίου, μετά την κατάληψη του αεροδρομίου και των γύρω βουνοκορφών από τους πεζοναύτες. Για τις αμερικανικές δυνάμεις, ο απολογισμός της μάχης ήταν σχεδόν 7.000 νεκροί και περίπου 20.000 τραυματίες, ενώ από την ιαπωνική στρατιωτική φρουρά, πλην μερικών δεκάδων, όλοι έχασαν τη ζωή τους.
Η στάχτη αχρήστευσε τα τεθωρακισμένα
1' 15" χρόνος ανάγνωσης
