Οι σημαντικότεροι όροι της διακήρυξης που εκδόθηκε στις 2 Αυγούστου, ήταν οι εξής: 1) H Ανατολική Πρωσία διαιρέθηκε σε δύο τμήματα από τα οποία το βόρειο θα ενσωματωνόταν στη Σοβιετική Ενωση και το νότιο στην Πολωνία. 2) Η Πολωνία αποκτούσε την ελεύθερη πόλη του Ντάντσιχ (το πολωνικό Γκντανσκ). 3) Ολα τα γερμανικά εδάφη ανατολικά των ποταμών Οντερ και Νάισε θα περιέρχονταν στην Πολωνία ώσπου να γίνει η τελική διευθέτηση. 4) Η Γερμανία θα απαλλασσόταν από τις στρατιωτικές δυνάμεις της. 5) Η Γερμανία θα διαιρείτο σε τέσσερις ζώνες κατοχής με διοικήσεις, βρετανικές, αμερικανικές, σοβιετικές και γαλλικές αντίστοιχα. Οι υπόλοιπες ρυθμίσεις περιελάμβαναν την ανεξαρτησία της Αυστρίας, την επιστροφή της Αλσατίας-Λωρραίνης στη Γαλλία και της Σουδητίας στην Τσεχοσλοβακία. Οι Γερμανοί που βρίσκονταν στα εδάφη αυτά, καθώς και της δυτικής και βόρειας Πολωνίας, έπρεπε να εγκαταλείψουν την πατρογονική τους γη και να αναζητήσουν άσυλο στη νέα, κατακερματισμένη, Γερμανία.
Οι ανταλλαγές πληθυσμών που προέκυψαν από τη συμφωνία του Πότσδαμ εφαρμόστηκαν το φθινόπωρο του 1945. Περίπου δέκα εκατομμύρια Γερμανοί διώχτηκαν από την Πολωνία και την Τσεχοσλοβακία. Μία από τις λιγότερο γνωστές πτυχές της ιστορίας του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ήταν η τύχη των προσφύγων αυτών. Κανέναν, άλλωστε, από τους νικητές δεν συνέφερε η κοινοποίηση της ιστορίας τους. Πολλοί έγιναν καθ’ οδόν θύματα αντεκδικήσεων, ενώ άλλοι κλείστηκαν σε σοβιετικά στρατόπεδα για να εκτελέσουν καταναγκαστικά έργα στη Σοβιετική Ενωση. Οι πιο τυχεροί στοιβάχθηκαν σε συμμαχικά βαγόνια για να μεταφερθούν στις δυτικές ζώνες κατοχής της Γερμανίας. Η παλιά πρωσική πόλη του Κένιξμπεργκ μετονομάστηκε σε Καλίνινγκραντ και ο πολωνικός πληθυσμός της μετακινήθηκε δυτικά σε πολωνικά εδάφη. Συνολικά 2-3 εκατομμύρια Πολωνοί εγκατέλειψαν τα νέα σοβιετικά εδάφη.
Οι «εκτοπισμένοι», σε αντίθεση με τους πρόσφυγες, χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες. Αυτούς που βρέθηκαν σε γερμανικά στρατόπεδα και λαχταρούσαν να γυρίσουν στην πατρίδα τους (Ιταλία, Ελλάδα, Γαλλία, Βέλγιο ή Ολλανδία). Εκείνους που δεν ήθελαν να επιστρέψουν, όπως κάτοικοι των Βαλτικών χωρών οι οποίες ενσωματώθηκαν στη Σοβιετική Ενωση ή συνεργάτες του εχθρού, Ουκρανοί, Ρώσοι, Κροάτες κ. ά., που φοβούνταν την τιμωρία που τους περίμενε αν επέστρεφαν. Ανάμεσα στο 1945-47, δυτικές κυβερνήσεις παρέδωσαν περίπου δυόμισι εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες στην ΕΣΣΔ.