Η οικογένεια ήταν πλούσια, αδίστακτη και είχε τον βασιλιά του «χεριού της». Το έθνος την έτρεμε. Οταν, ωστόσο, το 1326 οι Ντισπένσερ απώλεσαν τη μεγάλη τους ισχύ, η εκδίκηση των βαρώνων υπήρξε κάτι περισσότερο από βάναυση. Ο Χιου Ντισπένσερ οδηγήθηκε αλυσοδεμένος στην αγορά του Χέρεφορντ. Τα γεννητικά του όργανα ακρωτηριάστηκαν και πετάχτηκαν στη φωτιά, ενόσω εκείνος ήταν ακόμα εν ζωή. Στη συνέχεια, οι δήμιοι ξερίζωσαν τα εντόσθιά του και τον άφησαν να αιωρείται στο ικρίωμα, αλλά δεν του επέτρεψαν να ξεψυχήσει. Εν τέλει, διαμέλισαν το κορμί του και τον αποκεφάλισαν.
Τίποτε δεν αλλάζει στη βρετανική πολιτική. Οι πολιτικοί επεδίωκαν επί σειρά ετών την εύνοια του Μέρντοχ, τώρα όμως η οικογένειά του βιώνει τη μοίρα των Ντισπένσερ. Για τους βασανιστές τους, η αγωνία των Μέρντοχ αποτελεί μοναδική απόλαυση. Το μεσημέρι της Δευτέρας, οι βουλευτές έβγαζαν καπνούς από τα αυτιά και έφτυναν με οργή. Το BBC, ενοχλημένο με την επιτυχία του BSkyB, αναμετέδιδε την είδηση ανά ώρα. Ο λιμός στην ανατολική Αφρική, οι βομβαρδισμοί στη Λιβύη και η λευκή χάρτα για τις δημόσιες υπηρεσίες μπορούν να περιμένουν. Η πτώση του «μεγάλου σατανά» είναι η μοναδική πραγματική είδηση.
Η κουλτούρα όμως της μυστικής διείσδυσης στον ιδιωτικό βίο πολιτικών και διασημοτήτων δεν εμφανίστηκε χθες, όπως πολύ καλά γνωρίζουν ο Ντέιβιντ Μέλορ και ο Χιου Γκραντ, μεταξύ εκατοντάδων άλλων. «Παγιδευμένα» κινητά, κλεμμένα CD και κρυφές κάμερες – όλα πήραν κατά καιρούς κεφάλια. Για όλα τα δεινά του κόσμου, όμως, ευθύνεται μόνο η News of the World. Κανείς, βέβαια, δεν πέθανε ούτε προκλήθηκε κάποιος πόλεμος. Η χοντροκομμένη, όμως, υπόθεση της υποκλοπής τηλεφωνικών συνομιλιών και η παραβίαση του ιδιωτικού βίου του πρώην πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, τη στιγμή που εκείνος θρηνούσε, ενόχλησε ακόμη και τους πλέον σκληραγωγημένους δημοσιογράφους.
Δεν έχει περάσει, βέβαια, πολύς καιρός από τότε που Συντηρητικοί και Εργατικοί έριζαν για την εύνοια του μεγιστάνα των μίντια. Και όμως, ο Κάμερον και ο Μίλιμπαντ δηλώνουν τώρα ευθαρσώς ότι το πολιτικό τοπίο αλλάζει. «Ναι, αμαρτήσαμε, αλλά μετανιώσαμε για το παρελθόν και ως εκ τούτου έχουμε εξαγνιστεί», λένε. Στη νέα τάξη πραγμάτων που διακηρύσσουν, όλοι μπορούν να αντιμετωπίζουν τον Τύπο ως τέρας.
Τέλος, λοιπόν, τα πάρτι και οι προσκλήσεις στα γαμήλια γλέντια, τέλος και οι συναντήσεις στην Ντάουνινγκ Στριτ από την πίσω πόρτα. Για να μας πείσουν ότι δεν αστειεύονται, δεσμεύονται ότι θα συστήσουν επιτροπές και πως θα ρίξουν άπλετο φως στην υπόθεση.
Διαπιστώσεις από το 1990
Από το 1990 και την επιτροπή Κάλκουτ, της οποίας υπήρξα μέλος, έχει διαπιστωθεί η ανάγκη για μια ρυθμιστική αρχή που θα λειτουργούσε ως ανάχωμα στην κακή δημοσιογραφία. Ούτε ο Μέιτζορ, ούτε ο Μπλερ, ούτε ο Μπράουν, ούτε φυσικά ο Κάμερον τόλμησαν. Είμαι βέβαιος ότι το πολιτικό τοπίο δεν θα αλλάξει και πως οι πολιτικοί θα γυρίσουν στις παλιές τους συνήθειες μόλις ξεχαστεί η υπόθεση. Το πρόβλημα, άλλωστε, δεν είναι οι εφημερίδες, αλλά οι ίδιοι οι πολιτικοί.
Οι εφημερίδες δεν μπορούν να μετακινήσουν πολιτικά βουνά. Δεν είναι παρά πρόβατα που έχουν ντυθεί λύκοι. Οι πολιτικοί είναι εκείνοι που «έφαγαν» την μπλόφα τους. Φυσικά, ο καλύτερος φρουρός της ηθικής του Τύπου είναι ο Τύπος. Η Βρετανία διαθέτει ποικιλόμορφες και ιδιαίτερα ζωντανές εφημερίδες. Πρέπει να τις αφήσουν να κρίνουν, να κρεμάσουν και να θάψουν το είδος τους μόνες τους. Το κάνουν, άλλωστε, ήδη πολύ καλά.