ΠΑΡΙΣΙ. Η σκοτεινή πλευρά του καλοκαιριού αντανακλούσε στις ανδρικές συλλογές για την άνοιξη του 2012 στο Παρίσι, με πρωταγωνιστή στις περισσότερες επιδείξεις το σούπερ ελαφρύ αδιάβροχο. Μαλακά, υποτονικά χρώματα και μοτίβα εξέφρασαν μια γενική διάθεση όχι για κατήφεια αλλά για συγκράτηση.
Στον Ντρις βαν Νότεν, κεντρική ιδέα ήταν η συμφιλίωση του επίσημου με το σπορ. Τα χρώματα ποίκιλλαν από μαύρο μέχρι μπλε και κόκκινο του κρασιού. Μόνο κόκκινες γεωμετρικές ρίγες ανέβασαν την παλέτα. Ξαναθύμισε τη μέρα που τα ανδρικά ρούχα ήταν ζεν – και όμως, αυτή η κολεξιόν δεν ήταν μελαγχολική, αλλά μάλλον σκεπτική και πρακτική. Και η γυαλάδα στα μεταξωτά αδιάβροχα έδωσε το εφέ του φωτός στο νερό, για να ταιριάζει με το στυλ του ψαρά με τα σορτς φορεμένα πάνω από παντελόνια.
«Είναι ένα μείγμα της σπορ τεχνολογίας και του κομψού ντυσίματος, χρησιμοποιώντας μετάξια και σατέν», είπε ο σχεδιαστής στα παρασκήνια, εξηγώντας ότι ειδικό φιλμ χρησιμοποιήθηκε σαν επίστρωση στα υφάσματα για να δώσει έμφαση στο κόψιμο και στη δομή τους. Αν και τα έθνικ μοτίβα που ήταν κάποτε στην ψυχή των σόου του κ. Βαν Νότεν είχαν εξαφανιστεί, το πιο υποτονικό όραμα του σχεδιαστή είχε ακόμη μια δυναμική ταυτότητα.
Το σόου του Τζούνια Γουοτανάμπι ήταν ιδιότροπο και αδιάβροχο, από τα καπέλα για τη βροχή μέχρι τις γαλότσες. Η ιδέα ήταν σε άμεση σχέση με το σκηνικό: ένας βοτανικός κήπος με έναν κουρεμένο φράχτη, ώριμες ντομάτες και πράσινα μήλα.
Το σόου επικεντρώθηκε στα πανωφόρια, κυρίως σε ντένιμ ή καρό, φορεμένα με πουκάμισα με μπαλώματα ή ανθισμένα εμπριμέ. Το αποτέλεσμα ήταν επαναλαμβανόμενο αλλά γοητευτικό. Και οι ολόσωμες στολές εργασίας, συχνά με εναλλαγές σε ντένιμ σορτς ή τζιν, συνδυάστηκαν με σακάκια και ελαφριά παρκά. Η έκθεση θα είχε μεγαλύτερη ποικιλία αν τα ρούχα είχαν παρουσιαστεί ανακατεμένα και όχι σε ομάδες.
Στον Βαλεντίνο, η μεταμόρφωση ήταν από την κομψότητα του Παλιού Κόσμου σε πιο σύγχρονη ματιά του ανδρικού ντυσίματος. Τα ενωμένα υφάσματα -κασμίρ και ζέρσεϊ ζακέτες, ντένιμ και μεταξωτά τζάκετ- είχαν τεχνολογικό μοντερνισμό. Το ταξίντο ημέρας, με κοτόν και ρίγες στα παντελόνια, υπηρετούσε την ιδέα, όπως και το αδιάβροχο. Η σχεδιαστική ομάδα του Πιερ Πάολο Πιτσόλι και της Μαρία Γκράτσια Κιούρι δουλεύει καλά στον Βαλεντίνο.
Τα ρούχα αυτή τη σεζόν έμοιαζαν εύκολα και χαλαρά. Υπήρχε κάτι πολυχρηστικό και πρακτικό στη σειρά που παρουσίασε ο Ζαν Πολ Γκοτιέ, που έχει καταρρίψει στο παρελθόν φυλετικά στερεότυπα. Για την άνοιξη του 2012, το πιο κοντινό σε ανδρική φούστα ήταν σορτς με πλισέ μπροστά – παιχνίδι με το σκωτσέζικο κιλτ. Υπήρχε μια προσεγμένη ισορροπία ανάμεσα σε ένα αψεγάδιαστο ταξίντο τζάκετ και φλόραλ παντελόνι. Και οι χαρακτηριστικές μαρινιέρες βγήκαν σε περισσότερες από ποτέ εκδοχές.
Στον Γιόζι Γιαμαμότο, η σιλουέτα ήταν τόσο τεράστια, ώστε ορισμένα από τα μοντέλα να μοιάζουν χαμένα στα υπερμεγέθη πουκάμισα και παντελόνια. Αλλά αν χάθηκε το σώμα, το συνολικό αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Ενα λευκό και μπλε παντελόνι με ρίγες, φορεμένο με λευκό πουκάμισο και εντυπωσιακό καπέλο, διακρινόταν από κομψότητα. Ή, για να το πούμε αλλιώς, οι φυλές του Γιόζι θα τα λατρέψουν.