Την ώρα που η «αραβική άνοιξη» ξεδιπλώνεται γύρω τους, οι περσικής καταγωγής, στην πλειονότητα, πολίτες του Ιράν μοιάζουν καταδικασμένοι σε ένα μοναχικό καθαρτήριο. Η επανάσταση του 1979 υποσχόταν καταφύγιο από το αλλοπρόσαλλο καθεστώς του σάχη, αλλά η Ισλαμική Δημοκρατία, που τον αντικατέστησε, δοκιμάζεται από εξίσου νοσηρές κοινωνικές ασθένειες. Το αυξανόμενο ποσοστό δολοφονιών, ανάμεσα στα θύματα περιλαμβάνεται και ο Ιρανός πρωταθλητής στην άρση βαρών, η αποσύνθεση του θεσμού της οικογένειας και ο χρόνιος εγκλωβισμός σε προσωπικά χρέη είναι ορισμένα από τα κυρίαρχα θέματα στις συζητήσεις σε σπίτια και λεωφορεία στην Τεχεράνη. Ο πλέον επιτυχημένος σκηνοθέτης απεικονίζει μια κοινωνία οικοδομημένη στην υποκρισία και στις συγκρούσεις.
Ομως, ο Αλί Χαμενεΐ, ανώτατος θρησκευτικός ηγέτης, τα απορρίπτει όλα αυτά ως «κασσανδρισμούς». Πιστεύει ότι υπό την καθοδήγησή του το Ιράν απέκτησε διεθνές κύρος, ειδικά λόγω της άρνησής του να εγκαταλείψει ένα αμφιλεγόμενο πυρηνικό πρόγραμμα παρά την απειλή διεθνών κυρώσεων. Ο Χαμενεΐ απαιτεί ένα τέλος στις αρνητικές δηλώσεις από τους αξιωματούχους της χώρας, που καλλιεργούν την «απόγνωση». Οι Αρχές όμως απεύχονται και την υπερβολική ιλαρότητα. Μέσα στη ζέστη του Ιουλίου, όταν μερικές εκατοντάδες νέοι Ιρανοί μαζεύτηκαν σε πάρκο της Τεχεράνης για να παίξουν με νεροπίστολα, το παιχνίδι θεωρήθηκε βέβηλο, με αποτέλεσμα να ακολουθήσουν συλλήψεις.
Στην κυβέρνηση, όπως και στην κοινωνία, επικίνδυνες εντάσεις εκδηλώνονται καθημερινά. Οι σχέσεις μεταξύ του προέδρου Αχμεντινετζάντ και πρώην υποστηρικτών του έχουν επιδεινωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε ο πρόεδρος του Ιράν σκιαγραφείται ως ψυχοπαθής…