Στη σημαία της έχει ένα μοναχικό αστέρι. Στην ιστορία της, η πολιτεία του Τέξας καλλιέργησε το πρότυπο του αμερικανικού ατομισμού, ίσως στην πιο ακραία μορφή του. Αυτό δεν την εμπόδισε, ωστόσο, να αναδείξει, στο δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα, τρεις Αμερικανούς προέδρους (Λίντον Τζόνσον, Τζορτζ Μπους πατήρ και υιός), οι οποίοι κυβέρνησαν τη χώρα για 17 από τα τελευταία 48 χρόνια. Δύο από τους ισχυρότερους διεκδικητές του ρεπουμπλικανικού χρίσματος φιλοδοξούν να φέρουν το Τέξας στον Λευκό Οίκο για τέταρτη φορά: ο «σοβαρός», έμπειρος πολιτικός Ρον Πολ και ο μέχρι χθες «γραφικός» κυβερνήτης Ρικ Πέρι.
Πέραν του υπερχειλίζοντος λαϊκισμού του (μπότες του Φαρ Ουέστ πάνω από το παντελόνι, πολύωρες δημόσιες προσευχές, που μεταδίδονται από την τηλεόραση), ο Πέρι ποντάρει σ’ αυτό που ο ίδιος αποκαλεί «οικονομικό θαύμα» του Τέξας. Σε αντίθεση με την υπερχρεωμένη ομοσπονδιακή κυβέρνηση και πολλές εξίσου χρεωμένες πολιτείες, το Τέξας, κάτω από το στιβαρό χέρι του κυβερνήτη του, βγήκε από τη μεγάλη ύφεση της προηγούμενης τριετίας χωρίς μεγάλες δημοσιονομικές αποκλίσεις. Αν πετύχαμε στο Τέξας, γιατί όχι και στην Ουάσιγκτον, διερωτάται ο φιλόδοξος πολιτικός. Κάθε θαύμα έχει τη σκοτεινή πλευρά του, όπως υπενθυμίζει στους New York Times ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν. Το Τέξας άργησε να μπει στην ύφεση, γιατί επωφελήθηκε για μεγάλο διάστημα από τις υψηλές διεθνείς τιμές του πετρελαίου, που αποτελεί το βαρύ πυροβολικό της οικονομίας του. Ωστόσο, η ανεργία ανέβηκε στο 8,2% και ένας στους τέσσερις Τεξανούς στερείται στοιχειώδους ασφάλειας υγείας (το υψηλότερο ποσοστό σε όλη την Αμερική). Το κυριότερο, το Τέξας απορροφά κεφάλαια από άλλες πολιτείες και δημιουργεί θέσεις εργασίας με μεθόδους κοινωνικού «ντάμπινγκ», χάρη στα τσακισμένα μεροκάματα – ένα μοντέλο που δεν θα μπορούσε να επεκταθεί σε πανεθνική κλίμακα, παρά μόνο με τίμημα την εκρηκτική υπονόμευση της κοινωνικής και εθνικής συνοχής. Πιλότος της πολεμικής αεροπορίας την περίοδο 1972-1977, ο Πέρι δεν χάνει ευκαιρία να βάλλει εναντίον του Μπαράκ Ομπάμα για το γεγονός ότι δεν υπηρέτησε στον στρατό, υιοθετώντας θέσεις των «ιεράκων» σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας. Οχι απροσδόκητα, εμφανίζεται αυτή τη στιγμή ως ο εκλεκτός των νεοσυντηρητικών, που έμειναν εκτός νυμφώνος μετά το τέλος της εποχής Μπους. Μεταξύ των συμβούλων του περιλαμβάνονται ο «εγκέφαλος» του πολέμου στο Ιράκ, Ντάγκλας Φέιθ, και ο υπουργός Αμυνας του Μπους, Ντόναλντ Ράμσφελντ.