Ο ιδεαλισμός των εξεγέρσεων στην Αίγυπτο και την Τυνησία, όπου η ισχύς του δρόμου αποκάλυψε την αδυναμία της εξουσίας, έφερε την αλλαγή στον αραβικό κόσμο. Αλλά η συνεχιζόμενη επανάσταση στη Λιβύη καταδεικνύει πόσο επικίνδυνη έχει γίνει η εν λόγω αλλαγή καθώς εκτυλίσσεται σε αυτή τη φάση της Αραβικής Ανοιξης. Παρότι στην Τρίπολη κυματίζουν οι σημαίες των ανταρτών, η ηγεσία των τελευταίων είναι διχασμένη. Οι προθέσεις και η επιρροή των ισλαμιστών είναι ασαφείς. Ο Μουαμάρ Καντάφι καταζητείται σε μια φυγή που θυμίζει εκείνη του Σαντάμ Χουσεΐν, ενώ ξένοι έχουν αναμειχθεί στην κρίση με το είδος της επέμβασης εκείνης που επί μακρόν υπήρξε τοξική για τον αραβικό κόσμο. Καμία επανάσταση δεν της μοιάζει, αλλά η περίπλοκη κατάσταση της Λιβύης έχει αντίκτυπο στις εξεγέρσεις του Μπαχρέιν, της Συρίας και πρωτίστως της Υεμένης, υποδηλώνοντας ότι η παρατεινόμενη μετάβαση των αραβικών χωρών σε μια νέα τάξη μπορεί να αποδειχθεί εξίσου ταραχώδης για την περιοχή όσο και η στιγμιαία έκρηξη της Αιγύπτου.
Σε αντίθεση με τις αρχές του χρόνου, όταν η δυναμική της επανάστασης έδειχνε να μην έχει τελειωμό, η αβεβαιότητα είναι πολύ πιο αισθητή σήμερα, καθώς αρκετές χώρες αντιμετωπίζουν την προοπτική ενός αδιεξόδου, μια μόνιμη διαμάχη για ένα κενό εξουσίας, που απειλεί να τις καταστήσει ακυβέρνητες. Ηδη, οι ισλαμιστές μαχητές έχουν βρει στην Υεμένη το ιδανικό καταφύγιο. Σε όλη την περιοχή, οι επιπτώσεις των εξεγέρσεων συγκρούονται με το παλαιό -υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ- σύστημα: τον έλεγχο του πετρελαίου, την προοπτική μιας αραβοϊσραηλινής εκεχειρίας και τη διατήρηση της τάξης σε βάρος της ελευθερίας.
Την περασμένη εβδομάδα, μέσα σε λίγες ημέρες, ο Καντάφι έχασε την πρωτεύουσά του, οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. ζήτησαν από τον Ασαντ της Συρίας να εγκαταλείψει την εξουσία και η σχέση της Αιγύπτου με το Ισραήλ βυθίστηκε σε κρίση. Ηδη το Ισραήλ έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει αυτό που φοβόταν: μια ξένη πολιτική στον αραβικό κόσμο, που αντανακλά τη λαϊκή οργή για το Παλαιστινιακό. Οι πλέον πουριτανοί ισλαμιστές, οι σαλαφιστές, έχουν αναδειχθεί ως δύναμη στην Αίγυπτο, τη Λιβύη, τη Συρία και αλλού, ενώ υπάρχουν υποψίες ότι η Σ. Αραβία τούς ενεθάρρυνε και χρηματοδότησε. Οπως και με όλες τις εξεγέρσεις, η πτώση των ηγετών θα φανεί ως το πιο εύκολο βήμα σε έναν μακρύ αγώνα ανοικοδόμησης.