Δοκιμάζεται η τουρκική πολιτική στη Μέση Ανατολή

Οταν ξέσπαγε η λιβυκή εξέγερση, τον περασμένο Φεβρουάριο, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν, στον οποίον ο Λίβυος ηγέτης είχε απονείμει αυτοπροσώπως το «Βραβείο Καντάφι για την Ειρήνη», εμφανίστηκε κατηγορηματικά αντίθετος απέναντι σε κάθε επέμβαση του ΝΑΤΟ. Με συνολικές συμβάσεις 15 δισ. δολαρίων στη Λιβύη, οι τουρκικές εταιρείες κινδύνευαν να χάσουν πολλά από μια ενδεχόμενη αλλαγή καθεστώτος. Από τη στιγμή που έγινε σαφές, όμως, ότι το παιχνίδι είχε κριθεί, ο Ερντογάν κάλεσε τον Καντάφι να παραιτηθεί και η Αγκυρα αναγνώρισε το Προσωρινό Εθνικό Συμβούλιο, προκειμένου να μη μείνει εκτός νυμφώνος. Μάλιστα, προχθές η Κωνσταντινούπολη φιλοξένησε τη σύνοδο κρατών της Ομάδας Επαφής, όπου προσπάθησε να υπερφαλαγγίσει τους πάντες: ο υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου κάλεσε τα Ηνωμένα Εθνη να ξεπαγώσουν τα δεσμευμένα περιουσιακά στοιχεία της Λιβύης και τάχθηκε υπέρ της συνέχισης της στρατιωτικής δράσης του ΝΑΤΟ μέχρις ότου συντριβούν τα τελευταία υπολείμματα του παλιού καθεστώτος. Πόσο αποτελεσματική, για τα τουρκικά συμφέροντα, θα αποδειχθεί η στροφή 180 μοιρών θα φανεί στο προσεχές μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, ο Σινάν Ουλγκέν από το Κέντρο Διεθνών Μελετών της Κωνσταντινούπολης φαίνεται να έχει δίκιο όταν επισημαίνει: «Οι εξεγέρσεις σε Λιβύη και Συρία έδειξαν το μαλακό υπογάστριο της στρατηγικής Νταβούτογλου περί «μηδενικών προβλημάτων» με όλους τους γείτονες, γιατί κάτι τέτοιο αναπόφευκτα συνεπάγεται μηδενικά προβλήματα με τα καθεστώτα της περιοχής». Κι αν η εγκατάλειψη του Καντάφι δεν ήταν και τόσο δύσκολη υπόθεση, πολύ περισσότερο ακανθώδη είναι τα διλήμματα της Τουρκίας έναντι του καθεστώτος Ασαντ στη γειτονική της Συρία, βασικού συμμάχου του σιιτικού Ιράν.