«Ποιος είναι ο Σι Τζινπίνγκ; Μα… ο σύζυγος της Πενγκ Λιγιουάν»! Με αυτό τον τρόπο αρκετές κινεζικές ιστοσελίδες υποδέχθηκαν τη μετεωρική άνοδο του Σι την άνοιξη του 2007, όταν αναδείχθηκε αρχικά γραμματέας της κομματικής οργάνωσης στη Σαγκάη και στη συνέχεια μέλος της Γραμματείας του Πολιτικού Γραφείου. Μέχρι τότε, ο χαμηλού προφίλ γραφειοκράτης ήταν πολύ λιγότερο γνωστός στην κοινή γνώμη από τη δεύτερη σύζυγό του, διάσημη τραγουδίστρια της κινεζικής λαϊκής μουσικής.
Ποιος είναι στ’ αλήθεια ο Σι Τζινπίνγκ; Το ερώτημα απασχολεί, στα σοβαρά αυτή τη φορά, όλες τις ξένες πρωτεύουσες, καθώς ο 58χρονος πολιτικός ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία της μεγάλης χώρας. Ούτε ο Μπαράκ Ομπάμα πρέπει να έγινε πολύ σοφότερος επ’ αυτού μετά την πρόσφατη συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον. Ο Σι, ο οποίος συνοδεύεται από τη φήμη του ισορροπιστή, δεν παρεξέκλινε καθόλου από το γραπτό κείμενο, αποφεύγοντας ευγενικά οποιαδήποτε υποψία κριτικής ή βολιδοσκόπησης. Πήγε να διαμορφώσει ιδίαν γνώμη για τον αυριανό υπ’ αριθμόν ένα οικονομικό εταίρο και πολιτικό αντίπαλο της χώρας του, χωρίς να ανοίξει τα χαρτιά του.
Στον διεθνή Τύπο χαρακτηρίζεται ως εξέχον μέλος του «Πριγκιπικού Κόμματος», δηλαδή του στενού κύκλου των τέκνων ιστορικών ηγετών του ΚΚΚ και του κινεζικού αντάρτικου, συντρόφων του Μάο Τσετούνγκ στη θρυλική «Μεγάλη Πορεία». Η αλήθεια είναι ότι η παιδική ηλικία του Σι μόνο πριγκιπική δεν υπήρξε, καθώς ο πατέρας του, αναπληρωτής πρωθυπουργός επί Μάο, έπεσε σε δυσμένεια στη διάρκεια της Πολιτιστικής Επανάστασης, φυλακίστηκε και υποχρεώθηκε να δουλέψει σε εργοστάσιο, ουσιαστικά σε εσωτερική εξορία. Παρ’ όλα αυτά, ο Σι εντάχθηκε στις γραμμές του ΚΚ και ανέβηκε ένα ένα τα σκαλοπάτια προς τα ύπατα αξιώματα, επιδεικνύοντας ανοιχτό πνεύμα, πραγματισμό και αδιαλλαξία εναντίον της διαφθοράς.
Πολλοί, εντός και εκτός Κίνας, θα ήθελαν να δουν στο πρόσωπο του Σι τον ηγέτη που θα πραγματοποιήσει μια μεγάλη τομή στο αναπτυξιακό μοντέλο της Κίνας – από τον μονόπλευρο προσανατολισμό σε εξαγωγικά προϊόντα χαμηλού εργατικού κόστους, στην τεράστια εσωτερική αγορά, με άνοδο των μισθών και των κοινωνικών δικαιωμάτων. Μια παρόμοια αλλαγή στρατηγικής θα είχε τεράστιες ευεργετικές επιδράσεις όχι μόνο για 1,4 δισεκατομμύρια Κινέζους, αλλά και για τον κόσμο της εργασίας σε όλο τον κόσμο. Προϋποθέτει ωστόσο μια πραγματική κοινωνική και πολιτική επανάσταση, μια πορεία με ρίσκα ευθέως ανάλογα προς τα μεγέθη της σημερινής Κίνας. Απομένει να αποδειχθεί αν ο Σι Τζινπίνγκ θέλει και μπορεί να τα αναλάβει.