THE ΙΝDΕΡΕΝDΕΝΤ
Ρεαλιστική πολιτική
Μετά δύο εβδομάδες σχετικής ηρεμίας, το ευρώ διανύει νέα κρίσιμη φάση. Αυτήν τη φορά, η προσοχή έχει επιστρέψει στην Αθήνα, καθώς ο Αντώνης Σαμαράς ζητεί περισσότερο χρόνο. Ο κ. Σαμαράς θα δυσκολευτεί να πείσει τους δανειστές του και τους ψηφοφόρους του, ειδικά στη Γερμανία. Επιφανείς προσωπικότητες, και όχι μόνο o υπουργός Οικονομικών, κ. Σόιμπλε, αξιώνουν ανοιχτά από την Ελλάδα να εφαρμόσει κατά γράμμα τη συμφωνία της ή να υποστεί τις επιπτώσεις. Η κοινή γνώμη συμφωνεί. Είναι λογικό οι φορολογούμενοι της βόρειας Ευρωζώνης να αγωνιούν για το αν η Ελλάδα θα τηρήσει τους όρους από την πλευρά της. Αλλά, εάν η δέσμευση της Αθήνας μπορεί να φανεί ειλικρινής, μια παράταση του χρονοδιαγράμματος για τη μείωση του ελλείμματος είναι ο σωστός δρόμος. Είναι αλήθεια πως η πρόοδος αργεί. Ομως, υπάρχουν ενδείξεις ότι η νέα κυβέρνηση του κ. Σαμαρά έχει πάρει πιο σοβαρά την καταπολέμηση του προβλήματος απ’ ό,τι η προκάτοχός της και μια ρεαλιστική οικονομική πολιτική θα ήταν να του δοθεί η ευκαιρία να το αποδείξει. Μια έξοδος της Ελλάδας παραμένει η λιγότερη ελκυστική εκδοχή.
ΒΒC
Το ταμείο είναι μείον
Τον Οκτώβριο του 2009, η Ελλάδα για πρώτη φορά ενημέρωσε τους Ευρωπαίους εταίρους της ότι αντιμετώπιζε οικονομικά προβλήματα καθώς το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα είχε εκτοξευτεί πάνω από το 13%. Σήμερα, παρά την πάροδο σχεδόν τριών ετών και τη χορήγηση οικονομικής βοήθειας, το «ελληνικό ζήτημα» παραμένει στο επίκεντρο των συζητήσεων. Αναμενόταν να αποτελέσει το βασικό θέμα των συνομιλιών μεταξύ της Γερμανίδας καγκελαρίου Αγκελα Μέρκελ και του Γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολάντ. Στόχος των συζητήσεων αυτών, η εξεύρεση λύσης για την Ελλάδα. Την πενταετία που πέρασε, η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας ξεπέρασε το 20%, κάτι πρωτόγνωρο για δυτική οικονομία. Μισθοί, συντάξεις περιεκόπησαν δραματικά, επιχειρήσεις έκλεισαν και δημόσιοι υπάλληλοι έχασαν τις θέσεις τους. Παρ’ όλα αυτά, όμως, το ταμείον είναι μείον. Τι συνέβη στην Ελλάδα; Είτε η σκληρή λιτότητα την έθεσε σε μια περιδίνηση άνευ προηγουμένου, η οποία κατέληξε σε μεγάλη ύφεση, είτε η Αθήνα απλώς αθέτησε τις δεσμεύσεις της για δομικές μεταρρυθμίσεις. Κατά πάσα πιθανότητα συνέβησαν και τα δύο.
LΕ FΙGΑRΟ
Γρήγορα, θάρρος!
Ο Φρανσουά Ολάντ δεν έπρεπε να έχει φύγει διακοπές. Σκοπός των φωτογραφιών που τραβήχτηκαν στο Μπρεγκανσόν ήταν η εδραίωση της εικόνας ενός «απλού» προέδρου. Η προσπάθεια κατέληξε, όμως, σε καρικατούρα. Ο αρχηγός του κράτους οφείλει να αλλάξει στάση. Οι Γάλλοι απαιτούν έναν πρόεδρο ενεργητικό και σε ετοιμότητα. Η σκηνοθεσία των πρώτων 100 ημερών δεν συμβαδίζει με τη σοβαρότητα της οικονομικής συγκυρίας. Ο «αντι-σαρκοζισμός», που υποκατέστησε την πολιτική πρακτική στο Σοσιαλιστικό Κόμμα τα τελευταία τρία χρόνια είναι πια τετριμμένος. Πρώτη αποστολή του Ολάντ είναι η εξυγίανση των δημοσιονομικών. Η κατάσταση έχει επείγοντα χαρακτήρα, αν η Γαλλία θέλει να ξαναβρεί τον δρόμο της ανάπτυξης και να μην υποβαθμιστεί στην κατηγορία των «κακών μαθητών» της Ευρωζώνης. Τίποτα, όμως, στον προϋπολογισμό του 2013 δεν δημιουργεί αισιοδοξία. Οι μεγάλες φορολογικές αυξήσεις θα πλήξουν την επιχειρηματικότητα, ενώ οι κρατικές δαπάνες θα συνεχίσουν την τρελή, ανοδική τους κούρσα. Δυστυχώς, ο πρόεδρος εκτιμά πως μόνο η διατήρηση του όρου και το κυνήγι των πλουσίων προσφέρουν την απάντηση.
ΤΗΕ JAPAN ΤΙΜΕS
Θερινές αναγνώσεις
Τον Αύγουστο, οι ηγέτες της Ευρώπης οδεύουν προς τις παραλίες και τα ρολά της Γηραιάς Ηπείρου κατεβαίνουν με τη βεβαιότητα ότι τίποτα συνταρακτικό δεν θα συμβεί έως τον Σεπτέμβριο. Αν κάποιοι απ’ αυτούς αρέσκονται να διαβάζουν κάτω από τον ήλιο, ίσως να διάβασαν το βιβλίο του Μίλτον Φρίντμαν και της Αννα Σβαρτς, «Η νομισματική ιστορία των ΗΠΑ», το οποίο περιστρέφεται γύρω από τη Μεγάλη Υφεση και την ανεπαρκή αντίδραση της αμερικανικής κυβέρνησης στην αρχή της κρίσης. Οι συγγραφείς επικρίνουν περισσότερο απ’ όλους την Ομοσπονδιακή Τράπεζα, επειδή απέφυγε να προωθήσει ένα πρόγραμμα εξαγορών ομολόγων στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’30, θεωρώντας ότι έτσι θα απέτρεπε μια κατάρρευση των τραπεζών. Ας ελπίσουμε ότι τα μέλη της ΕΚΤ το διάβασαν και αντιλήφθηκαν ότι είναι προτιμότερο να αποτρέψεις την κρίση όταν μπορείς, παρά να θεωρείς δεδομένο ότι έχεις τη δυνατότητα να την τερματίσεις ενώ αυτή εξελίσσεται. Καλό θα ήταν, δε, κάποιοι να διάβασαν το βιβλίο του Τσαρλς Κίντλεμπεργκ «Η παγκόσμια ύφεση, 1929-1939» και να αντιλήφθηκαν πως η έξοδος από μια κρίση τέτοιου μεγέθους προϋποθέτει επίδειξη ηγετικών ικανοτήτων.