Στον πύργο της Βαβέλ της γαλλικής πολιτικής σκηνής, όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: η εγκληματικότητα είναι εκτός ελέγχου. Η επικεφαλής της Ακροδεξιάς προειδοποίησε πρόσφατα ότι η Γαλλία είναι «ένα ναυάγιο ασφαλείας» το οποίο βυθίζεται στη «βαρβαρότητα». Την ίδια ώρα, ένας παραδοσιακός συντηρητικός πολιτικός έκανε λόγο για «δυστοπία που θυμίζει “κουρδιστό πορτοκάλι”» και στα αριστερά, ο επικρατέστερος στην κούρσα για το χρίσμα του κόμματος των Πράσινων περιέγραψε την ανασφάλεια ως «αφόρητη».
Από την πλευρά του, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν μίλησε πρόσφατα για «εξαγρίωση» της γαλλικής κοινωνίας και δεσμεύθηκε ότι η κυβέρνηση θα σκληρύνει τη στάση της απέναντι στην εγκληματικότητα και τις «αποσχιστικές τάσεις» του εξτρεμιστικού ισλαμισμού. Τις εκτιμήσεις αυτές διαψεύδουν, όμως, τα στοιχεία που δείχνουν ότι το έγκλημα υποχωρεί σταθερά. Τα κρατικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι κάθε κατηγορία εγκλήματος έχει σημειώσει πτώση σε σύγκριση με την προηγούμενη δεκαετία, αλλά και την προηγούμενη τριετία. Η εγκληματικότητα σημείωσε άνοδο τη δεκαετία του 1970 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1980, για να υποχωρήσει και να σταθεροποιηθεί.
Οπως γίνεται, όμως, και με την προεκλογική εκστρατεία στις ΗΠΑ, η αντιπαράθεση γύρω από την εγκληματικότητα αποτελεί προκάλυμμα για τη συζήτηση γύρω από τη μετανάστευση, το Ισλάμ, την εθνική ταυτότητα και άλλα εκρηκτικά ζητήματα που ταλανίζουν τη Γαλλία εδώ και χρόνια. Η έντονη φύση της σημερινής αντιπαράθεσης οφείλεται εν μέρει σε σειρά περιστατικών αυτό το καλοκαίρι, όπως τη βία της 14ης Ιουλίου και τον ξυλοδαρμό άνδρα που ζήτησε από πελάτη καθαριστηρίου να φορέσει μάσκα.
Η γαλλική οικονομία αντιμετωπίζει ακόμη τις επιπτώσεις της αυστηρής καραντίνας της άνοιξης, ενώ ο κοινωνικός ιστός απειλεί να διαρραγεί από τις διεκδικήσεις ισονομίας που προβάλλουν φυλετικές και εθνικές μειονότητες, αλλά και από το γυναικείο κίνημα, που διαμαρτύρεται για τη σεξουαλική κακοποίηση. «Θα το θέσω καθαρά: το φετινό καλοκαίρι υπήρξε φονικό για τη Γαλλία», είπε η Μαρίν Λεπέν αναφερόμενη έμμεσα στον τίτλο δημοφιλούς ταινίας της δεκαετίας του 1980. Ακόμη, όμως, και κατά την κορύφωση του κινήματος διαμαρτυρίας των «Κίτρινων Γιλέκων», πριν από δύο χρόνια, όταν εύπορες συνοικίες της πρωτεύουσας βίωναν βίαιες ταραχές, το θέμα της εγκληματικότητας δεν είχε αναδειχθεί σε σημαντικό κοινωνικό ζήτημα.
Σύμφωνα με τη Λεπέν, η σημερινή ανασφάλεια πηγάζει ευθέως από «τη συστηματική στοχοποίηση της αστυνομίας λόγω της εκστρατείας κατά των διωκτικών αρχών από μειονοτικούς ακτιβιστές».