«Το σπίτι μου ήταν το τελευταίο της περίκλειστης πόλης πριν το ξενοδοχείο Golden Coast. Μετά την εισβολή, μια φορά τη βδομάδα πήγαινα στη Δερύνεια κι από τη βεράντα του Γυμνασίου καθόμουνα και το κοίταζα. Στην αρχή ήταν κλειστό. Μετά άνοιξαν πόρτες και παράθυρα κι έβλεπα τις κουρτίνες να «μπαινοβγαίνουν» με τον αέρα.
Ύστερα έκλεισαν όλα ερμητικά. Κι η Αμμόχωστος έμεινε να μας κοιτά, μ’ ένα δάκρυ παγωμένο στο μάγουλο», λέει στην «Κ», η Κλειώ Χατζηκώστα, η Κυρά της Αμμοχώστου. Ο Σεφέρης τη φώναζε «Κερά Κλειώ», όπως αφηγείται η 95χρονη σήμερα, κομψότατη Βαρωσιώτισσα, καλή φίλη του Νίκου Καββαδία και των νομπελιστών Γιώργου Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη κι εξαδέλφη του Ευάγγελου Λουίζου.
Με την αρχαιολόγο Άννα Μαραγκού, μας υποδέχθηκε εγκάρδια στο διαμέρισμα της στην Έγκωμη της Λευκωσίας αφού προηγουμένως, η κ. Μαραγκού είχε αποδεχθεί πρόσκληση-παράκληση της «Κ», να μας ξεναγήσει στο τμήμα της περίκλειστης πόλης που η κατοχική Τουρκία άνοιξε εσχάτως με διακηρυγμένη πρόθεση να το εποικίσει. Η Κερά Κλειώ, όπως ήταν φυσικό ήθελε να μάθει, πως βρήκαμε την αγαπημένη πόλη κι έτσι βγήκαμε ξανά στον πηγαιμό για την Αμμόχωστο!
Τούτη τη φορά παρέα με τους ποιητές που ερωτεύτηκαν την πόλη και της αφιέρωσαν έργα τους. Ίσως για να πληρωθεί το γραμμένο στον «Μικρό Ναυτίλο» από τον Ελύτη: «Κάποτε νιώθω να ’μαι τόσοι πολλοί που χάνομαι. Θέλω να πραγματοποιηθώ έστω και στο μάκρος μιας ηλικίας που να ξεπερνά τη δική μου». Και να, ξεπερνώντας κατά 24 χρόνια την ηλικία του, περπατάμε ξανά στην παραλία που τόσο αγάπησε. Αυτή με το ξενοδοχείο King George, όπου ερωτευόταν με το φως (Ηλιόδεντρο), έπαιζε με το Ρω των κυμάτων (Τα ρω του έρωτα) και χάραξε την άμμο με το δάκτυλο (Το μονόγραμμα). Κι όπως περπατούσαμε το είδαμε στην άμμο, φρέσκο, ολοζώντανο, λες και το έγραψε εκείνη τη στιγμή ο ακριβός φίλος του Ελύτη, ο Γκάτσος κι ύστερα το πήρε το κύμα και το έσβησε στους αφρούς… «yarem»!
«Με βασιλικό γιαρέμ και δυόσμο/ στόλισ’ ο θεός γιαρέμ τον κόσμο»! Της Βασιλεύουσας! Της Κλειούς τα μάτια υγράνθηκαν όταν ρώτησε: Τη χάσαμε την πόλη μας, Οδυσσέα; Εκείνος έστρεψε το κεφάλι του προς τη Γλώσσα και σιγοψιθύρισε: Μια φορά στα χίλια χρόνια κελαηδούν αλλιώς τ’ αηδόνια/Δε γελάνε μήτε κλαίνε μόνο λένε μόνο λένε/Μια φορά στα χίλια χρόνια γίνεται η αγάπη αιώνια/Να ‘χεις τύχη να ‘χεις τύχη κι η χρονιά να σου πετύχει.
Πηγή: Καθημερινή Κύπρου