Η πίστα του Πορτιμάο στην νότια Πορτογαλία με θέα τον Ατλαντικό, έχει δύο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα. Την κυματοειδή χάραξή της ως προς την υψομετρική διαμόρφωση του εδάφους και τον, χαμηλής πρόσφυσης, ασφαλτοτάπητα (low grid conditions -μάλλον πιο εκφραστική η ελληνική εκδοχή). Αυτές οι ιδιαιτερότητες είναι αρκετές για να της προσάψουμε την ονομασία tricky (απατηλή, ζόρικη, κατεργάρικη, πονηρή -όλες οι ελληνικές μεταφράσεις είναι μάλλον φτωχότερες της αγγλική λέξης). Ο τρόπος που οι οδηγοί αντιμετωπίζουν στη διάρκεια του αγώνα τις παραπάνω συνθήκες σε σχέση με την παρουσία των αντιπάλων τους, καθορίζει τον ρυθμό τους (pace) και κατά συνέπεια την επιτυχή παρουσία τους, δηλαδή την επίτευξη του στρατηγικού τους στόχου. Για τις ομάδες των Mercedes και Red Bull Racing-Honda είναι οι θέσεις βάθρου, για τις μεσαίες ομάδες είναι η δεκάδα, και για τις υπόλοιπες τρεις, Alfa Romeo Racing-Ferrari, Haas-Ferrari και Williams-Mercedes, να αποφύγουν την τελευταία θέση. Η προσπέραση προς το τέλος του αγώνα, του Μάικ Σουμάχερ με το μονοθέσιο (racing car) της Χάας επί του μονοθεσίου της Williams, έγινε γεγονός άξιο αναφοράς.
Τί σημαίνει όμως να μη βλέπεις τι υπάρχει μπροστά σου μετά τις στροφές, 4, 8 και 11 λόγω της απότομης ανηφορικής κλίσης που την διαδέχεται μια ισοδύναμη κατηφορική; Τί σημαίνει να νιώθεις στιγμιαία μετέωρος, όπως στο τρενάκι του λούνα πάρκ, με τη διαφορά ότι πρέπει να πειθαρχήσεις αυτό το αίσθημα και να το μετατρέψεις σε βεβαιότητα και αποφασιστικότητα; Ποιά είναι η ψυχική προϋπόθεση αυτής της μετατροπής;
Τί σημαίνει να προσπαθείς να προσαρμοστείς, καθόλη τη διάρκεια του αγώνα, σε ένα λείο οδόστρωμα πάνω στο οποίο, ανά πάσα στιγμή, μπορεί να γλιστρήσεις με απρόβλεπτες συνέπειες;
Οι ερωτήσεις δεν είναι εύκολα απαντήσιμες λόγω του πολυσήμαντου χαρακτήρα τους και τη διαφορετική τους πρόσληψη από κάθε άνθρωπο. Οι απαντήσεις εξαρτώνται από την ιδιοσυγκρασία, την παιδεία και τελικώς τη συγκρότηση κάθε ατόμου. Όμως, είναι αδύνατον να μη σταθεί κάποιος σε ένα καθοριστικό στοιχείο, το οποίο κυριαρχεί στην επιτυχή αντιμετώπιση των απαντήσεων. Η πίστις είναι το, εκ των ων ουκ άνευ, κοινό συστατικό της σύνθετης αυτής καταστάσεως, όχι μόνο για τους οδηγούς αλλά και για κάθε έναν από εμάς που καλούμαστε να αντεπεξέλθουμε συχνά ή λιγότερο συχνά σε τέτοιου είδους συνθήκες.
Κινούμενος σε ένα ολισθηρό έδαφος, σε κάτι που δεν σου παρέχει τη βεβαιότητα της στερεότητας του βαδίσματος ή ότι θα συναντήσεις συμπαγές έδαφος όταν πραγματοποιείς, για παράδειγμα, ένα άλμα κενού, πρέπει να είσαι ψυχικά εφοδιασμένος με περίσσια πίστη, με μια πλησμονή αισθήματος βεβαιότητας που δεν προκύπτει από δεδομένα. Η εμπιστοσύνη με την οποία περιβάλλεις τον εαυτό σου, αν δεν είσαι ένα θηρίο της φύσεως το οποίο είναι αδιάφορο στην έκβαση των πράξεων του, πρέπει να είναι βασισμένη στην πίστη προς τον σκοπό σου που, σε συνδυασμό με την κοινωνική σου ένταξη, γίνεται ευθύνη απέναντι στον άλλον. Ποτέ δεν βαδίζεις μόνος. Από εκεί αντλείται η πίστις την οποία οι πιλότοι της Formula 1 βιώνουν εντονότερα από τον καθένα.
Ο τρίτος αγώνας της χρονιάς, ο χιλιοστός τριακοστός όγδοος (1038) σε απόλυτη αρίθμηση, διεξήχθη την Κυριακή 2 Μαϊου 2021 στον αυτοκινητόδρομο της Αλγκάρβε (Autódromo Internacional do Algarve), ενός εκ των τεσσάρων της χώρας που μπορούν και έχουν φιλοξενήσει αντίστοιχες διοργανώσεις. Ανήκει στην πόλη (cidade) Portiamo, η οποία βρίσκεται στην Νότια Πορτογαλία, με πληθυσμό 55,614 κατοίκων (απογραφή 2011) ο οποίος εκτείνεται σε μία περιοχή 182.06 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Η πίστα δόθηκε σε αγώνες της Formula 1 πέρυσι, και απέχει μόλις 55 χιλιόμετρα από τη μόνιμη κατοικία στην Ευρώπη του αείμνηστου Άιρτον Σένα. Δίπλα στην πίστα υπάρχει ένα γήπεδο ποδοσφαίρου στο οποίο έχουν μοιράσει εξ ημισείας τη μορφή του μαζί με αυτήν του Λούις Χάμιλτον, υπενθυμίζοντας την πρώτη νίκη του πρώτου σε έδαφος της Πορτογαλίας το 1985 και την πρώτη νίκη του δεύτερου στο Πορτιάμο το 2020. O αυτοκινητόδρομος έχει μήκος 4,653 χιλιόμετρα, περιλαμβάνει 15 στροφές (turns) και ο αγώνας ολοκληρώνεται μετά από 66 γύρους (laps) αφού έχουν διανύσει οι πιλότοι και τα αυτοκίνητα τους, κυκλικώς, συνολικά 306,826 χιλιόμετρα. Το ρεκόρ πίστας, για ένα γύρο αυτής, είναι ένα λεπτό, δεκαοκτώ δευτερόλεπτα και επτακόσια πενήντα χιλιοστά του δευτερολέπτου (1:18.750). Το κατέχει ο Λούις Χάμιλτον από το έτος 2020.
Στη σχάρα εκκίνησης (grid) παρατάχθηκαν 20 αυτοκίνητα με κάτοχο της πρώτης θέσης (pole position) τον Βάλτερι Μπότας, επιτυχία που επετεύχθη την προηγούμενη μέρα στους αγώνες κατάταξης (qualifying) με διαφορά από τον δεύτερο Λούις Χάμιλτον 7 χιλιοστά του δευτερολέπτου και χωρίς να δοθεί μια δεύτερη σοβαρή ευκαιρία για μία τελική αναμέτρηση λόγω ανέμου. Όπως και να’χει ο Μπότας ξεκινάει πρώτος μετά από αρκετούς αγώνες και διατηρεί την πρωτοπορία του μέχρι τον 30/66 γύρο όπου τίθεται επικεφαλής ο Λούις Χάμιλτον, πραγματοποιώντας υποδειγματική προσπέραση στην στροφή 1 από την εξωτερική γραμμή και με οριακή άνεση όσον αφορά το σημείο της πίστας και του αγώνα. Αν καθυστερούσε έτι περισσότερο οι φθορές των ελαστικών του δεν θα του επέτρεπαν κάτι αντίστοιχο, όπως ο ίδιος δήλωσε μετά το τέλος του αγώνα. Είναι άξιο λόγου να αναφερθεί η προσπέραση του Λούις Χάμιλτον στον 16/66 γύρο επί του Μαξ Φερστάπεν από την εσωτερική γραμμή στην ίδια στροφή, σαφώς όμως με μεγαλύτερη άνεση, χαρακτηριστικό δείγμα της ποικιλίας με την οποία σκέφτεται και ενεργεί ο πρωταθλητής.
Είμασταν περίπου στην μέση του αγώνα και είναι σαφές ότι όλα θα κριθούν στις αλλαγές των ελαστικών γιατί οι χρονικές διαφορές μεταξύ των πρωτοπόρων αλλά και των πιλότων στη μέση της κατάταξης είναι μικρές. Στον 23/66 η Ferrari είχε βάλει τον Κάρλος Σάινζ στα pits τοποθετώντας στο αυτοκίνητο ελαστικά c2 (μεσαία γόμα, κίτρινης κυκλικής γραμμής), ενέργεια που όπως αποδείχθηκε του στοίχισε θέσεις στην τελική κατάσταση. Στον 36/66 μπαίνει στα jacks (κυριολεκτικώς γρύλοι) ο Μαξ Φερστάπεν, «φοράει» ελαστικά c1 (σκληρής γόμας, λευκής κυκλικής γραμμής) και είναι φανερό ότι οι πρωτοπόροι θα ακολουθήσουν την ίδια τακτική. Είναι αξιομνημόνευτο ότι οι επτά πρώτοι ξεκινούν τις αλλαγές 13 γύρους μετά τον Κάρλος Σάινθ, ο οποίος, βέβαια, είχε ξεκινήσει τον αγώνα με ελαστικά μαλακής γόμας.
Στον 37/66 γύρο ο Βάλτερι Μπότας, μετά από καθυστέρηση ενός δευτερολέπτου στην αλλαγή, βγαίνει πίσω από τον Μαξ Φερστάπεν στην τέταρτη θέση και στον 38/66 γύρο ο Λούις Χάμιλτον βγαίνει στην δεύτερη θέση αφού ο δεύτερος οδηγός της Red Bull Racing-Honda, Σέρχιο Πέρεζ, παραμένει στην πρώτη θέση χωρίς αλλαγή, βέβαια, στα ελαστικά του. Από εδώ και στο εξής αναδεικνύονται, προϊόντος του χρόνου, δύο άξιες σχολιασμού καταστάσεις. Η Red Bull Racing-Honda έχει αποφασίσει να θυσιάσει τον Σέρχιο Πέρεζ και ο Βάλτερι Μπότας καταγίνεται σε ένα μάταιο κυνηγητό του Μαξ Φερστάπεν. Με άλλα λόγια, ο Κρίστιαν Χόρνερ, ο, εκ συστάσεως της ομάδας το 2004, επικεφαλής (team principal, αγγλιστί) της αυστριακής Red Bull Racing Team (RBR) αφήνει εκτεθειμένο τον δεύτερο οδηγό του στο κυνηγητό από τον Λούις Χάμιλτον, χωρίς φρέσκα ελαστικά, με τη φανερή πρόθεση να δυσκολέψει τον πρωταθλητή και να διευκολύνει τον πρώτο του πιλότο, Μαξ Φερστάπεν. Παραλλήλως, στο πίσω μέρος του μυαλού του διατηρεί την κρυφή ελπίδα ενός ατυχήματος που θα του έδινε τη δυνατότητα να αλλάξει ελαστικά χωρίς επιβάρυνση χρόνου. Από την άλλη μεριά τα «αργά» pit stop της Mercedes αναγκάζουν τον επικεφαλής της ομάδας, Τόργκερ Κρίστιαν «Τότο» Βολφ, να ενθαρρύνει προσωπικά -πράγμα σπάνιο- τον οδηγό του μέσω τηλεπικοινωνίας, στην προσπάθειά του να κάνει τη μεγαλύτερη δυνατή συγκομιδή βαθμών για την ομάδα. Ο Βάλτερι Μπότας, για άλλη μία φορά αποδεικνύεται κατώτερος των περιστάσεων και υπονομευόμενος επιπλέον από μια πρόσκαιρη βλάβη ενός αισθητήρα του αυτοκινήτου, τερματίζει χωρίς μάχη στην τρίτη θέση. Εδώ πρέπει να παρατηρήσει κανείς ότι, σε αντίθεση με τον Φινλανδό ομόσταυλό του, οι βλάβες είναι σπάνιες στον Λούις Χάμιλτον. Και αυτό μάλλον συμβαίνει εξαιτίας της σχολαστικής επιμέλειας στη λεπτομέρεια του τελευταίου, παρά στην ελλιπή φροντίδα από την ομάδα προς τον Μπότας. Η γερμανική ομάδα, πιστή σε μiα παράδοση δεσμών, εκφράζει στο πρόσωπο του «Τότο» Βολφ, ως άλλου Αρθούρου, τη συλλογική νοοτροπία της στρογγυλής τραπέζης με προεξέχοντα ιππότη τον Λούις Χάμιλτον, ενώ η αυστριακή ομάδα, πιστή σε μiα πιο ατομική νοοτροπία αναδεικνύει έναn μοναδικό ήρωα σαν τον Ζίγκφριντ και έναν βασιλιά σαν τον Γκύντερ.
Ο Λούις Χάμιλτον προσπερνά στον 51/66 γύρο τον Σέρχιο Πέρεζ διερωτόμενος στον ασύρματο για την μη εμφάνιση μπλε σημαίας -νόμιζε ότι «έριχνε» γύρο στον πρωτοπόρο. Την ίδια στιγμή ο Βάλτερι Μπότας έχει πλησιάσει στα 1,225 δευτερόλεπτα τον Μαξ Φερστάπεν. Ο πέμπτος Λάντο Νόρις είναι πίσω από τον πρώτο 35,036 δευτερόλεπτα. Ο Σέρχιο Πέρεζ έχοντας ολοκληρώσει την άχαρη και άσκοπη αποστολή του, τελικώς καλείται στα pits. Ο Βάλτερι Μπότας αρχίζει να επιβραδύνει λόγω του ανεξήγητου και απρόβλεπτου προβλήματος του αισθητήρα και ο αγώνας φτάνει στο τέλος αφού στον γύρο ολοκλήρωσης οι δύο πρώτες ομάδες κάνουν την προσπάθειά τους να πάρουν τον ταχύτερο γύρο για λογαριασμό του Μαξ Φερστάπεν και του Βάλτερι Μπότας, εξοπλίζοντάς τους με ελαστικά c3 (μαλακή γόμα, κόκκινης κυκλικής γραμμής). Τον ταχύτερο γύρο κατακτά ο πρώτος αλλά ακυρώνεται λόγω παρατυπίας και του ανακοινώνεται από τον δημοσιογράφο που κάνει την καθιερωμένη συνέντευξη, με συνέπεια να του χαλάσει εμφανώς το κέφι η απώλεια του ενός βαθμού. Ο σύγχρονος Ζίγκφριντ στερείται ψυχραιμίας. Ιστορικό ενδιαφέρον μικρής σημασίας έχει η κατάκτηση της όγδοης θέσης από τον Φερνάντο Αλόνσο. Η επάνοδος ενός πρωταθλητή δημιουργεί ένα κλίμα ενδιαφέροντος, αντιστρόφως ανάλογο στις πλείστες των περιπτώσεων, της σύγχρονης αξίας του οδηγού. Ο Λάντο Νόρις και ο Σαρλ Λεκλέρ παραμένουν σταθερά στις πρώτες θέσεις, δείγμα ποιότητας και συνέπειας.
Ισως η πρώτη εμφάνιση του «ετεροστρεφούς» ανθρώπου του Ντέιβιντ Ριζμαν που συνυπογράφει μαζι με τους Νάθαν Γκλέιζερ και Ραούλ Ντένι το βιβλίο αναφοράς «The Lonely Crowd: A Study of the Changing American Character» (Το μοναχικό πλήθος) του 1950, να αντλεί την καταγωγή της από τον μύθο του Αρθούρου και των ιπποτών του, από τον 12ο αιώνα και τον ποιητή Κρετιέν ντε Τρουά που θεωρείται ο ιδρυτής της αντίστοιχης λογοτεχνίας. Πρώτος μεταξύ ίσων, ο Αρθούρος, σε αντίθεση με τον «ενδοστρεφή« ήρωα του έπους των Νιμπελούγκεν, Ζίγκφριντ, τον οποίο αναβίωσε κυριαρχικά ο συνθέτης Ρίχαρντ Βάγκνερ αφήνοντας τον σταθερά προσηλωμένο στο θάνατο ως σκοπό ζωής, και διαμορφώνοντας έτσι ένα γερμανικό φαντασιακό με ολέθριες συνέπειες. O αυστριακός Χέλμουτ Μάρκο, ο σκιώδης αρχηγός της Red Bull Racing και μέντορας των μαθητών της σχολής οδηγών της, ήταν έτοιμος στις αρχές της πανδημίας να εκθέσει τους πιλότους στον ιό για να αποκτήσει το πλεονέκτημα της ανοσίας όταν οι άλλοι θα ασθενούσαν, και κατά συνέπεια να αποκτήσει το πλεονέκτημα για την νίκη: πιστός σε μια διεστραμμένη ατομικότητα, ανίκανος να αντιληφθεί ότι η πίστις προϋποθέτει τους άλλους.