Σε «σαλιγκάρια που μεταφέρουν το σπίτι στην τσέπη τους» έχουμε εξελιχθεί οι χρήστες έξυπνων κινητών και δεν διστάζουμε να γυρίσουμε τα νώτα σε φίλους και συγγενείς προκειμένου να ασχοληθούμε με την πολύτιμη συσκευή μας. Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας μελέτης που εκπόνησε ομάδα ανθρωπολόγων του University College London.
Επί ένα χρόνο οι ερευνητές κατέγραφαν τη χρήση της κινητής τηλεφωνίας από ενήλικες σε εννιά κράτη σε όλο τον κόσμο, από την Ιρλανδία μέχρι το Καμερούν. Ετσι διαπίστωσαν ότι τα έξυπνα κινητά δεν είναι «παιχνίδια» στα χέρια μας, αλλά οι περισσότεροι τρέφουμε για αυτά τα ίδια συναισθήματα όπως για τα σπίτια μας. Ο καθηγητής Ντάνιελ Φίλιπς, επικεφαλής της μελέτης, εξηγεί ότι «τα κινητά τηλέφωνα δεν είναι πλέον συσκευές που χρησιμοποιούμε, αλλά ο χώρος όπου ζούμε. Η άλλη όψη αυτού του νομίσματος είναι ότι στις ανθρώπινες σχέσεις, είτε πρόκειται για ένα κοινό γεύμα, μία συνάντηση ή κάποια δραστηριότητα, οι άλλοι μπορούν μονομιάς να εξαφανιστούν “επιστρέφοντας σπίτι τους”, δηλαδή, στο κινητό τους. Αυτή η συμπεριφορά αλλά και η σύγχυση, απογοήτευση, ή ακόμα προσβολή που πιθανώς να προκαλέσει, επιφέρει τον λεγόμενο “θάνατο της εγγύτητας”. Μαθαίνουμε να ζούμε με τον κίνδυνο ότι ακόμα και όταν είμαστε μαζί, μπορεί να είμαστε κοινωνικά, συναισθηματικά και επαγγελματικά μόνοι».
Η μεταστροφή της σχέσης μας με τα κινητά, παρότι δεν μπορεί να αποδοθεί σε συγκεκριμένο παράγοντα, σύμφωνα με τους ειδικούς ίσως να είναι ευθύνη των εφαρμογών επικοινωνίας, όπως π.χ. το WhatsApp, τις οποίες χαρακτηρίζουν “πυρήνα του έξυπνου κινητού”. Σε αυτές τις πλατφόρμες μπορεί κανείς να επικοινωνήσει με τα αδέλφια του ώστε να φροντίσουν από κοινού τους ηλικιωμένους γονείς, οι μαμάδες και μπαμπάδες αποστέλλουν ατέλειωτες φωτογραφίες των μωρών τους, οι μετανάστες επικοινωνούν με τις οικογένειές τους», καταλήγουν οι ερευνητές.
Το κινητό είναι το πρώτο αντικείμενο που συγκρίνεται με την κατοικία ή τον χώρο εργασίας όσον αφορά τον χρόνο που δαπανούμε με αυτό όταν είμαστε ξύπνιοι. Ταυτόχρονα, το κινητό διαταράσσει την έννοια της οικίας-καταφυγίου ξεκούρασης και χαλάρωσης, αφού όλοι παραμένουμε σε επαφή με τις δραστηριότητές μας, ακόμα και όταν έχουμε αποχωρήσει από τον φυσικό τους χώρο.