Μαύροι που έχουν αφήσει την τελευταία τους πνοή στα χέρια της αμερικανικής αστυνομίας, όπως ο Τζορτζ Φλόιντ, υπάρχουν χιλιάδες. Η δολοφονία του Φλόιντ, όμως, στις 25 Μαΐου 2020 στη Μινεάπολη, ήταν ένα είδος τομής, όπως φάνηκε από τον καταιγισμό εκδηλώσεων στη μνήμη του 46χρονου, ο οποίος έβαλε στο παγκόσμιο λεξιλόγιο τη φράση «I can’t breathe» – δεν μπορώ να αναπνεύσω. Σε συμβολικό επίπεδο, την ημέρα της επετείου συνέβησαν πολλά, με πιο χαρακτηριστική την υποδοχή της οικογένειας του Φλόιντ από τον Αμερικανό πρόεδρο στον Λευκό Οίκο και την εντολή του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τις διπλωματικές αποστολές σε όλο τον κόσμο, περιλαμβανομένων της πρεσβείας στην Αθήνα και του προξενείου στη Θεσσαλονίκη, να αναρτήσουν πανό ή σημαίες με το σύνθημα «Black Lives Matter» (οι ζωές των μαύρων έχουν αξία).
Στην πράξη, αντιθέτως, η προσαρμογή των αμερικανικών θεσμών στο όλο και πιο ισχυρό αίτημα για φυλετική δικαιοσύνη καθυστερεί. Το νομοσχέδιο για τη μεταρρύθμιση της αστυνόμευσης, που σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό θα είχε ψηφιστεί στην επέτειο, έχει μακρύ δρόμο μπροστά του, καθώς η πλειοψηφία του Δημοκρατικού Κόμματος είναι διχασμένη ως προς το εύρος των μεταρρυθμίσεων, ενώ οι Ρεπουμπλικανοί δεν σκόπευαν ούτως ή άλλως να το ψηφίσουν. Το βασικό επίδικο είναι η «ασυλία υπό όρους» που απολαμβάνουν οι αστυνομικοί στις ΗΠΑ και η οποία στην πράξη δεν επιτρέπει την άσκηση δίωξης εις βάρος τους ακόμη και όταν παραβιάζουν το σύνταγμα κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Κατ’ εξαίρεσιν, μπορούν να είναι υπόλογοι εάν διαπράξουν αδίκημα υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες προηγούμενης υπόθεσης που έχει ήδη κριθεί αντισυνταγματική. Η ασυλία δεν εμπόδισε το δικαστήριο της Μινεάπολης να κρίνει ένοχο τον αστυνομικό Ντέρεκ Σόβιν, που δολοφόνησε τον Τζορτζ Φλόιντ, ενώ η ακινησία σε ομοσπονδιακό επίπεδο έχει οδηγήσει 25 πολιτείες να υιοθετήσουν δικούς τους νόμους, που περιορίζουν την ασυλία των αστυνομικών.
Πέραν τούτου, ακανθώδες είναι και το ζήτημα της χρηματοδότησης της αστυνομίας, με τους ακτιβιστές να επιμένουν ότι προϋπολογισμοί όπως αυτός της αστυνομίας της Νέας Υόρκης (6 δισ. δολάρια) μπορούν να περικοπούν και το αίσθημα ασφάλειας να ενταθεί εάν τα κονδύλια διοχετευθούν στη δημιουργία δημόσιων δομών ψυχικής υγείας, που απουσιάζουν, με αποτέλεσμα όλα τα περιστατικά ψυχικών διαταραχών να αντιμετωπίζονται από ένοπλους αστυνομικούς. Ούτε και σε αυτόν τον τομέα διαφαίνεται κάποιου είδους συναίνεση στο Κογκρέσο, αν και υπάρχουν και πάλι πολιτειακές και τοπικές αρχές που προχωρούν μπροστά, έχοντας μεταφέρει από την αστυνομία σε άλλες υπηρεσίες 870 εκατ. δολάρια μέσα στον τελευταίο χρόνο.
Αντιθέτως, συμφωνία στο Κογκρέσο υπάρχει σε μικρότερης εμβέλειας ζητήματα, όπως είναι η απαγόρευση κεφαλοκλειδώματος, αλλά και σε ένα σημαντικό μέτρο: την απαγόρευση της μεταφοράς πλεονάζοντος στρατιωτικού υλικού στα αστυνομικά τμήματα, καθώς η χρήση του υλικού αυτού δημιουργεί απωθητικές εικόνες εμπόλεμης ζώνης στις αμερικανικές πόλεις.