«Τι θα απογίνω» είναι το ερώτημα που στοιχειώνει τη σκέψη των Αφγανών αμάχων, και ιδιαίτερα των γυναικών, μετά την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων και την προέλαση των Ταλιμπάν. «Ανησυχώ για το μέλλον μου που μοιάζει τόσο θολό. Αν αναλάβουν την εξουσία οι ισλαμιστές αντάρτες, θα χάσω την ταυτότητά μου. Ανησυχώ για την ύπαρξή μου, όχι για την αποχώρηση των ΗΠΑ. Γεννήθηκα το 2004 και δεν έχω ιδέα πώς συμπεριφέρονταν οι Ταλιμπάν στις γυναίκες. Γνωρίζω, όμως, ότι για αυτές τα πάντα ήταν απαγορευμένα», εξηγεί η 17χρονη Ουαχίντα Σαντέκι, τελειόφοιτος λυκείου της Καμπούλ.
Η αβεβαιότητα καλύπτει κάθε τομέα της καθημερινότητας στη χώρα και είναι εντελώς ασαφές τι επακριβώς επιφυλάσσει το μέλλον για τον αφγανικό λαό. Τα τελευταία 20 χρόνια, η αμερικανική ηγεσία δεσμεύτηκε, ξανά και ξανά, για την ειρήνη, την ευημερία, το τέλος της τρομοκρατίας και τα δικαιώματα των γυναικών. Ελάχιστες από τις δεσμεύσεις έλαβαν σάρκα και οστά. Σήμερα, ακόμα και στα αστικά κέντρα όπου πράγματι είχε επιτευχθεί μεγάλη πρόοδος, εκφράζονται φόβοι ότι τα πάντα θα χαθούν μόλις αποχωρήσει ο τελευταίος Αμερικανός στρατιώτης.
Η ανάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν συνιστά εξαιρετικά δυσοίωνη εξέλιξη για τις γυναίκες. Oταν διοικούσαν τη χώρα, την περίοδο 1996-2001, απαγόρευαν στις Αφγανές να σπουδάζουν, να εργάζονται, μετατρέποντάς τις σε αιχμάλωτες στο ίδιο τους το σπίτι, κάτι εθιμικό στις πιο απομακρυσμένες περιοχές.
Η Φατιμά Γκελανί, κυβερνητική διαπραγματευτής στις ειρηνευτικές συνομιλίες με τους Ταλιμπάν, υποστήριζε τον Απρίλιο: «Το μόνο που γνωρίζουμε είναι ότι οι γυναίκες πρέπει να μάθουμε να στηριζόμαστε στον εαυτό μας. Σήμερα οι γυναίκες του Αφγανιστάν είναι διαφορετικές. Είναι μία δύναμη και κανείς δεν μπορεί να τους αρνηθεί τη θέση ή τα δικαιώματά τους».