Στα 1.600 χρόνια ζωής του Γκραν Κανάλε της Βενετίας, τα νερά του έχουν φιλοξενήσει κάθε είδους πλωτό μέσο. Το περασμένο Σάββατο το πρωί, όμως, ακόμη και οι πιο αδιάφοροι παρατηρητές έμειναν άφωνοι βλέποντας –και ακούγοντας– κουαρτέτο εγχόρδων να ερμηνεύει τις Τέσσερις Εποχές του Βιβάλντι από το κατάστρωμα τεράστιου πλωτού βιολιού, μήκους 12 μέτρων και πλάτους τεσσάρων.
Το μοναδικό σκάφος, με ονομασία «Βιολί του Νώε», ταξίδεψε στο Γκραν Κανάλε συνοδευόμενο από γόνδολες, με στολίσκο μηχανοκίνητων σκαφών να ενώνεται και αυτός στην ιδιότυπη περιοδεία. Το πλεούμενο βιολί ταξίδεψε από τη γέφυρα του Ριάλτο, στα μεσαιωνικά τελωνεία, απέναντι από την πλατεία του Αγίου Μάρκου, σε έναν διάπλου διαρκείας περίπου μιας ώρας. Αποτελεί πιστό αντίγραφο πραγματικού οργάνου, ενώ έχει κατασκευασθεί από δώδεκα διαφορετικά είδη ξύλου. Πέρα από την περίτεχνη ξυλουργική, οι δημιουργοί του αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο για να το καταστήσουν αξιόπλοο.
«Αυτοσχεδιάζαμε καθώς προχωρούσε το σχέδιο. Το βιολί είναι ένα σύμβολο της επανεκκίνησης της ζωής στην πόλη», λέει ο Μικέλε Πιτέρι, μέλος του ομίλου που χρηματοδότησε τη ναυπήγηση του βιολιού και ένας από τους δύο ναυπηγούς του. Ο έτερος ερασιτέχνης ναυπηγός, ο εικαστικός Λίβιο ντε Μάρκι, επέλεξε το όνομα, εξηγώντας ότι το σχέδιο τού θύμιζε την Κιβωτό του Νώε, άγγελος ελπίδας μετά την καταστροφή. Η πορεία του πλωτού βιολιού σχεδιάστηκε κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να καταλήξει στη ρωμαιοκαθολική εκκλησία La Salute (Η υγεία) στη συνοικία Ντορσοντούρο, η οποία οικοδομήθηκε ως αφιέρωμα στην Παναγία μετά το πέρασμα της επιδημίας πανούκλας του 1630.
Ο Λεόνε Ζανοβέλο, πρόεδρος του ομίλου, λέει ότι η ναυπήγηση του βιολιού προκάλεσε ενθουσια-σμό στο ναυπηγείο της νήσου Τζιουντέκα, σηματοδοτώντας την επανέναρξη των εργασιών ύστερα από τις πιο σκοτεινές ημέρες της πανδημίας. Εταιρείες και ιδιώτες, που δεν ανήκουν στον όμιλο, προσφέρθηκαν να βοηθήσουν στη ναυπήγηση. Το περασμένο Σάββατο ο Ζανοβέλο και τα άλλα μέλη του ομίλου ακολούθησαν από την ξηρά το ταξίδι του βιολιού. Ο Ντε Μάρτσι, που ανέλαβε κυβερνήτης του σκάφους, φαινόταν να ανησυχεί κάθε φορά που η πλώρη (ο λαιμός του βιολιού) έστριβε προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση. Παρότι όμως οι μουσικοί έπαιζαν όρθιοι (και ξυπόλυτοι για καλύτερη πρόσφυση) δεν έχασαν ούτε νότα της απαιτητικής μελωδίας του Βιβάλντι. Η παρτιτούρα της βιόλας έπεσε στα νερά του καναλιού εξαιτίας του ανέμου, για να ανασυρθεί αμέσως από άλλο σκάφος και να επιστραφεί στη μουσικό.
«Θα πω μόνο ότι με τον κυματισμό και τον αέρα ο πλους ήταν δύσκολος», είπε η Κατερίνα Καμότσι –που έπαιζε βιόλα– μετά την αποβίβασή της. Η τσελίστρια Τιτσιάνα Γκασπαρόνι προσέθεσε: «Σαν Βενετσιάνα και μουσικός, σας λέω ότι ήταν η πιο συγκινητική εμπειρία της ζωής μου».
Οπως συχνά συμβαίνει στην Ιταλία, τα περισσότερα εμπόδια ήταν γραφειοκρατικά. «Μας είπαν ότι χρειαζόμασταν πινακίδα νηολογίου, αλλά οι αρμόδιοι δεν ήξεραν σε ποια κατηγορία να μας εντάξουν. Το λιμενικό ήθελε να μας εγγράψει στην κατηγορία των φορτηγίδων, αλλά η αστυνομία διαφώνησε. Τελικά συνεννοήθηκαν μεταξύ τους», λέει ο ξυλουργός Μάριο Μπούλο, που συμμετείχε στη ναυπήγηση.