Βίκινγκ: Στην Αμερική, 500 χρόνια πριν από τον Κολόμβο

Πολύ προτού ο Χριστόφορος Κολόμβος διαπλεύσει τον Ατλαντικό Ωκεανό, στη Νέα Γη, σε μια άκρη του βόρειου Καναδά είχε στηθεί μια μικρή ευρωπαϊκή αποικία αποτελούμενη από οκτώ κτίρια με ξύλινο σκελετό, καλυμμένα με χλοοτάπητα, σε ένα πλάτωμα πάνω από βαλτόνερα. Αυτά τα παράδοξα οικήματα αποτελούν αδιαμφισβήτητη απόδειξη ότι οι Βίκινγκ έφθασαν πρώτοι στον Νέο Κόσμο, πολύ νωρίτερα από τον Iταλό θαλασσοπόρο.

Μέχρι σήμερα οι ειδικοί αγνοούσαν τον ακριβή χρόνο που οι Βορειοευρωπαίοι πολεμιστές και θαλασσοπόροι δημιούργησαν τον οικισμό στο L’Anse aux Meadows. Το μυστήριο, ωστόσο, λύθηκε από ομάδα Ολλανδών επιστημόνων οι οποίοι εφάρμοσαν μια νέα μέθοδο χρονολόγησης, χρησιμοποιώντας ως σημείο αναφοράς μια ηλιακή καταιγίδα.

Ομάδα Ολλανδών επιστημόνων εφάρμοσε νέα μέθοδο χρονολόγησης, χρησιμοποιώντας ως σημείο αναφοράς μια ηλιακή καταιγίδα.

«Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι οι Βίκινγκ της Βόρειας Ευρώπης ήταν η πρώτη ανθρώπινη κοινότητα που κατάφερε να διαπλεύσει τον Ατλαντικό Ωκεανό», δήλωσε ο γεωεπιστήμονας Μίχαελ Ντέε, του Πανεπιστημίου του Γκρόνιγκεν στην Ολλανδία, συντάκτης της σχετικής μελέτης που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Nature.

Οι Βίκινγκ ήταν θαλασσοπόροι και ζούσαν στις σκανδιναβικές χώρες Σουηδία, Νορβηγία και Δανία. Ταξίδευαν εκτενώς στην Ευρώπη, κάποιες φορές ως έμποροι και άλλες ως εισβολείς. Είχαν εξαιρετικές ικανότητες στην κατασκευή αξιόπλοων σκαφών, όπως και στην πλοήγηση και δημιούργησαν μεγάλες αποικίες σε Ισλανδία και Γροιλανδία.

«Θεωρώ βέβαιο ότι το ταξίδι τους στον Νέο Κόσμο στόχευε τόσο στην ανακάλυψη νέων εδαφών όσο και στην αναζήτηση πόρων», τονίζει ο Ντέε. «Πολλοί αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι το κίνητρο για αυτά τα ταξίδια ήταν η επιθυμία και η ανάγκη των Βίκινγκ να βρουν νέους πόρους και κυρίως ξυλεία. Οι περισσότεροι ερευνητές πιστεύουν ότι εγκατέλειψαν τη Γροιλανδία ακριβώς επειδή η ξυλεία εκεί ήταν εξαιρετικά σπάνια», καταλήγει ο επιστήμονας.

Αγνωστο παραμένει πόσο διήρκεσε η παρουσία των Βίκινγκ στον Νέο Κόσμο. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι ίσως να μην ξεπέρασε τη δεκαετία, αλλά συλλογικά στον οικισμό ζούσαν καθ’ όλο αυτό το διάστημα περίπου 100 άτομα.