Κανιβαλική συμπεριφορά επιδεικνύουν οι δηλητηριώδεις βάτραχοι των ζαχαροκάλαμων στην Αυστραλία. Επί δεκαετίες οι επιστήμονες παρακολουθούσαν φαινόμενα κανιβαλισμού μεταξύ των βατράχων, αλλά αγνοούσαν την αιτία που τα πυροδοτεί. Μία νέα μελέτη του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Εcology and Evolution», διαπίστωσε ότι τα βατράχια έχουν ακόρεστη όρεξη για τους συγγενείς τους όταν εκτεθούν σε μία τοξίνη, η οποία ανιχνεύεται στα αυγά, αλλά και στα νεότερα αμφίβια.
Τα βατραχάκια βιάζονται να εκκολαφθούν για να σώσουν τη ζωή τους από τους πεινασμένους συγγενείς τους.
Δηλητηριώδη βατράχια αυτού του είδους εντοπίζονται στη Νότια και Κεντρική Αμερική. Εισήχθησαν στην Αυστραλία το 1935 από επιστήμονες που ήλπιζαν ότι θα εξολόθρευαν έτσι τα σκαθάρια που έτρωγαν τα ζαχαροκάλαμα. Καθώς, όμως, οι βάτραχοι δεν είχαν φυσικούς εχθρούς στην Αυστραλία, πολλαπλασιάστηκαν και γρήγορα ο πληθυσμός τους αριθμούσε δεκάδες εκατομμύρια. Αυτό που κίνησε την περιέργεια των επιστημόνων είναι ότι η κανιβαλική διάθεση του είδους δεν είχε παρατηρηθεί σε άλλους βιότοπους στην Αμερική, αλλά μόνο μετά την εδραίωσή του στην Αυστραλία. Πρόκειται, λοιπόν, για αποτέλεσμα της τάχιστης εξέλιξης του είδους και προσαρμογής στο νέο τους οικοσύστημα. Για να καταλάβουν πώς τα αυστραλιανά βατράχια απέκτησαν αυτό το χαρακτηριστικό, οι επιστήμονες έβαλαν γυρίνους του εν λόγω είδους σε δεξαμενές νερού όπου υπήρχαν διαφορετικές συγκεντρώσεις της τοξίνης, που καθιστά τους βατράχους δηλητηριώδεις, προστατεύοντάς τους από τους φυσικούς τους θηρευτές και εντοπίζεται στα αυγά, αλλά και στα νεότερα σε ηλικία αμφίβια. Οι γυρίνοι που μεγάλωσαν σε δεξαμενές χωρίς την τοξίνη δεν επέδειξαν κανιβαλική συμπεριφορά, κάτι που, αντιθέτως, έκαναν τα βατράχια που είχαν εκτεθεί στην τοξίνη. Σύμφωνα με τους Αυστραλούς επιστήμονες, το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό αναπτύχθηκε λόγω της ανάγκης μείωσης του πληθυσμού των συγκεκριμένων βατράχων της Αυστραλίας.