ΛΟΝΔΙΝΟ. Το υπ’ αριθμόν ένα δίδαγμα του πολέμου στην Ουκρανία είναι ότι τα κράτη πρέπει να διατηρούν στοκ βασικού πολεμικού υλικού και όχι να κυνηγούν πάντα τα πιο εξελιγμένα τεχνολογικά οπλικά συστήματα. Αυτό σημειώνουν Βρετανοί αναλυτές στους Financial Times, παρατηρώντας τις δυσκολίες της Δύσης να εφοδιάσει την Ουκρανία με αντιαεροπορικούς πυραύλους και πυροβόλα.
Το Μάιο, όταν η Ουάσιγκτον παρήγγειλε στην εταιρεία Raytheon 1.300 αντιαεροπορικούς πυραύλους Stinger, η απάντηση ήταν «θα μας πάρει λίγο χρόνο». Κάποια ηλεκτρονικά εξαρτήματα αυτών των πυραύλων κατασκευάσθηκαν για τελευταία φορά σε μεγάλη κλίμακα πριν από 20 χρόνια και δεν είναι καν διαθέσιμα. Στη Γαλλία θα απαιτηθούν 18 μήνες για να κατασκευάσει η εταιρεία Nexter άλλα 18 πυροβόλα Caesar, όπως αυτά που έστειλε στην Ουκρανία.
Η Βρετανία χρειάστηκε να αγοράσει πυροβόλα από έναν Βέλγο έμπορο όπλων, γιατί τα δικά της αποθέματα δεν επαρκούσαν για να τα στείλει στην Ουκρανία. Στις ΗΠΑ, το Πεντάγωνο έχει μόνο πέντε βασικούς προμηθευτές. Τη δεκαετία του 1990 είχε 51. «Θεωρούσαμε ότι η Δύση δεν θα χρειαστεί ποτέ πια να πολεμήσει σε βιομηχανική κλίμακα», σημειώνει δυτικός αναλυτής.
Τα δύο φετίχ της Δύσης μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου –τα όπλα υψηλής τεχνολογίας και οι άκρως αποτελεσματικές εφοδιαστικές αλυσίδες– οδήγησαν στην υποτίμηση της σημασίας να υπάρχουν στοκ βασικών πολεμοφοδίων. Ολόκληρη η ετήσια παραγωγή βλημάτων πυροβολικού 155 mm των ΗΠΑ επαρκεί μόλις για 15 ημέρες μαχών στην Ουκρανία.
«Είναι κάτι σαν τη μεγάλη κρίση των βλημάτων κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο», παρατηρεί ο πρώην αξιωματούχος του ΝΑΤΟ Τζέιμι Σι. Το 1915, οι Βρετανοί στρατιώτες στα χαρακώματα ξέμειναν από πυρομαχικά, κάτι που οδήγησε σε μαζικές απώλειες και στην παραίτηση του τότε πρωθυπουργού Χέρμπερτ Ασκουιθ.
