Πέμπτη 15 Ιουλίου 1965: Ο 43χρονος Ελληνοαμερικανός αξιωματούχος της CIA, Τζορτζ Ιωαννίδης, βρίσκεται στο περιστύλιο του ελληνικού Κοινοβουλίου στην Αθήνα και συνομιλεί με βουλευτές της Ενωσης Κέντρου, που λίγο αργότερα θα αποστατήσουν για να υποστηρίξουν την κυβέρνηση του Γεωργίου Αθανασιάδη-Νόβα.
Πέμπτη 15 ∆εκεμβρίου 2022: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν διατηρεί άκρως απόρρητα 44 αρχεία για τον Τζορτζ Ιωαννίδη, τα οποία εικάζεται ότι φωτίζουν τον ρόλο του, όχι στα γεγονότα της Αποστασίας στην Ελλάδα, αλλά στη δολοφονία του Τζον Κένεντι στο Ντάλας στις 22 Νοεμβρίου 1963. Πρόκειται για αρχεία που παραμένουν μυστικά έπειτα από 59 χρόνια(!), πρώτα με απόφαση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ το 2017 και στη συνέχεια με αποφάσεις του Μπάιντεν το 2021 και το 2022.
Ο Ιωαννίδης, νεκρός από το 1990, είναι σήμερα πιο ζωντανός από ποτέ. Λίγοι άνθρωποι και ακόμη λιγότεροι μυστικοί πράκτορες μπορούν να ελπίζουν σε μια τόσο… μυστηριώδη υστεροφημία. Ποιος ήταν ο Τζορτζ Ιωαννίδης και ποιος ήταν ο πραγματικός του ρόλος στη δολοφονία του Κένεντι, στην Αποστασία του ’65 και στο πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 στην Ελλάδα; Οι απαντήσεις μόλις τώρα αρχίζουν να σχηματίζονται.
Η «Κ» μίλησε με τον Τζέφερσον Μόρλεϊ, πρώην δημοσιογράφο της Washington Post και συγγραφέα ειδικευμένο στην έρευνα για τη δολοφονία Κένεντι. Ο Μόρλεϊ, που υπογράφει μεταξύ άλλων και το βιβλίο «CIA & JFK: The Secret Assassination Files» («Η CIA και ο Κένεντι: τα μυστικά αρχεία της δολοφονίας») είναι αντιπρόεδρος του Ιδρύματος Μαίρη Φέρελ (Mary Ferrell Foundation). Πρόκειται για τη μεγαλύτερη οργάνωση που έχει στόχο τη μελέτη των εγγράφων σχετικών με τη δολοφονία του Κένεντι. Το Ιδρυμα έχει κινηθεί δικαστικά ενάντια στην αμερικανική κυβέρνηση, ζητώντας την αποκάλυψη όλων των αρχείων. Σε αυτή την προσφυγή επισημαίνεται ότι τα επίμαχα αρχεία για τον Ιωαννίδη (αλλά και άλλα για τα οποία θα γράψουμε παρακάτω) δεν δόθηκαν ποτέ από τη CIA στη «Συλλογή Κένεντι» των εθνικών αρχείων των ΗΠΑ.
Ο Τζέφερσον Μόρλεϊ δεν γνώρισε προσωπικά τον Ιωαννίδη. «Γνώρισα ανθρώπους που συνεργάστηκαν μαζί του. Δεν ήξερα ποιος ήταν παρά μόνο το 1998, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατό του. Εψαχνα για να βρω επί δυο χρόνια τον άνθρωπο που έκανε τη δουλειά αυτή και μόνο όταν βρήκα το όνομά του έμαθα ότι πέθανε το 1990. Μίλησα με ανθρώπους στη CIA, αλλά και με πρόσωπα της ευρύτερης οικογένειάς του. Με τη γυναίκα του, που πέθανε μετά από αυτόν, είχαν τρία παιδιά που τώρα ζουν στις ΗΠΑ. Είχε αδελφούς και αδελφές που μένουν στο Χιούστον του Τέξας».
Ο Μόρλεϊ υποψιάζεται τι περιέχουν τα αρχεία που διατηρεί μυστικά ο Μπάιντεν. Εξηγεί πρώτα ότι τα έγγραφα αυτά καλύπτονται από τον νομικό ορισμό των εγγράφων που σχετίζονται με τη δολοφονία Κένεντι, εφόσον ο ομογενής πράκτορας έδρασε στο Μαϊάμι και τη Νέα Ορλεάνη πριν και μετά τη δολοφονία. «Κατά τη γνώμη μου τα έγγραφα αυτά επιβεβαιώνουν ότι υπήρχαν ανώτατα στελέχη της CIA, του Ιωαννίδη συμπεριλαμβανομένου, που γνώριζαν τον Οσβαλντ. Κι αυτό, αν αποκαλυφθεί, είναι επικίνδυνο για τη CIA γιατί η επίσημη γραμμή από το 1963 είναι ότι η υπηρεσία δεν γνώριζε τίποτα για τον Οσβαλντ. Πολλά έχουν αλλάξει από τότε, αλλά μια οριστική αποκάλυψη θα πλήξει την αξιοπιστία της CIA».
Γνώριζε η CIA τον Οσβαλντ πριν από τη δολοφονία του Κένεντι; Και τι έκανε ακριβώς ο Ιωαννίδης στο Μαϊάμι; Ας υπενθυμίσουμε πρώτα κάποια στοιχεία για τον Λι Χάρβεϊ Οσβαλντ. Ο πατέρας του, Ρόμπερτ, ήταν μακρινός εξάδελφος του Θεόδωρου Ρούσβελτ, προέδρου των ΗΠΑ (1901-1909). Πέθανε από καρδιακή προσβολή δυο μήνες πριν γεννηθεί ο γιος του. Ο μικρός Λι Χάρβεϊ μεγάλωσε με τη μητέρα του στο Ντάλας. Ηταν ένα παιδί που συχνά κλεινόταν στον εαυτό του και το έσκαγε από το σχολείο. Στα 17 του, το 1956, κατατάχθηκε πεζοναύτης. Είχε ύψος 1,73 και ζύγιζε 61 κιλά. Είχε καστανοπράσινα μάτια και καστανά μαλλιά. Στον στρατό ήταν ατίθασος και μέτριος στη σκοποβολή. Μια μέρα πυροβόλησε τον εαυτό του κατά λάθος στον αγκώνα. Λίγο πριν κλείσει τα 20, το 1959, πήγε στη Σοβιετική Ενωση και έζησε στο Μινσκ. Παντρεύτηκε τη Μαρίνα Προυσάκοβα, ο πατριός της οποίας ήταν συνταγματάρχης στο σοβιετικό υπουργείο Εσωτερικών. Απέκτησαν μια κόρη και μετακόμισαν τον Οκτώβριο του 1962 στο Ντάλας όπου γεννήθηκε η δεύτερη κόρη τους. Ολα αυτά υπήρχαν στον φάκελό του. Πριν από μερικά χρόνια αποκαλύφθηκε ότι η CIA παρακολουθούσε τον Οσβαλντ από την πρώτη μέρα που έφυγε για τη Σοβιετική Ενωση.
Το απόρρητο
Ο Μόρλεϊ και το Ινστιτούτο Μαίρη Φέρελ δεν έχουν ζητήσει μόνο τον αποχαρακτηρισμό των «αρχείων Τζορτζ Ιωαννίδη», αλλά και όλων των εγγράφων που αναφέρονται στη δράση του πράκτορα αντικατασκοπείας της CIA Μπερτς Ο’ Νιλ (Birch D O’ Neal). Ηταν εκείνος που κρατούσε τον φάκελο του Οσβαλντ από τον Νοέμβριο του 1959 έως τον Νοέμβριο του 1963. Οπως εξηγεί ο Μόρλεϊ, όταν ο Οσβαλντ διέφυγε στη Σοβιετική Ενωση τον Οκτώβριο του 1959, ο Ο’ Νιλ δεν άνοιξε ένα «αρχείο 201» που ήταν η κλασική επιλογή της CIA για όσους αυτομολούσαν σε κομμουνιστικά κράτη, αλλά ένα αρχείο που φυλασσόταν στο Γραφείο Ασφαλείας της CIA – Office of Security (OS). Στο «αρχείο 201» είχαν πρόσβαση όσοι διέθεταν κάρτα εισόδου στα κεντρικά γραφεία της CIA στο Λάνγκλεϊ. Στο Γραφείο Ασφαλείας, όμως, η πρόσβαση ήταν πολύ δύσκολη.
Επικεφαλής της αντικατασκοπείας της CIA (και επικεφαλής αυτού του γραφείου) από το 1954 έως το 1974 ήταν ο Τζέιμς Ανγκλετον (James Angleton – 1917-1987). Η δουλειά του ήταν να κατασκοπεύει τους κατασκόπους για να ανακαλύπτει ποιοι κατάσκοποι της CIA ήταν «διπλοί», δηλαδή ποιοι ήταν ταυτόχρονα πράκτορες των Σοβιετικών. Ενα από τα τεχνάσματά του εκείνη την εποχή ήταν να προσέχει ποιοι κατάσκοποι της CIA έρχονταν στο γραφείο του και ρωτούσαν για τον φάκελο του Οσβαλντ. Υπέθετε ότι οι Ρώσοι θα ήθελαν να μάθουν αν ο Οσβαλντ αυτομόλησε πραγματικά ή αν ήταν άνθρωπος της CIA και ότι θα έβαζαν τους «δικούς» τους μέσα στο Λάνγκλεϊ να το ψάξουν! Ο φάκελος Οσβαλντ ήταν ένα δόλωμα για τους «διπλούς»!
O Ο’ Νιλ ήταν το δεξί χέρι του Ανγκλετον σε αυτή τη δουλειά. Οι δυο τους χειρίζονταν τον φάκελο Οσβαλντ. Μήπως λοιπόν ο Οσβαλντ ήταν «δικός τους»; Μήπως εκείνοι καθοδήγησαν τον Οσβαλντ να «αυτομολήσει» στη Σοβιετική Ενωση για να χτίσει προφίλ κομμουνιστή, έτσι ώστε να είναι χρήσιμος αργότερα σε «μαύρες επιχειρήσεις» της υπηρεσίας, δηλαδή σε καθοδηγούμενα σαμποτάζ από τη CIA για τα οποία η ευθύνη θα αποδιδόταν στους εχθρούς των ΗΠΑ; Πάντως, όταν επέστρεψε από τη Σοβιετική Ενωση συνέχισε τη ζωή του χωρίς κυρώσεις, χωρίς εμπόδια και χωρίς ενοχλήσεις.
Η διαδρομή
Ποιος είναι ο ρόλος του Ιωαννίδη σε όλα αυτά; Ο Ιωαννίδης γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου 1922 στην Αθήνα. Η οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη το 1923. Σπούδασε στο City College και στη συνέχεια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Σεν Τζονς (St. John’s). Πριν μετακομίσει στην Ουάσιγκτον, το 1949, εργάστηκε στην ελληνική ομογενειακή εφημερίδα National Herald. Από το 1949 έως το 1950 δούλεψε στο Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον. Το 1950 μπήκε στη CIA. Το 1956 μετατίθεται στην Αθήνα και προάγεται σε αξιωματικό επιχειρήσεων (Operation Officer). Εργάζεται στην πρεσβεία της Αθήνας με στρατιωτικό «κάλυμμα», δηλαδή εμφανιζόταν ως μέλος του υποστηρικτικού προσωπικού της πρεσβείας, ως δικηγόρος για θέματα του αμερικανικού στρατού.
Το 1962 μετατίθεται στο Μαϊάμι. Μετά το φιάσκο με την αποτυχημένη αμερικανική επιχείρηση κατά του Κάστρο στον Κόλπο των Χοίρων της Κούβας, απομακρύνθηκε ο αρχηγός της CIA Τζον Αλεν Ντάλες και ανέλαβε στη θέση του ο –έως τότε υπαρχηγός του– Ντικ Χελμς, ο οποίος άρχισε τις εκκαθαρίσεις. Μεταξύ άλλων, άλλαξε το προσωπικό στο ευαίσθητο πόστο του σταθμού της CIA στο Μαϊάμι και όρισε τον Ιωαννίδη επικεφαλής των επιχειρήσεων ψυχολογικού πολέμου. Ο Ιωαννίδης υπηρέτησε στο Μαϊάμι έως το 1964, όταν μετατέθηκε ξανά στην Αθήνα.
Ο πρόεδρος των ΗΠΑ διατηρεί άκρως απόρρητα 44 αρχεία για τον Τζορτζ Ιωαννίδη, τα οποία εικάζεται ότι φωτίζουν τον ρόλο του, όχι στα γεγονότα της Αποστασίας, αλλά στη δολοφονία του Τζον Κένεντι.
Στο Μαϊάμι ο Ιωαννίδης είχε 24 άτομα προσωπικό, άλλους 24 συνεργαζόμενους, σχεδόν 2 εκατ. δολάρια προϋπολογισμό (τεράστιο ποσό για την εποχή) και διαχειριζόταν ένα απόρρητο πρόγραμμα ψυχολογικού πολέμου που αφορούσε την Κούβα. Μεταξύ άλλων, υποστήριζε και καθοδηγούσε με τους πράκτορές του μια οργάνωση Κουβανών φοιτητών που ονομαζόταν Directorio Revolucionario Estudiantil (Επαναστατικό Φοιτητικό Διευθυντήριο) και ανέπτυσσαν δράση κατά του Κάστρο. Πλήρωνε τους επικεφαλής με 25.000 δολάρια τον μήνα. Ο Οσβαλντ ήλθε σε επαφή με αυτούς τους φοιτητές λιγότερο από 4 μήνες πριν από τη δολοφονία του Κένεντι.
Ο Μόρλεϊ λέει στην «Κ» ότι πριν από την 1η Αυγούστου 1963 ο Οσβαλντ δεν είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με το ζήτημα της Κούβας. Μόλις ο Ιωαννίδης ανέλαβε επικεφαλής των επιχειρήσεων ψυχολογικού πολέμου στον σταθμό της CIA στο Μαϊάμι, ο Οσβαλντ πήγε στο Μαϊάμι και άρχισε να παριστάνει τον φίλο των Κουβανών φοιτητών που αντιστρατεύονταν τον Κάστρο και τους διαχειριζόταν ο Ιωαννίδης. Στη συνέχεια πηγαίνει στη Νέα Ορλεάνη και μοιράζει φυλλάδια υπέρ του Κάστρο. Κουβανοί αντιφρονούντες φοιτητές αντιπαρατίθενται μαζί του. Κατηγορείται για διατάραξη της κοινής ησυχίας, πηγαίνει στο δικαστήριο, μια κάμερα τον ακολουθεί στους δρόμους και συμμετέχει σε ραδιοφωνική εκπομπή όπου ο ίδιος μιλάει υπέρ του Κάστρο απέναντι σε έναν Κουβανό φοιτητή, που ήταν γιος δικαστή στην προ-Κάστρο Αβάνα του Μπατίστα.
«Ολα αυτά γίνονται τον πρώτο μήνα που ο Ιωαννίδης αναλαμβάνει τη διαχείριση της Επαναστατικής Ομάδας των Κουβανών φοιτητών κατά του Κάστρο στο Μαϊάμι», επισημαίνει ο Μόρλεϊ. «Ολα αυτά είναι σύμπτωση; Κάποιοι επιμένουν ότι ήταν σύμπτωση. Ομως, υπάρχει η πιθανότητα η CIA να οργάνωσε τα πάντα. Τι είπε ο Ιωαννίδης μετά τη δολοφονία; Τι κατέγραψε για την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων του και του Οσβαλντ; Πολλά χρήματα άλλαζαν χέρια. Η CIA κρατάει λογαριασμούς για τα χρήματα που χρησιμοποιεί και καταγράφει τα πάντα. Κι όμως, δεν κατέγραψε το εξής: ότι ο Οσβαλντ είχε επαφές με ανθρώπους του Ιωαννίδη και μετά σκότωσε τον πρόεδρο. Θα δούμε λοιπόν μήπως στα έγγραφα που παραμένουν μυστικά καταγράφεται κάποια επιχείρηση, η οποία ήταν προσεκτικά διαχωρισμένη σε διαφορετικά τμήματα».
Μήπως ο Οσβαλντ ήταν απλά ένας σατανικός τύπος που ξεγέλασε τη CIA; «Κάποιοι φίλοι μου πιστεύουν ακριβώς αυτό, αλλά για εμένα εκείνο που διαφαίνεται είναι ότι οργανώθηκε μια επιχείρηση με τέτοιον τρόπο ώστε στη συνέχεια να μπορεί να διαψευστεί με λογικά επιχειρήματα. Για τη CIA η απάντηση στο τι πραγματικά συνέβη είναι η επιλογή ανάμεσα στον καρκίνο και την καρδιακή προσβολή. Είναι η CIA τόσο ανίκανη ώστε δεν μπόρεσε να αποτρέψει τη δολοφονία του Κένεντι από έναν πρώην πεζοναύτη που παρακολουθούσε στενά ή ήταν η CIA εκείνη που οργάνωσε την επιχείρηση;». Ο Μόρλεϊ πιστεύει ότι ισχύει το δεύτερο, ότι η CIA οργάνωσε μια ψεύτικη διένεξη ανάμεσα στους Κουβανούς φοιτητές που έλεγχε και τον Οσβαλντ, για να χτιστεί το προφίλ του Οσβαλντ, που ήδη ήταν «σεσημασμένος φιλοσοβιετικός», ως οπαδός του Κάστρο. Προσθέτει ότι ο Ιωαννίδης εργαζόταν στο νότιο Μαϊάμι και ζούσε με την οικογένειά του σε ένα σπίτι κοντά στον σταθμό της CIA, αλλά η υπηρεσία διέθετε γι’ αυτόν δεύτερο σπίτι στη Νέα Ορλεάνη. Τα έγγραφα που αφορούν τις μετακινήσεις του Ιωαννίδη το 1963 μεταξύ Μαϊάμι και Νέας Ορλεάνης παραμένουν απόρρητα.
Ο Οσβαλντ δεν περιορίστηκε στο Μαϊάμι και τη Νέα Ορλεάνη. Ενάμισι μήνα πριν από τη δολοφονία του Κένεντι πήγε στην Πόλη του Μεξικού, επισκέφθηκε το κουβανικό προξενείο, αλλά και την πρεσβεία της Σοβιετικής Ενωσης. Και τίθεται το ερώτημα: ήταν ένας παρορμητικός κομμουνιστής που παράτησε γυναίκα και παιδιά στο Ντάλας για να ζήσει ως Λόρδος Μπάιρον της Κούβας ή πήγε καθοδηγούμενος για να χτίσει ακόμη καλύτερα το ψεύτικο κομμουνιστικό προφίλ του;
Στο Μεξικό
Στην Πόλη του Μεξικού τον παρακολουθούσε στενά ο σταθμός της CIA. «Υπήρχε ηλεκτρονική παρακολούθηση του κουβανικού προξενείου στην Πόλη του Μεξικού από τη CIA κι ακόμη μέχρι σήμερα πολλές λεπτομέρειες για το πώς γινόταν η παρακολούθηση παραμένουν μυστικές», λέει ο Μόρλεϊ. «Οι ΗΠΑ είχαν μεγάλο ενδιαφέρον για το κουβανικό προξενείο γιατί δεν ήθελαν οι υποστηρικτές της επανάστασης να πηγαίνουν στην Κούβα μέσω Μεξικού και μετά να επιστρέφουν στην Αμερική και να λένε τι καλά που είναι όλα στην Κούβα. Ηθελαν να τους εμποδίζουν να πηγαίνουν. Κι έτσι η CIA και το FBI παρακολουθούσαν στενά το κουβανικό προξενείο. Ο Οσβαλντ λοιπόν πήγε ακριβώς εκεί που παρακολουθούσε τα πάντα η CIA».
Ο επικεφαλής του σταθμού της CIA στο Νέο Μεξικό ήταν ο Γουόλτερ Σκοτ, που αμέσως έστειλε σήμα στα κεντρικά: «Ποιος είναι αυτός ο Οσβαλντ;». Το τηλεγράφημα πήγε απευθείας στον επικεφαλής του γραφείου αντικατασκοπείας της CIA, Τζέιμς Ανγκλετον. Το ίδιο τηλεγράφημα, με ημερομηνία 10 Οκτωβρίου 1963, λαμβάνεται και από τον Τομ Καραμεσίνη, τον κορυφαίο Ελληνοαμερικανό αξιωματούχο της CIA που ήταν ο πιο έμπιστος, το δεξί χέρι του διευθυντή της Υπηρεσίας, Ντικ Χελμς. Πολυπράγμων ο ομογενής Καραμεσίνης. Ας υπενθυμίσουμε εδώ ότι το 1967 ανέλαβε επικεφαλής των επιχειρήσεων της CIA για όλο τον κόσμο και ανάμεσα στα «παράσημα» που έλαβε είναι και οι ευθύνες που του αποδόθηκαν για το πραξικόπημα στην Αθήνα και το πραξικόπημα στη Χιλή. Το συμπέρασμα είναι ότι πολλά κορυφαία στελέχη της CIA γνωρίζουν τον Οσβαλντ! Από τη γεμάτη πράκτορες της CIA Πόλη του Μεξικού, ο Οσβαλντ επιστρέφει ανενόχλητος και κυκλοφορεί άνετα στο Ντάλας.
«Και η CIA τι κάνει; Τίποτα. Σε μένα όλο αυτό μοιάζει με επιχείρηση», λέει ο Μόρλεϊ. «Και το απόγευμα της δολοφονίας οι Κουβανοί φοιτητές τηλεφωνούν στον Ιωαννίδη και του λένε ότι γνωρίζουν τον δολοφόνο! Οτι έχουν έγγραφα γι’ αυτόν και ότι θέλουν να μιλήσουν δημόσια. Ο Ιωαννίδης τους λέει να περιμένουν μία ώρα και να μιλήσουν. Και έτσι έκαναν. Ετσι εμπεδώθηκε στην κοινή γνώμη ότι ο δολοφόνος ήταν ένας μαρξιστής, οπαδός του Κάστρο!»
Η ερμηνεία του Μόρλεϊ είναι πολύ ελκυστική, αλλά τον ρωτώ γιατί αποκλείει το ενδεχόμενο η δολοφονία του Κένεντι να ήταν μια μαύρη επιχείρηση των Σοβιετικών. Ο Οσβαλντ πήγε στη Μόσχα το 1959 και επέστρεψε στην Αμερική το 1962. Μήπως οι Ρώσοι «έστησαν τον Οσβαλντ»; Μήπως ο Οσβαλντ ήταν «διπλός» και ξεγέλασε τη CIA; «Κάνετε μια ερώτηση σκεπτόμενος ανάποδα, σαν να είστε στην αντικατασκοπεία. Ρωτάτε δηλαδή μήπως οι Σοβιετικοί “γύρισαν” έναν δικό μας και τον έστρεψαν εναντίον μας. Η απάντησή μου είναι, πρώτον ότι ο αρχηγός της αντικατασκοπείας της CIA, o Ανγκλετον, δεν έκανε ποτέ κάποια σχετική έρευνα. Ηταν μεγάλος αντικομμουνιστής. Θα μπορούσε να την κάνει. Εντάξει, ίσως δεν την έκανε γιατί μπορεί να ήταν ενοχλημένος που την πάτησε η υπηρεσία του. Πάντως, δεν την έκανε. Δεύτερον, όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ενωση το 1990 και πρώην πράκτορες της KGB άρχισαν να μιλάνε, κανένας δεν βγήκε να πει μια ιστορία όπως αυτή, ότι η KGB σκότωσε τον Κένεντι».
Ισως το πιο σημαντικό στοιχείο είναι ότι πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να συμπληρωθεί το παζλ μέσα στο οποίο κορυφαία στελέχη της CIA αποκαλύπτονται ότι γνώριζαν τη δράση και τις κινήσεις του Οσβαλντ πριν από τη δολοφονία του Κένεντι. Τα πρώτα στοιχεία για τον Ιωαννίδη αποκαλύφθηκαν το 1998, οκτώ χρόνια μετά τον θάνατό του. Σήμερα γνωρίζοντας όλα αυτά μπορούμε να σκεφτούμε ότι αμέσως μετά τη δολοφονία του Κένεντι κανένα από τα στελέχη που φαίνεται ότι γνώριζαν τον Οσβαλντ δεν έχασε τη θέση του, αλλά αντίθετα πήραν όλοι προαγωγές. Πώς γίνεται να μη φορτώθηκαν ευθύνες έστω για την αβλεψία τους και αντίθετα να επιβραβεύτηκαν;
Το 1978, έναν χρόνο πριν αφυπηρετήσει με το τιμητικό μετάλλιο της υπηρεσίας, ο Ιωαννίδης ορίστηκε από τη CIA ως σύνδεσμος με την Ειδική Επιτροπή της Βουλής των Αντιπροσώπων για την δολοφονία Κένεντι. Ο προφανής σκοπός ήταν να ελέγχει τη ροή των εγγράφων προς τους πολιτικούς κάποιος που η CIA μπορούσε να εμπιστευθεί. Ο Μόρλεϊ επισημαίνει πως «όταν ο Ιωαννίδης εμφανίστηκε στην επιτροπή και ρωτήθηκε μεταξύ άλλων «ποιος ήταν ο επικεφαλής που χειριζόταν τους Κουβανούς φοιτητές στο Μαϊάμι;» απάντησε ότι θα το κοιτάξει και θα απαντήσει σε επόμενη συνάντηση. Δεν απάντησε ποτέ».
Στην Αθήνα
Το 1964 ο Ιωαννίδης επιστρέφει στην Αθήνα, όπου παραμένει για δύο «γύρους» (δηλαδή για δύο διετίες). Ηταν ήδη στενός φίλος του Τζον Φατσέα, υπεύθυνου του σταθμού της CIA στην Αθήνα για τις ηλεκτρονικές παρακολουθήσεις και την εκπαίδευση των ΛΟΚ (έως το 1966). Ο Φατσέας ήταν ο σύνδεσμος της CIA με τις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες. Ο Ιωαννίδης ήταν επίσης φίλος του πράκτορα Τζορτζ Στίβενς, αλλά και του Στίβεν Μίλτον, πράκτορα και αργότερα υπεύθυνου επιχειρήσεων του σταθμού Αθηνών (1967-1968). Φατσέας και Στίβενς είχαν φιλική σχέση με τον μετέπειτα δικτάτορα Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος διατηρούσε επαφές με τις ξένες μυστικές υπηρεσίες από τα τέλη της δεκαετίας του ’40. Συνέβαλε και ο Τζορτζ Ιωαννίδης στο ελληνικό πραξικόπημα; «Δεν γνωρίζω αν ο Τζορτζ Ιωαννίδης είχε φιλική σχέση με τον Παπαδόπουλο, αλλά οι φίλοι του, Φατσέας, Στίβενς και Μίλτον είχαν άριστες σχέσεις με τον Παπαδόπουλο και άλλα στελέχη της χούντας».
Ο Ιωαννίδης δεν είχε περάσει απαρατήρητος στην Αθήνα του ’65. Στο βιβλίο του Αλέξη Παπαχελά «Ο βιασμός της Ελληνικής Δημοκρατίας» (Εστία) αναφέρεται ότι «ο Ιωαννίδης συνήθιζε να παρακολουθεί συχνά από τον εξώστη της Βουλής τις θυελλώδεις συζητήσεις και ψηφοφορίες. Μετά το τέλος τους κυκλοφορούσε στους διαδρόμους και συζητούσε με βουλευτές όλων των αποχρώσεων» (σελ. 186-187). Ο Μόρλεϊ μιλώντας στην «Κ» το λέει με τον δικό του τρόπο: «Ο Τζορτζ Ιωαννίδης λάδωνε μέλη του Κοινοβουλίου για να ρίξει τον Παπανδρέου. Ανησυχούσε ήδη από το 1964 για την ανάληψη της εξουσίας από την Ενωση Κέντρου και για τις κινήσεις της Αριστεράς στην Ελλάδα». Εκείνες τις καλοκαιρινές μέρες του ’65 κανείς δεν μπορούσε να υποψιαστεί πως ό,τι κι αν έκανε στην Αθήνα ήταν «παιχνιδάκι» σε σχέση με όσα μπορεί να έκανε δυο χρόνια πριν στο Μαϊάμι, που ακόμη και σήμερα, πρώτα με παρέμβαση Τραμπ και πρόσφατα με παρέμβαση Μπάιντεν, παραμένουν άκρως απόρρητα.