Ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν τα κατάφερε. Θα ηγείται της χώρας του τα επόμενα πέντε χρόνια, και ξεκινάει την καινούρια θητεία του τη χρονιά ακριβώς που ο ίδιος ήθελε, δηλαδή έναν αιώνα μετά τη δημιουργία της Τουρκικής Δημοκρατίας.
Η πολιτική του επιτυχία είναι αδιαμφισβήτητη. Όχι μόνο δεν χάνει σε εκλογές, αλλά αντέχει ακόμα και όταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι συσπειρώνονται για να τον εκθρονίσουν. Αν ένα πολιτικό πρόσωπο διαφορετικό από τον Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου μπορούσε να τον κερδίσει, παραμένει μια ερώτηση υποθετική χωρίς πλέον ιδιαίτερη σημασία.
Ο Ερντογάν διαχειρίστηκε την τραγωδία των σεισμών αποτελεσματικά. Πάντα, μια κυβέρνηση έχει τη δυνατότητα να αντιμετωπίζει φυσικές καταστροφές – ακόμα και αυτού του μεγέθους – προσφέροντας χειροπιαστά ανταλλάγματα, ενώ η αντιπολίτευση καταφεύγει στην άσκηση κριτικής και τις θεωρητικές υποσχέσεις για το μέλλον. Ο Τούρκος πρόεδρος το γνώριζε πολύ καλά, και προσέφερε οικονομική υποστήριξη στους σεισμόπληκτους.
Επίσης, συνέδεσε την ψήφο πολλών Κούρδων προς τον Κιλιτσντάρογλου με ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό επιχείρημα περί ενδεχόμενης ήπιας γραμμής του τελευταίου στο κουρδικό ζήτημα. Έτσι, παρότρυνε αρκετούς αναποφάσιστους πολίτες να τον ψηφίσουν ξανά, ώστε ο πρόεδρος τους να έχει ξεκάθαρη, στιβαρή πολιτική στο θέμα αυτό.
Το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών ήταν λίγο-πολύ αναμενόμενο. Ύστερα από τη νίκη του Ερντογάν στον πρώτο γύρο αλλά και την επικράτηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στις βουλευτικές εκλογές, ο Τούρκος πρόεδρος έπαιξε το χαρτί της πολιτικής σταθερότητας και δικαιώθηκε. Η επόμενη μέρα, όμως, είναι δύσκολη.
Η τουρκική κοινωνία είναι πολωμένη και αποστολή του Ερντογάν είναι να αντιμετωπίσει τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της χώρας του. Η ανάλυση της γεωγραφίας της ψήφου δείχνει πως υπάρχουν περιοχές όπου ο σημερινός πρόεδρος είναι εξαιρετικά δημοφιλής και άλλες όπου οι πολιτικές του προκαλούν απογοήτευση – αν όχι οργή.
Παράλληλα, τα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας, ιδίως την επαύριο των σεισμών, γιγαντώνονται. Ο Ερντογάν ακολουθεί το δικό του δρόμο για την τόνωση της ανάπτυξης, και αγνοεί τις παραδοσιακές συμβουλές των ειδικών για τη μείωση του πληθωρισμού.
Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η επανεκλογή Ερντογάν εγγυάται μεν μια συνέχεια στις αμερικανοτουρκικές σχέσεις χωρίς εσωτερικές πολιτικές περιπέτειες, αλλά η συνέχεια αυτή δεν συμβαδίζει απολύτως με τα αμερικανικά συμφέροντα.
Η Τουρκία θα ακολουθήσει την ίδια ρότα στην εξωτερική της πολιτική τα επόμενα χρόνια, και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένος σύμμαχος. Για την Ουάσιγκτον αυτό αποτελεί μεγάλο πρόβλημα, καθώς δεν θα μπορεί να βασίζεται στην Άγκυρα – στο βαθμό τουλάχιστον που επιθυμεί – για την απομόνωση της Ρωσίας στη διεθνή σφαίρα και τον περιορισμό της ισχύος της Κίνας.
Μέσα στο πλαίσιο αυτό, η Ελλάδα καλείται να διαχειριστεί τις σχέσεις της με την Τουρκία σε ένα επικίνδυνο περιβάλλον. Η Τουρκία δεν αλλάζει. Αυτό, όμως, που αλλάζει είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Ηνωμένες Πολιτείες βλέπουν τους αξιόπιστους συμμάχους τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Στην κατηγορία των αξιόπιστων αυτών συμμάχων δεν ανήκει μόνο η Ελλάδα αλλά και η Κυπριακή Δημοκρατία, παρόλο που δεν αποτελεί κράτος μέλος του ΝΑΤΟ. Ενώ, λοιπόν, δεν περιμένουμε μια διαφορετική τουρκική πολιτική στα ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό, ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας, ώστε οι άριστες σχέσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας με την Ουάσιγκτον να οδηγήσουν την υπερδύναμη στην οριστική εγκατάλειψη της πολιτικής των ίσων αποστάσεων.
*Ο Δρ. Γιώργος Ν. Τζογόπουλος είναι Senior Fellow στο ΕΛΙΑΜΕΠ και το Κέντρο Μπέγκιν Σαντάτ του Ισραήλ και λέκτορας διεθνών σχέσεων στο Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο (Cife). Την τρέχουσα περίοδο διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Luiss της Ρώμης.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr