Ο εντοπισμός τεσσάρων ανήλικων αδερφιών στη ζούγκλα του Αμαζονίου της Κολομβίας, το περασμένο σαββατοκύριακο, μεταδόθηκε με πηχυαίους τίτλους σε όλο τον κόσμο που μιλούσαν για «θαύμα».
Δεν ήταν θαύμα, επιμένει η Ρακέλ Αντόκε, ιδιοκτήτρια ενός οίκου τελετουργιών και αδερφή της προγιαγιάς των παιδιών. Η ίδια επαναλάμβανε την ακλόνητη πίστη της πως τα παιδιά θα εντοπίζονταν ζωντανά, επικαλούμενη την αυτάρκεια, την οξυδέρκεια, τη σωματική αντοχή που προκύπτουν από την κουλτούρα των αυτοχθόνων πληθυσμών.
Ακόμη και πριν ξεκινήσουν το δημοτικό, τα παιδιά της περιοχής συνοδεύουν τους γονείς τους και τους μεγαλύτερους συγγενείς σε διάφορες δραστηριότητες, από το ψάρεμα και τις καλλιέργειες, μέχρι το κυνήγι, την περιπλάνηση στα ποτάμια και τη συλλογή μελιού και άγριων φρούτων. Με τον τρόπο αυτόν, τα παιδιά από πολύ μικρά γίνονται μύστες των πρακτικών γνώσεων τις οποίες ο δυτικός κόσμος θαυμάζει σε ντοκιμαντέρ και σε ριάλιτι επιβίωσης ως ικανότητες εξωτικές και αδιανόητες.
Συγκεκριμένα, τα παιδιά των γηγενών πληθυσμών μαθαίνουν από πολύ μικρή ηλικία να ανοίγουν μονοπάτια σε περιβάλλοντα πυκνής βλάστησης, πώς να ξεχωρίζουν τα βρώσιμα φρούτα από τα μη εδώδιμα, πού να βρίσκουν πόσιμο νερό, πού είναι χρήσιμο το κάθε φυτό και πού φύεται, πώς να φτιάχνουν καταφύγια βροχής και να στήνουν παγίδες για ζώα, πώς να κατασκευάζουν εργαλεία και όπλα, όπως κουπιά και τσεκούρια, από φυσικά υλικά. Μπορούν να αναγνωρίζουν ίχνη και μυρωδιές άγριων ζώων, ώστε να μπορούν να αποφεύγουν θηρευτές όπως τζάγκουαρ και φίδια. Ξέρουν να προσανατολίζονται στην πυκνή βλάστηση της ζούγκλας ακολουθώντας τη θέση του ήλιου στον ουρανό.
Μάλιστα, σύμφωνα με τους ειδικούς, η συνέχεια των αντικειμένων και των αποτυπωμάτων τους κατά μήκος του ποταμού Απαπόρις υποδεικνύουν ότι ενδεχομένως ήταν σκόπιμη και τα παιδιά επεδίωκαν να βρεθούν.
Ολη αυτή η γνώση, σε συνδυασμό με τους μύθους και τους θρύλους που μάθαιναν από γονείς και παππούδες, που παρουσίαζαν τα ζώα ως πλάσματα με αισθήσεις, συναισθήματα και μεταξύ τους αλληλεγγύη, προσέφεραν στα τέσσερα αδέρφια μια ανεκτίμητη βοήθεια για την επιβίωσή τους στη ζούγκλα.
Για τις οικογένειες των αυτοχθόνων, δε, οι μεγαλύτερες αδερφές θεωρείται πως μπορούν να λειτουργήσουν και ως άλλες μανάδες για τα μικρότερα αδέρφια τους. Εκεί οφείλεται και η «θαυματουργή» φροντίδα της 11 μηνών Κριστίν από τη 13χρονη αδερφή της, Λέσλι, η οποία στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας την είχε αγκαλιά και ήξερε πώς και τι να την ταΐσει.
Ετσι, για την 13χρονη Λέσλι, τον εννιάχρονο Σολέινι, τον τετράχρονο Τιέν Νοριέλ και την ενός έτους Κριστίν, μέλη της φυλής Ουιτότο, η σχέση τους με τη φύση μέσα στο εξαιρετικά εχθρικό περιβάλλον -όπου αναζητούν τη λεία τους ιαγουάροι, πούμα, ερπετά και άλλα αρπακτικά και υπό την απειλή εντόμων και της έλλειψης πόσιμου νερού- ήταν αυτή που κυριάρχησε στη μάχη αυτή επιβίωσης.
Η ξεχωριστή αυτή γνώση που αναπτύσσεται εδώ και χιλιετίες μεταξύ των αυτοχθόνων και αποτελεί πια μέρος του εθνοτικού τους DNA βοήθησε τους ανθρώπους, όχι μόνο να προσαρμοστούν στη ζωή στην άγρια φύση, αλλά και να διαμορφώσουν ενεργά τα εδάφη τους.
Πηγή: The Conversation
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr