ΟTζον Γκούντιναφ, ο επιστήμονας που μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ Χημείας 2019 για τον ρόλο του στην ανάπτυξη της μπαταρίας λιθίου, πέθανε την Κυριακή σε ηλικία 100 ετών.
Ο Γκούντιναφ μετά από συστηματική έρευνα στις αρχές της δεκαετίας του 1980 έδωσε το υλικό του θετικού ηλεκτροδίου που κατέστησε τις μπαταρίες λιθίου εμπορικά εφικτές και βιώσιμες.
Οι μπαταρίες λιθίου χρησιμοποιούνται παγκοσμίως για να παρέχουν ενέργεια σε φορητές ηλεκτρονικές συσκευές ενώ έχουν επιτρέψει την δημιουργία ηλεκτρικών αυτοκινήτων και την αποθήκευση ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές.
Ο επιστήμονας δεν απέκτησε πνευματικά δικαιώματα για την ερευνητική του εργασία, έχοντας μόνο τον μισθό του από τα πανεπιστήμια στα όποια εργάστηκε, το Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης, την Οξφόρδη και το Πανεπιστήμιο του Τέξας. Όπως αναφέρουν οι NYT «μοιραζόταν τις πατέντες με τους συναδέλφους του και δώριζε τις υποτροφίες που προέρχονταν από τα βραβεία του για έρευνα και χρηματοδότηση φοιτητών».
Ουσιαστικά, την έρευνα για τις μπαταρίες λιθίου ξεκίνησε ο καθηγητής Σταν Γουίτινγχαμ στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Το έργο του όμως σταμάτησε όταν η Exxon εταιρεία μείωσε τις ερευνητικές δραστηριότητές της στις αρχές της δεκαετίας του 1980.
Έως τότε, ο Γκούντιναφ, ο οποίος μετακόμισε από τις ΗΠΑ για να γίνει καθηγητής χημείας στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε αναλάβει να βελτιώσει το έργο του συναδέλφου του, Στάνλεϊ Γουίτινγχαμ, για την αποδοτικότητα των μπαταριών, εισάγοντας νέα υλικά για τα ηλεκτρόδια.
Οι εργασίες συνεχίστηκαν από τον καθηγητή Ακίρο Γιοσίνο και τους συνεργάτες του στην Ιαπωνική χημική εταιρεία Asahi Kasei, η οποία ανέπτυξε την πρώτη εμπορικά βιώσιμη μπαταρία ιόντων λιθίου το 1985. Η Sony την κυκλοφόρησε στην αγορά το 1991.
O καθηγητής εργαζόταν ακόμα και μετά τα 90 του χρόνια, με στόχο, όπως έλεγε να εφεύρει μια υπερ-μπαταρία. Όπως έλεγε ο ίδιος, η μπαταρία θα μπορούσε να αποθηκεύσει και να μεταφέρει αιολική, ηλιακή και πυρηνική ενέργεια φέρνοντας επανάσταση στην ηλεκτροκίνηση.
Σε συνέντευξή του με τους New York Times, το 2017, ο επιστήμονας αποκάλυψε ότι θεωρούνταν καθυστερημένος μαθητής στα τοπικά δημοτικά σχολεία. Ως έφηβος στο Groton School στη Μασαχουσέτη, έκανε προσαρμογές για να αντιμετωπίσει την δυσλεξία του.
«Την ξεπέρασα κατά μία έννοια. Μπορούσα να διαβάζω μηχανικά. Και κάλυψα τις αδυναμίες μου αποφεύγοντας τα αγγλικά και την ιστορία και επικεντρώνοντας στα μαθηματικά και τις γλώσσες – έξι χρόνια λατινικά και τέσσερα χρόνια ελληνικά».
Αποφοίτησε από την πρώτη τάξη του το 1940 και έλαβε υποτροφία για το Γέιλ, όπου ειδικεύτηκε στα μαθηματικά, έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και άλλες δουλειές για να πληρώνει τις σπουδές του. .
Μετά τον πόλεμο, έλαβε κρατική υποτροφία για να σπουδάσει φυσική στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα το 1951 και διδακτορικό δίπλωμα ένα χρόνο αργότερα. Αφού εργάστηκε για λίγο στην Westinghouse, ξεκίνησε την καριέρα του στο M.I.T.
Με πληροφορίες από New York Times