Πραγματικά ιστορικά μνημεία είναι πολλές από τις δημοτικές πισίνες της γαλλικής πρωτεύουσας, όπως αυτή των Μπιτ-ο-Κάιγ με την εντυπωσιακή αψιδωτή οροφή, που θυμίζει περισσότερο καθεδρικό ναό.
Πολλές από αυτές χρονολογούνται από τις ημέρες της κυριαρχίας του αρχιτεκτονικού ρυθμού του αρ ντεκό τη δεκαετία του 1930. Η πισίνα των Ναυάρχων (Piscine des Amiraux) κατασκευάστηκε το 1930 στο εργατικό τότε βόρειο Παρίσι. Είναι μακρόστενη, ενώ οι τοίχοι της είναι καλυμμένοι με λευκό πλακάκι. Αν σηκώσετε τα μάτια θα δείτε παράθυρο οροφής, πλαισιωμένο από δύο ορόφους μπαλκόνια, όπου βρίσκονται οι καμπίνες αλλαγής και το αεικίνητο προσωπικό εξυπηρέτησης των δημοτών – κολυμβητών.
Ακόμη και οι πιο σύγχρονες πισίνες του Παρισιού περιέχουν πινελιές καλαισθησίας, απούσες από τις συνήθως αυστηρά χρηστικές πισίνες της βόρειας Αμερικής. Οι περισσότεροι τέτοιοι χώροι στο Παρίσι διαθέτουν μεγάλα παράθυρα, επιτρέποντας στο φυσικό φως να κυριαρχεί. Πολλές συνορεύουν με πλούσιους κήπους. Στην πισίνα Ζαν Τρις, άνθη πασχαλιάς πέφτουν στο νερό, δημιουργώντας σπάνιας ομορφιάς χρωματική αντίθεση με τον επίχρυσο τρούλο του γειτονικού Πανθέου.
Οι κανόνες στις πισίνες της γαλλικής πρωτεύουσας είναι απλοί: όχι παπούτσια στα αποδυτήρια, υποχρεωτική χρήση σκούφου και όχι μακριές βερμούδες. Εντύπωση προκαλούν στους Αμερικανούς επισκέπτες τα μεικτά ντους, παρότι οι λουόμενοι διατηρούν υποχρεωτικά τα μαγιό τους.
Το Παρίσι υιοθέτησε τα μεικτά ντους στις πισίνες το 2016, προκειμένου να περιοριστεί το κόστος λειτουργίας. Η δημαρχία επεδίωκε επίσης με τον τρόπο αυτό να εδραιώσει τις προοδευτικές περγαμηνές της στο θέμα του φύλου, όπως εξηγεί ο Φρανκ Γκιγί, πρώην πρωταθλητής του πεντάθλου και σημερινός αντιδήμαρχος αρμόδιος για τις 50 πισίνες του δήμου της πρωτεύουσας. Η μεταρρύθμιση, όμως, δημιούργησε περισσότερα προβλήματα από όσα έλυσε –συμπεριλαμβανομένων και ανδρών επιδειξιών, που εκμεταλλεύθηκαν την πρωτοβουλία–, με τον δήμο να έχει ήδη αρχίσει τον διαχωρισμό των φύλων στα ντους.
Στον ίδιο διάδρομο, κολυμβητές που προπονούνται, αργοί αλλά αποτελεσματικοί ελεύθερου στυλ και οι «αισθησιακοί», που έπειτα από μερικές απλωτές επιπλέουν.
Η συγγραφέας Κολόμπ Σνεκ και η εικαστικός αδελφή της, Μαρίν, επισκέφθηκαν τις 50 πισίνες στο Παρίσι και εξέδωσαν οδηγό με τίτλο «Το Παρίσι κολυμπώντας». Η Κολόμπ θεωρεί ότι οι δημόσιες πισίνες αποτελούν τα μοναδικά σημεία αληθινής ταξικής προσέγγισης, απαλλαγμένα από σεξουαλική, έμφυλη και κοινωνική ένταση. Τα κοινά ντους ενισχύουν το κοινοβιακό αυτό ιδεώδες, σημειώνει η Κολόμπ.
«Είμαστε μόνο σώματα στο νερό, άνδρες και γυναίκες. Δεν μας νοιάζει. Πρέπει να είμαστε όλοι μαζί. Δεν κολυμπάμε για να παραμείνουμε αδύνατες», λέει η κ. Σνεκ. Η συγγραφέας αδυνατεί, όμως, να ερμηνεύσει γιατί ακόμη και οι πιο κοκέτες και οι πιο καλοβαλμένοι Παριζιάνοι παύουν να τηρούν το αυστηρό ενδυματολογικό πρωτόκολλο και τους άκαμπτους κανόνες ευγένειας όταν επισκέπτονται την πισίνα.
Οαση ελευθεριότητας
Για μια χώρα που φημίζεται για τη γραφειοκρατία της, η γαλλική πισίνα αποτελεί όαση ελευθεριότητας. Ενα τυπικό πρωινό σε δημοτική πισίνα συγκεντρώνει στον ίδιο διάδρομο κολυμβητές σε πρόγραμμα προπόνησης, αργούς αλλά αποτελεσματικούς κολυμβητές ελεύθερου και τους λεγόμενους «αισθησιακούς», όσους κάνουν μερικές απλωτές, για να αφαιρεθούν επιπλέοντας στην επιφάνεια του νερού.
Οι πισίνες οφείλουν να αφιερώνουν διαδρόμους για γρήγορους, αργούς και αρχάριους, πράγμα που δεν τηρείται. «Πάω σπάνια στις δημοτικές πισίνες, είναι αδύνατο να κολυμπήσεις», λέει ο πρωταθλητής Αρτούρ Ζερμέν, γιος της δημάρχου Αν Ινταλγκό, που κολύμπησε το μήκος του Σηκουάνα σε 49 ημέρες το 2021.
