Τις άμεσες και συγκλονιστικές συνέπειες στους Ευρωπαίους πολίτες από την αποχώρηση της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση καταγράφει έρευνα του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, καταγράφοντας προσωπικές ιστορίες που καταδεικνύουν πόσο τραγική ήταν η απόφαση του 51,9% όσων ψήφισαν το 2016.
Στην έρευνα που δημοσιεύει στην επιστημονική ιστοσελίδα The Conversation η ομάδα με επικεφαλής τον καθηγητή Νάντο Σιγκόνα του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, παρατίθενται λίαν ενδιαφέρουσες περιπτώσεις καθημερινών ανθρώπων, κατοίκων του Ηνωμένου Βασιλείου αλλά με διαβατήριο άλλων κρατών της Ε.Ε. που υπέστησαν δραματικές συνέπειες από το Brexit.
Πρώτη περίπτωση οι Νικόλ και Χέμο, που έχουν δύο παιδιά και αποχώρησαν από τη Βρετανία για την Ολλανδία. Η Νικόλ, που είναι Γερμανίδα, δήλωσε λίγο πριν τη μετακόμισή τους ότι «το να φύγεις μοιάζει με κηδεία, γιατί δεν συνειδητοποιείς τι πρόκειται να συμβεί μέχρι να είναι πια πολύ αργά, επειδή είσαι τόσο απασχολημένος με το να κάνεις πράγματα εκ των προτέρων, να προετοιμαστείς γι’ αυτό. Μετά, μόλις συμβεί, συνειδητοποιείς μόνο εβδομάδες αργότερα τι κάνεις, τι σου λείπει. Νιώθεις χαμένος».
Το δύσκολο ήταν η απόφαση για το πού θα μετακομίσουν αφού τα χρόνια που ζούσε το ζευγάρι στη Βρετανία, Γερμανίδα η Νικόλ και Ολλανδός ο Χέμο, σήμαιναν ότι τα παιδιά τους είχαν γεννηθεί εκεί και ήταν Βρετανοί πολίτες.
Δεν αποτελούν την εξαίρεση, τονίζει το άρθρο του κ. Σιγκόνα που βασίζεται στην έρευνα: «Η οικογένεια της Νικόλ, όπως και χιλιάδες στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε ενσαρκώσει τη φιλοδοξία της ΕΕ για μια πανευρωπαϊκή ιθαγένεια, μετακομίζοντας σε άλλες χώρες-μέλη και με κοινή εγκατάσταση σε ένα άλλο. Αυτές οι οικογένειες έπρεπε να συμβιβαστούν με το τι σήμαινε για αυτές και το μέλλον τους η απόφαση του Ηνωμένου Βασιλείου το 2016 να αποχωρήσει από την ΕΕ. Αλλά η αποχώρηση σπάνια ήταν απλή. Οι τροχιές εξόδου απέχουν πολύ από το να είναι γραμμικές. Συχνά απαιτούν πολλές προσαρμογές με βάση τη διαμόρφωση της κάθε οικογένειας».
Αλλοι πήγαν απλώς στη χώρα καταγωγής τους. Αλλοι πήγαν εκεί όπου η δουλειά τους πρόσταζε, όπως η πορεία που ακολούθησαν μεγάλες εταιρείας σε διάφορους τομείς. Αλλοι επέλεξαν την πατρίδα του ή της συζύγου. Αλλοι μετακόμισαν τμηματικά, με κάποιον γονιό να φεύγει πρώτος και τον ή τη σύζυγο με τα παιδιά να ακολουθούν. Αλλοι πάλι προτίμησαν μια τρίτη χώρα, συχνά από απελπισία, μη βρίσκοντας ευκαιρίες μετεγκατάστασης αλλού. Κάποιοι επίσης επέλεξαν να πάρουν βρετανικό διαβατήριο εφόσον πληρούσαν τις υποχρεώσεις – μεταξύ των οποίων και κάποιοι Ελληνες.
Τίποτε από αυτά δεν ήταν εύκολο. Οι δυσκολίες και ο πόνος του αποχωρισμού μόνο και μόνο επειδή 17 εκατ. Βρετανοί αποφάσισαν την απόσυρση από την Ε.Ε. ήταν τόσο άδικοι όσο και ανυπόφοροι.
Υπάρχουν και περιπτώσεις ακόμη και διάλυσης οικογενειών λόγω Brexit.
Η Μαρία, μια Γαλλίδα μητέρα, είπε πώς το διαζύγιο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ε.Ε. ήταν ο λόγος που κατέληξε να χωρίσει και η ίδια από τον Βρετανό σύζυγό της. Οταν συνέβη το Brexit, η Μαρία ήθελε να μιλήσει για τις συνέπειές του με τον σύζυγό της, αλλά εκείνος δεν ενδιαφέρθηκε. Τότε άρχισε να σκέφτεται να αγοράσει ένα μέρος στη Γαλλία όπου θα μπορούσε να αισθάνεται σαν στο σπίτι της, όπου θα μπορούσε να νιώθει ασφαλής. Καθώς ένιωθε ότι δεν την υποστήριζαν και την είχαν απορρίψει, τελικά αποφάσισε να επιστρέψει μόνη της στη Γαλλία και χώρισε με τον σύζυγό της.
Ηλπιζε ότι τα ενήλικα παιδιά της θα ήθελαν να την ακολουθήσουν κάποια στιγμή στο μέλλον, αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο: «Αυτό είναι για μένα το πραγματικό κόστος του Brexit. Αυτό είναι το μεγαλύτερο τίμημα: Να με αναγκάσουν να μη ζω στην ίδια χώρα με τα παιδιά μου και ενδεχομένως να μην ζω στην ίδια χώρα με τα μελλοντικά εγγόνια μου, αν εγκατασταθούν στο Ηνωμένο Βασίλειο, κάτι που φαίνεται αρκετά πιθανό».
Επιπλέον, χιλιάδες Βρετανοί γεννημένοι στην Ε.Ε. που συχνά ζούσαν στο Ηνωμένο Βασίλειο για χρόνια δεν ένιωθαν πλέον ευπρόσδεκτοι. Πολλοί από αυτούς τελικά έφυγαν.
Οπως είπε η Ολγα, μια Πολωνή με δύο παιδιά στο Ηνωμένο Βασίλειο: «Την ημέρα των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, ο σύζυγός μου και εγώ κοιτάξαμε από το παράθυρο και συνειδητοποιήσαμε ότι τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς είχαν ψηφίσει εναντίον μας. Έτσι, παρόλο που είχαμε ένα σπίτι στο Ηνωμένο Βασίλειο, τι άλλο, έχοντας μια υπέροχη δουλειά, σε έξι μήνες αποφασίσαμε να φύγουμε».
Για πολλούς από αυτούς τους ανθρώπους, το Brexit ήταν ένα σεισμικό γεγονός και οι μετασεισμοί του εξακολουθούν να γίνονται αισθητοί ύστερα από χρόνια, αλλά οι φωνές τους δεν έχουν ακουστεί σχεδόν καθόλου στη δημόσια συζήτηση για το Brexit, συμπεραίνει η επιστημονική ομάδα του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ.
Πηγή: The Conversation