O Γιόσι Σνάιντερ έκανε κολλάζ με τις φωτογραφίες των συγγενών του που αγνοούνται. Εξι στο σύνολο, μεταξύ των οποίων η θεία του, γυναίκα με σοβαρά προβλήματα υγείας, και τα δύο ανήψια του, το ένα τεσσάρων ετών και το άλλο 9 μηνών.
Βρίσκονταν όλοι τους στο Κιμπούτς Νιρόζ, όταν οι μαχητές της Χαμάς εισέβαλαν το Σάββατο το πρωί. Ο Γιόσι, ο μόνος που βρισκόταν στο Τελ Αβίβ, προσπαθεί από τότε απεγνωσμένα να τους εντοπίσει και να μάθει την τύχη τους. Δεν ειναι ο μοναδικός. Περισσότεροι απο 100 εκτιμάται από την ισραηλινή πλευρά πώς ειναι οι όμηροι που έχουν πέσει στα χέρια της Χαμάς.
Ο Γιόσι ξεκίνησε να μπαίνει απευθείας στα γκρουπ που έχουν δημιουργηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέσω των οποίων διακινούνται φωτογραφίες και βίντεο από τη φονινή επίθεση των ενόπλων της Χαμάς. Μπήκε ακόμα και σε μια διαδικτυακή ομάδα που έχει φτιάξει η ίδια η Χαμάς. «Είδα φωτογραφίες και βίντεο που τους απαγάγουν», είπε μιλώντας στην «Καθημερινή».
Μου έστειλαν τη φωτογραφία
«Σήμερα, μου έστειλαν τη φωτογραφία του συζύγου της ξαδέλφης μου». Η φωτογραφία απεικονίζει μια ομάδα να σπρώχνει έναν άνδρα, με ματωμένα χέρια και κεφάλι. Ο Γιόσι υποστηρίζει πως είναι ο συγγενής του.
«Δεν πάω στο κέντρο αγνοουμένων. Ξέρω πού ειναι οι δικοί μου. Στα χέρια της Χαμάς», ειπε προσθέτοντας πως καθε μέρα που περνάει χάνει την ελπίδα του να του ξαναδεί ζωντανούς. «Η θεία μου έχει Πάρκινσον και άλλα προβλήματα υγείας. Πως θα αντέξει χωρίς τα φάρμακα της; Τα μικρά παιδιά πως θα είναι χωρίς τροφή, χωρίς πάνες; Δεν περιμένω τίποτε. Αυτό που ζούμε είναι τραγικό».
Οι υπολοιποι κάτοικοι του κιμπούτς που επιβίωσαν δεν γνωρίζουν τίποτα για τους δικούς του. Η περιοχή εξάλλου έχει εκκενωθεί και οι κάτοικοι έχουν διασκορπιστεί σε διάφορα σημεία.
Αυτό που συνεχίζει να διερωτάται ο Γιόσι είναι πως συνέβη αυτο. «Είναι το μεγάλο ερώτημα». Όπως περιέγραψε, οι κάτοικοι γνώριζαν ότι η Χαμάς μπορεί να απήγαγε στρατιώτες και πάλι έναν ή δύο κατά καιρούς, αλλά κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί μια επίθεση τέτοιας κλίμακας.
Το μόνο που μπορεί να κάνει ο Γιόσι πλέον είμαι να δημοσιοποιεί το ζήτημα των ομήρων και αγνοουμένων. Μαζί με συγγενείς άλλων έχουν δημιουργήσει ομάδες όπου δημοσιεύουν εικόνες και φωτογραφίες και επικοινωνούν μεταξύ τους.
Πρόσφατα εθελοντές ανακάλυψαν 100 νεκρούς μετά την επίθεση των ενόπλων της Χαμάς στο χωριό
Στην ομάδα αυτή, ανακοίνωσε ότι αναζητά τους συγγενείς του και ο Αχέλ Μπεζοράι. Η οικογένεια του ζει στο κιμπούτς Μπέρι, το οποίο χτυπήθηκε σκληρά. Πρόσφατα εθελοντές ανακάλυψαν 100 νεκρούς μετά την επίθεση των ενόπλων της Χαμάς στο χωριό ενώ κάποιες από τος φωτογραφίες που αναρτούν χρήστες στα social media δείχνουν ενα λουτρό αίματος.
Ο 89χρονος πατέρας του και η μεσαία του αδελφή κατάφεραν έπειτα από πολλές ώρες στο καταφύγιο να σωθούν. Το ίδιο δεν συνέβη με τη μικρή του αδελφή, τον σύζυγο και τα δύο παιδιά τους. «Είχαμε επικοινωνία όσο βρίσκονταν στο καταφύγιο. Μετά η επαφή διεκόπη». Γείτονες που κατάφερε να εντοπίσει του είπαν πως η Χαμάς έβαλε φωτιά στο σπίτι και ανάγκασε το ζευγάρι και τα παιδιά να βγουν από το καταφύγιο. «Κάποιος μου είπε ότι τους είδε να περνάνε αιχμάλωτοι».
Οπως ο Γίοσι, έτσι και ο ίδιος μπηκε στη διαδικασία να αναζητήσει βίντεο και φωτογραφίες των συγγενών του, αλλά δεν τους εντόπισε. «Το υλικό που είδα είναι τρομακτικό».
Ο άνδρας προσπαθεί να κρατήσει την ψυχραιμία του. «Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι πια. Δεν έχω κανέναν έλεγχο της κατάστασης».
Κάτοικοι των κιμπούτς που επέζησαν περιγράφουν στιγμές φρίκης. Τα κιμπούτς, κοντά στη λωρίδα της Γάζας, εκκενώθηκαν, και πολλοί κάτοικοι έχουν μεταφερθεί σε διάφορα σημεία στο Τελ Αβίβ.
Περιμέναμε να πεθάνουμε
Στην πόλη Ραματγκάν, 10 λεπτά έξω από το Τελ Αβίβ, οικογένειες μπαίνουν στην αυλή ενός μεγάλου ξενοδοχείου κουβαλώντας ρούχα, φαγητό και νερό σε σακούλες. Είναι όλοι κάτοικοι περιοχών που χτυπήθηκαν από την επίθεση της Χαμάς και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους.
Η Ναταλία δεν μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά της όσο εξιστορεί τι συνέβη στη Σντερότ, μια πόλη περίπου 30.000 κατοίκων μόλις 2 μίλια από τη Λωρίδα της Γάζας. «Το Σάββατο στις 6.30 το πρωί ακούστηκαν σειρήνες. Πολλές. Εδώ που ζούμε είμαστε συνηθισμένοι. Επί 22 χρόνια, κάθε δύο μήνες ακούμε σειρήνες. Αυτή τη φορά όμως ήταν διαφορετικό, ήταν τρομακτικό». Οπως περιέγραψε, τρομοκράτες εισέβαλαν στην πόλη και σκότωναν όποιον έβλεπαν να περπατάει στον δρόμο. Η ίδια μαζί με τον σύντροφό της έμειναν επί οκτώ ώρες σε ένα μικρό δωμάτιο. «Κάθεσαι και περιμένεις. Ανοίγεις την πόρτα σου και σκέφτεσαι το χειρότερο σενάριο». Η νεαρή γυναίκα κατάλαβε γρήγορα πως κάτι πολύ σοβαρό και διαφορετικό συνέβαινε. «Ξέρω πώς ακούγεται ακριβώς κάθε ρουκέτα. Τώρα άκουγα όμως πυροβολισμούς. Ημουν στον στρατό. Ξέρω τι σημαίνει αυτό. Καθόμασταν και περιμέναμε να πεθάνουμε». Οταν κατάφερε να γλιτώσει, μεταφέρθηκε στο ξενοδοχείο.
Εθελοντές από τις γύρω περιοχές έσπευσαν αμέσως στο ξενοδοχείο προσφέροντας φαγητό, απασχόληση για τα μικρά παιδιά και ψυχολογική υποστήριξη. Η Σίρα Ρότεμ, μία εκ των εθελοντριών, προσπαθεί να μένει μαζί τους περισσότερες ώρες. «Εχασαν τα σπίτια τους, την ασφάλειά τους και χρειάζονται βοήθεια. Είναι φοβισμένοι, θλιμμένοι, αλλά πολύ δυνατοί».
«Εδώ είναι θλιβερή η κατάσταση. Πολλά δάκρυα. Κύματα ανθρώπων που έρχονται και κλαίνε γι’ αυτό που συνέβη», δηλώνει στην «Κ» η Ρόμι Κεϊντάρ που προσπαθεί να εμψυχώνει τους συμπατριώτες της. Ούσα από τις τυχερές που γλίτωσε από την επίθεση, μαζί με όλη της την οικογένεια, μεταφέρθηκε στην προσωρινή αυτή κατοικία διατηρώντας την ψυχραιμία της και ένα αδιόρατο χαμόγελο. Η κόρη της, όπως είπε, κρύφτηκε μέσα στην ντουλάπα μαζί με το σκυλί της την ώρα που έμπαιναν οι τρομοκράτες στο σπίτι της κι έτσι κατάφερε να σωθεί. Βρετανή η ίδια παντρεύτηκε στο Ισραήλ και μένει μαζί με τον σύζυγο και τα τρία τους παιδιά στην πόλη Νετίβ Χασάρα, στην οποία ελπίζει να επιστρέψει πολύ σύντομα. «Είναι το σπίτι μας. Ακούω ότι δεν έχει πλέον καμιά σχέση με αυτό που αφήσαμε πίσω μας. Αλλά πού να πάω; Σε αυτή την ηλικία;». Η 79χρονη παραδέχεται πως η κατάσταση είναι εξωπραγματική. «Δεν πιστεύαμε ότι θα συμβεί κάτι τέτοιο, όχι σ’ εμάς τουλάχιστον. Καμιά φορά σκέφτομαι πως ίσως αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουμε για την υπεροψία αυτή. Κι αυτό με πληγώνει περισσότερο».
