Από το γραφείο του σπιτιού στο Βερολίνο ακούγεται ο ήχος του συναγερμού που χτυπάει στο Ισραήλ. Βγαίνει από την τηλεόραση που μεταδίδει ισραηλινά κανάλια. Μερικές μέρες κάθε δέκα λεπτά. Αλλες μέρες ακατάπαυστα. Τη νύχτα λιγάκι πιο ήσυχα. Κάθε συναγερμός σημαίνει ότι οι δικοί μας άνθρωποι στο Ισραήλ έχουν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να μπουν στο καταφύγιο του σπιτιού. Είκοσι πέντε δευτερόλεπτα αν ζεις στα σύνορα με τη Γάζα. Ενάμισι λεπτό αν ζεις στο Τελ Αβίβ. Κάθονται στο καταφύγιο μέχρι να κοπάσει ο συναγερμός για πυραύλους που εκτοξεύονται από τη Γάζα προς το Ισραήλ. Μερικές μέρες και από τον Λίβανο. Χθες πάλι από την Υεμένη. Μετά ακολουθεί σύντομο μήνυμα στο ομαδικό τσατ: «Hakol beseder?». Ολα καλά; Thumbs up.
Στο σπίτι μας συνυπάρχουν τέσσερις χώρες αναφοράς, ανάμεσά τους το Ισραήλ. Ατμόσφαιρα πένθους. Το κανάλι 13 μεταδίδει ακατάπαυστα εδώ και 27 μέρες εικόνες φρίκης από τη σφαγή της 7ης Οκτωβρίου – εικόνες που δεν μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Ελάχιστες από τις ιστορίες των ανθρώπων φτάνουν στις οθόνες ανά τον κόσμο. Η συμπόνια προς τα θύματα, μετρημένη.
Για πρώτη φορά στα εννέα χρόνια που ζούμε στη Γερμανία χαμηλώνουμε τη φωνή μας όταν μιλάμε εβραϊκά. Επειτα από κάθε αντισημιτικό επεισόδιο στην Ευρώπη, χτυπάει το τηλέφωνο εδώ. Κοντινά πρόσωπα από το Ισραήλ φοβούνται για τη δική μας ασφάλεια, στο Βερολίνο.
Η Τ. δεν απάντησε ποτέ στα μηνύματα όπου περιγράφω τη φρίκη και κυρίως το πώς νιώθω. Πάνε 27 ημέρες. Η Ρ. πενθεί για 13 ψυχές – οι τέσσερις ήδη νεκροί, οι εννέα έχουν απαχθεί. Ο Ν. μου γράφει «δεν μπορώ να κοιμηθώ, ο νους μου στα παιδιά στη Γάζα».
Η Κ. στο Τελ Αβίβ έβγαινε εδώ και 39 εβδομάδες κάθε Σάββατο στους δρόμους να διαδηλώσει κατά της κυβέρνησης Νετανιάχου. Το σημερινό είναι πέρα από κάθε κυβέρνηση, πέρα από κάθε αίτιο και αιτιατό. Η Κ. βλέπει τις ειδήσεις από την Ευρώπη. Τις πορείες γεμάτες με αντισημιτικά συνθήματα. Μου γράφει «δεν έχω χώρο στην καρδιά μου για κανενός άλλου τον πόνο. Δεν έχω καλά καλά προλάβει να πενθήσω τους δικούς μου νεκρούς. Τι σόι διεστραμμένη προσδοκία είναι αυτή;». Σκέφτομαι ποια ήταν η τελευταία φορά που είχαμε τέτοια απαίτηση από άλλη χώρα.
Αλλο μήνυμα, καθημερινά σχεδόν την ίδια πρωινή ώρα.
– Të gjithë mirë andej nga Izraeli? (Ολοι καλά στο Ισραήλ;)
– Ετσι κι έτσι, μαμά.
*Η κ. Ιλίρα Αλίαϊ είναι εκπαιδευτικός. Γεννήθηκε στην Αλβανία. Εζησε στην Ελλάδα. Σήμερα ζει στο Βερολίνο και εργάζεται στο Ιδρυμα Ανταλλαγής Νέων Γερμανίας – Ισραήλ.
