Είναι 1974. Με την παραίτησή του να είναι πλέον σίγουρη, ο τότε Αμερικανός πρόεδρος, Ρίτσαρντ Νίξον, άρχισε να ενημερώνει κορυφαίους αξιωματούχους για την απόφασή του. Eνας φωτογράφος του Λευκού Οίκου μπήκε στον χώρο αλλά η πρώτη κυρία προσπάθησε να τον απομακρύνει λέγοντάς του ότι «τώρα δεν είναι η κατάλληλη στιγμή». Ωστόσο, ο Νίξον δέχθηκε να ποζάρει για μερικές φωτογραφίες χαμογελώντας.
Το χαμόγελο, όμως δεν κράτησε. Λίγη ώρα μετά, ο Αμερικανός πρόεδρος βρισκόταν σε ένα δωμάτιο του Λευκού Οίκου κλαίγοντας με λυγμούς στην αγκαλιά του τότε επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Χένρι Κίσινγκερ. Τη σκηνή αυτή αποτύπωσαν με γλαφυρό τρόπο οι βετεράνοι δημοσιογράφοι της Washington Post, Μπομπ Γούντγουορντ και Καρλ Μπερνστάιν, στο βιβλίο τους «The Final Days» (=Οι τελευταίες ημέρες).
Σύμφωνα με το βιβλίο, ο Κίσινγκερ δεν συμπάθησε ποτέ τον Νίξον και ως εκ τούτου φέρεται να ανακουφίστηκε που παραιτήθηκε. Ως γνωστόν ο Γούντγουορντ δεν αναφέρει τις πηγές του στα βιβλία του, αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πώς θα μπορούσαν αυτός και ο Μπερνστάιν να γράψουν αυτή την πληροφορία χωρίς να την ακούσουν από τον ίδιο τον Κίσινγκερ.
Σε κάθε περίπτωση, ο Κίσινγκερ είχε προετοιμάσει λεπτομερή σχέδια για τη μετάβαση της εξουσίας στον Τζέραλντ Φορντ και ήθελε να ενημερώσει για αυτά τον Νίξον. Ομως ο Νίξον καθήμενος σε ένα ήσυχο δωμάτιο του Λευκού Οίκου ήταν σχεδόν σιωπηλός και έπινε. Εξέφρασε, μάλιστα, επιφυλάξεις για την παραίτησή του και ανησυχίες για την «κληρονομιά» που αφήνει η θητεία του. «Θα με θυμάται η ιστορία με περισσότερη ευγένεια από τους συγχρόνους μου;» αναρωτήθηκε.
Ο Κίσινγκερ του απάντησε θετικά και άρχισε να απαριθμεί τα επιτεύγματα της εξωτερικής πολιτικής του Αμερικανού προέδρου. Τότε, ο Νίξον άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Οσο ο Κίσινγκερ συνέχιζε να απαριθμεί «επιτεύγματα» τόσο πιο έντονο γινόταν το κλάμα του Νίξον.
Κάποια στιγμή ο Νίξον του είπε: «Χένρι, δεν είσαι πολύ ορθόδοξος Εβραίος, και εγώ δεν είμαι ορθόδοξος Κουάκερος, αλλά πρέπει να προσευχηθούμε». Γονάτισε και ο Κίσινγκερ ακολούθησε αμήχανα. Ο Νίξον προσευχήθηκε δυνατά, ζητώντας από τον Θεό «βοήθεια, ανάπαυση, ειρήνη και αγάπη», σύμφωνα με το βιβλίο. Πριν σηκωθεί από το πάτωμα, ο Νίξον φώναξε: «Τι έκανα;». Ο Κίσινγκερ τότε τον πλησίασε και τον αγκάλιασε.
Οι δύο άνδρες ήταν υπεύθυνοι για μια πολιτική, που σύμφωνα με πολλούς, είχε σκοτεινά και αμφιλεγόμενα σημεία: οι μυστικοί βομβαρδισμοί της Καμπότζης και του Λάος, η αποχώρηση από τη Σαϊγκόν, η προσέγγιση με την Κίνα, η υποστήριξη του σάχη του Ιράν, η υποστήριξη του Ισραήλ στον πόλεμο εναντίον των γειτόνων του, η υποστήριξη στρατιωτικού πραξικοπήματος στη Χιλή, η Κύπρος, η αντίθεση στα κινήματα ανεξαρτησίας στο Μπαγκλαντές και την Μπιάφρα και πολλά άλλα.
Ο Νίξον τελικά συνήλθε και επέστρεψε στην καρέκλα του. Ο Κίσινγκερ προσπάθησε να τον καθησυχάσει με διαβεβαιώσεις ότι η φήμη του θα αποκατασταθεί στο μέλλον. Μόλις έφυγε από το δωμάτιο, ο Κίσινγκερ πήγε στη δυτική πτέρυγα του Λευκού Οίκου και είπε στους συμβούλους του τι είχε μόλις συμβεί.
Σύντομα, χτύπησε το τηλέφωνο. Ηταν ο Νίξον ζητώντας να μιλήσει με τον Κίσινγκερ: «Χένρι, σε παρακαλώ μην πεις ποτέ σε κανέναν ότι έκλαψα και ότι δεν ήμουν δυνατός».