Στον κατάλογο πολιτιστικής κληρονομιάς του ΟΗΕ ως μια «ζωντανή μορφή τέχνης» ανήκει πλέον η ιταλική όπερα.
Η ιταλική όπερα έκανε «πρεμιέρα» στα τέλη του 16ου αιώνα στη Φλωρεντία, αναδεικνύοντας πλήθος συνθετών παγκόσμιου και εγνωσμένου κύρους, από τον Κλαούντιο Μοντεβέρντι και τον Αντόνιο Βιβάλντι μέχρι τον Τζοακίνο Ροσσίνι και τον Τζουζέπε Βέρντι, αλλά και μεγάλους τραγουδιστές του μπελ κάντο, όπως ο Λουτσιάνο Παβαρότι. Σημειώνεται πως σήμερα υπάρχουν περίπου 60 όπερες σε όλη την Ιταλία, κάτι που αποτελεί παγκόσμιο ρεκόρ.
Η Unesco, η πολιτιστική υπηρεσία των Ηνωμένων Εθνών, ανέφερε πως η ιταλική όπερα έλαβε τη θέση της στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς, μαζί με άλλους ιταλικούς «θεσμούς», όπως η τέχνη της πίτσας.
«Η ιταλική όπερα είναι ένας φυσιολογικά ελεγχόμενος τρόπος τραγουδιού που ενισχύει τη δύναμη της φωνής σε ακουστικούς χώρους όπως αίθουσες, αμφιθέατρα, στάδια και εκκλησίες» σημειώνει σε ανακοίνωσή της η Unesco.
Η εμβληματική Σκάλα του Μιλάνου, ένα από τα πιο διάσημη θέατρα όπερας στον κόσμο, φιλοεξνεί εδώ ένα κοντσέρτο υπέρ του χειμαζόμενου από τον πόλεμο ουκρανικού λαού – Φωτ.: AP Photo/Luca Bruno
«Εκτελεσμένη από ανθρώπους κάθε φύλου, συνδέεται με συγκεκριμένες εκφράσεις προσώπου και κινήσεις σώματος και περιλαμβάνει ένα συνδυασμό μουσικής, δράματος, υποκριτικής και σκηνοθεσίας» συμπληρώνεται στην ανακοίνωση όπου η όπερα χαρακτηρίζεται «ως μέσο ελεύθερης έκφρασης και διαγενεακού διαλόγου».
Η πρώτη όπερα στην Ιταλία πιστεύεται πως ήταν η Δάφνη (Dafne) του Ιταλού συνθέτη της Αναγέννησης Τζάκοπο Πέρι που παρουσιάστηκε στη Φλωρεντία το 1598 για την οικογένεια των Μεδίκων.
Πολύ αργότερα, ο Βέρντι, ο μεγαλύτερος Ιταλός συνθέτης του 19ου αιώνα, χάρισε στην ανθρωπότητα αριστουργήματα όπως το Ριγκολέτο, η Τραβιάτα και ο Οθέλλος.
Πηγή: Guardian