Η εικόνα του Καρόλου είναι παντού αυτές τις μέρες στο Λονδίνο. Τον βλέπεις με την άκρη του ματιού σου στα παραδοσιακά σταντ με τις free press στους σταθμούς του μετρό, στις οθόνες των κινητών μέσα στο τρένο, στις εφημερίδες στα ψιλικατζίδικα (πέντε από αυτές είχαν την ίδια φωτογραφία στο πρωτοσέλιδό τους την επομένη της ανακοίνωσης). Ολοι ξέρουμε τα νέα και τις λεπτομέρειες, αλλά δεν τις συζητάμε μεταξύ μας. Στο γραφείο συνάντησα πολύ κόσμο, κανείς δεν ανέφερε την είδηση, κι ας έσκαγαν την ίδια ώρα αθόρυβα στα κινητά μας τα breaking news για την εσπευσμένη άφιξη του Χάρι ή την απρόσμενη δήλωση του Σούνακ ότι ο καρκίνος είναι σε πρώιμο στάδιο.
Η βασιλική οικογένεια δεν είναι σαν τον βρετανικό καιρό, ένα ουδέτερο θέμα, ώστε να ανοίγεις τις κουβέντες με συναδέλφους ή γνωστούς. Ούτε μπορείς να ξεκινήσεις με αστεϊσμούς, όπως γίνεται στην Ελλάδα. «Τι γίνεται; Τον χάνουμε τον βασιλιά, ακόμη δεν τον είδαμε;», μου είπε ένας φίλος. Εδώ το αστείο θα ήταν κάπως χοντροκομμένο για ανάλαφρη εισαγωγή σε άσχετη κουβέντα. Από μακριά μπορούμε να λέμε ό,τι θέλουμε, όπως κατεξοχήν κάνουμε για τους αλλοδαπούς της επικαιρότητας, σαν να μη φτάνει η φωνή μας στους εμπλεκόμενους.
Οχι πάντως ότι είναι η φύση του θέματος, η ασθένεια, που επιβάλλει τη διακριτικότητα απέναντι στον μονάρχη στην Αγγλία. Είναι κάτι βαθύτερο, που σταματάει τις κουβέντες μας.
Στην καρδιά της πρόσληψης της βασιλικής οικογενείας από τους Βρετανούς υπάρχει μια αντίφαση. Η μοναρχία είναι θεμελιώδες συστατικό του βρετανικού εξαιρετισμού. Λαμπρό απομεινάρι της αυτοκρατορίας, παγκόσμιο brand που οι άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες ή η Αμερική δεν έχουν. Ομως, στο εσωτερικό της αγρίως ταξικής Βρετανίας το παλάτι λογίζεται και ως κάτι άλλο: θέαμα για τις μάζες. Το βρετανικό στέμμα είναι σιωπηρό εθνικό παράσημο για τα ανώτερα στρώματα, αλλά και σπορ με το οποίο ασχολούνται οι «πτωχοί τω πνεύματι (και πορτοφόλι)». Το θέμα εμπίπτει κάπως στη μεσημεριανή ζώνη, ακόμη και στις σοβαρότερες εκφάνσεις του, ώστε να το φέρεις με δική σου πρωτοβουλία στο γραφείο. Είναι άλλωστε μια ανάσα δρόμος να βρεθείς από το να αναλύεις βαθυστόχαστα το μέλλον της βρετανικής μοναρχίας στο να κουβεντιάζεις πού θα κοιμηθεί το βράδυ ο Χάρι γιατί με τον αδερφό του τα έχει σπασμένα. Η μεσαία τάξη αποφεύγει αυτά τα κατατόπια, υπό τον φόβο του στιγματισμού της ως πλέμπα.
Είναι αυτή ακριβώς η ανασφάλεια που βγαίνει στον χαμηλής έντασης σνομπισμό των σοβαρών εφημερίδων απέναντι στον τρόπο κάλυψης του θέματος από τα ταμπλόιντ αυτές τις μέρες.
Για πραγματικό αγωνιώδες συναίσθημα λίγοι μπορούν να συναγωνιστούν τη Λιζ Τζόουνς της «Ντέιλι Μέιλ»: «Κάρολε, είναι ανάγκη να είσαι καλά, για να είμαστε κι εμείς», έγραψε σκωπτικά ο «Γκάρντιαν». «Πρέπει να εναρμονιστούμε κι εμείς με όλα τα μέσα και να πούμε δυο λόγια για τον φίλο σου τον Κάρολο», είπε ο Αλιστερ Κάμπελ στον συμπαρουσιαστή του Ρόρι Στιούαρτ στο The Rest is Politics, το podcast-ευαγγέλιο των μετριοπαθών φιλελευθέρων στη Βρετανία. Λες και το ζήτημα δεν εμπίπτει ακριβώς στη θεματολογία του podcast, αλλά κάνουν μια εξαίρεση ελέω σούσουρου.
Σαν το θέαμα να μην είναι το παλάτι, αλλά εκείνοι που ασχολούνται πολύ σοβαρά μαζί του. Σαν η μοναρχία να αφορά πάντα τους άλλους, αλλά όχι ακριβώς εμάς. Ισως γι’ αυτό να ακούμε τόσο συχνά την ερώτηση αν ήρθε το τέλος της.
* Ο κ. Θύμιος Τζάλλας είναι δημοσιογράφος και εργάζεται σε think tank στο Λονδίνο.